Τετράμπαλο, ΧαρτοΜάντιλος και παράγκες του Θωμά

Ξεκινάω με Γιώργο Χελάκη, που έγραψε χθες για τον Μάνταλο που σερβίρει και τον Βιειρίνια που καρφώνει. Εμπνευσμένο κι έξυπνο δίχως αμφιβολία, ανέκαθεν με γοήτευε η περιγραφή γεγονότων και καταστάσεων χωρίς καφρίλες, αναθεματισμούς, αλλά με σκωπτική διάθεση.

Για να το τελειοποιήσουμε πάντως παραμένοντας στην ίδια ορολογία, πριν το σερβίρισμα και το καρφί κάποιος πρέπει να κάνει την υποδοχή. Tι θα λέγατε να προσθέσουμε στο ρόστερ και τον Μανιάτη, που στον τελικό με την Τρίπολη είχε δείξει το ταλέντο του;

«Μακριά το πας, για φέτος μιλάμε και την εξυγίανση που κατέστρεψε τις Κυριακές μας», θα επισημάνει ο πονηρός.

Και θα του απαντήσω εγώ που δεν είμαι πονηρός «εσείς δεν το πάτε μακριά δηλαδή; Το ακυρωθέν γκολ του ΠΑΟΚ στην Τρίπολη είναι πιο πρόσφατο από το χέρι του Βιειρίνια στη Λαμία. Αν πάλι ο λογοπαιγνιακός χαρακτήρας της σύγκρισης ενισχύεται από το ότι στις δυο περιπτώσεις οι διαιτητές δεν είδαν χέρι, γιατί να μην το δούμε από άλλη οπτική: Στη Νέα Σμύρνη καταγράφηκε η φάση με το χέρι του χαρτοΜάντιλου, στο ίδιο γήπεδο μερικούς μήνες πριν ακυρώθηκε πεντακάθαρο γκολ του Πανιωνίου με ευνοημένο το κολάρο, εκεί που ακυρώθηκε το πεντακάθαρο γκολ του Ακπόμ».

Είπατε κάτι, δε σας άκουσα…

Υπό αυτό το οπτικό πρίσμα λοιπόν και απομονώνοντας φάσεις κατά το δοκούν, ο μεγάλος σφαγμένος της χρονιάς είναι ο ΠΑΟΚ.

Τις απόψεις μου για το θέμα των διαιτησίας και της εκτίμησης των λαθών της, τις έχω εξηγήσει προ πολλού και όχι μόνο μια φορά. Είναι εντελώς παιδιαρίστικο να παίρνεις μια φάση, προσπαθώντας να στηρίξεις μια επικοινωνιακή μπαρούφα. Με το σύστημα κόψε-ράψε, μπορείς να κάνεις μαγικά, βγάζοντας το γαύρο ως σφαγμένο της χρονιάς και τον Απόλλων Σμύρνης ως διαπλεκόμενο κι ευνοημένο του συστήματος.

Φέτος δεν υπάρχει ομάδα που να την πηγαίνουν καροτσάκι όπως λέμε, ούτε άλλη που με τις διαιτησίες που αντιμετωπίζει να καταλαβαίνεις πως θέλουν ντε και καλά να της φράξουν το δρόμο. Βολεύει δε βολεύει αυτή είναι η πραγματικότητα και την επαναλαμβάνω σε μέρα που σφύριγμα πήρε το χαρτί.

Επίσης, το πιθανό σπρώξιμο που απολαμβάνει κάποιος, προκύπτει κυρίως από τα σφυρίγματα για τα οποία δικαίως διαμαρτύρεται και όχι τόσο για εκείνα που πήρε.

Τις δεκαετίες της κόκκινης παράγκας, το αδιάσειστο τεκμήριο δεν ήταν τα πέναλτι που έπαιρνε ο γαύρος σε κάθε βουτιά, αλλά το γεγονός πως δεν υπήρξε ούτε μια φάση που να αδικηθεί. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως επρόκειτο για λάθη χωρίς σκοπιμότητα, πως εξηγείται πως όλα γίνονταν υπέρ του και σε βάρος των αντιπάλων;

Και πάμε στα φετινά, υπάρχει φάση που αδικήθηκε το χαρτί;

Υπάρχει μήπως για το γαύρο; Για κανονική φάση μιλάω, όχι σαν τα πέναλτι στην Ξάνθη, που ήταν παραβάσεις με κανονισμούς εποχών Γιαννακόπουλου και Αλεξανδρή.

O ΠΑΟΚ φέτος, πήρε δυο σφυρίγματα με το πέναλτι του Πρίγιοβιτς στην πρεμιέρα και το χέρι του Βιειρίνια, υπάρχουν ουκ ολίγες περιπτώσεις όμως όπου έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρεται. Το γκολ του Μπίσεσβαρ στην Τρίπολη, οι χαρισμένες κόκκινες στον Ινγκλέσιας και στους δυο αγώνες -στο παιγνίδι της Τούμπας υπάρχει και αντίστοιχη φάση με τον Κώτσιρα-, η αποβολή του Κάνιας στη Λαμία σε φάση όπου δεν υπήρξε ούτε απλό φάουλ, η χαρισμένη κόκκινη στον Μπαράλες, το καραμπινάτο πέναλτι στον Ζαμπά με τον ΟΦΗ, το ακυρωθέν γκολ του Ακπόμ στην Νέα Σμύρνη, που παρεμπιπτόντως έχει σκοράρει επτά καθαρά γκολ με τον πίνακα να γράφει μόνο τέσσερα.

Στη Λαμία, εκεί που έγιναν και τα περισσότερα, μόλις ο διαιτητής πήρε χαμπάρι πως θα γίνει ανέκδοτο για το χέρι που δεν έδωσε, το γύρισε το έργο, άρχισε να σφυρίζει λες και ήταν ο Πανουργιάς.

Η στάση του έδειξε ενοχή που είναι ανθρώπινη εννοείται, ταυτόχρονα όμως καταργούσε κάθε ενδεχόμενο πρόθεσης.

Είδατε το κοράκι χθες στη Νέα Σμύρνη, παρατηρήσατε προσπάθεια μετά το χέρι του χαρτοΜάντιλου να χρυσώσει το χάπι, να ισορροπήσει την αδικία; Τουναντίον, έπνιξε πέναλτι, έδωσε ανύπαρκτο οφσάιντ, στο δεύτερο γκολ έκανε πως δεν είδε καθαρό φάουλ, όλα σε βάρος των γηπεδούχων.

Θυμάστε να ιδρώνει το αυτί διαιτητή όταν χάριζε πέναλτι σε Ζιοβάνηδες και Φορτούνηδες, που ζήλευαν τη δόξα του Λουγκάνις;

Τον Μάρτη του 2016 στην Τούμπα, όλο το γήπεδο λοιδορούσε τον Παππά από το πρώτο λεπτό, εκείνος όμως ανερυθρίαστα έδειξε συνέχεια στην καραμπινάτη ανατροπή του Μακ. Και το 2-2 να γινόταν, σιγά μην είχε πρόβλημα ο γαύρος στο δεύτερο παιγνίδι, από έναν  ΠΑΟΚ που έχανε με ανατροπή από τον υποβιβασμένο Πανθρακικό! Κι όμως, ήθελε να δείξει απόλυτη αφοσίωση στον Βαγγέλα, να τον διαβεβαιώσει πως δεν είναι απλό στρατιωτάκι του, αλλά καμικάζι, έτοιμος να κάνει ότι του ζητηθεί.

Οποιαδήποτε προσπάθεια να μπει ο ΠΑΟΚ στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους λοιπόν, καταρρίπτεται από τα γεγονότα, οπότε πέφτει στο κενό.

Αντί για κλάψες και κατασκευή σεναρίων, υποκλιθείτε στην ασταμάτητη πορεία προς την κορυφή, της μοναδικής ομάδας στην ιστορία που το ισοζύγιο των διαιτητικών λαθών, είναι σε βάρος της και πηγαίνει τρένο για τίτλο, μόνο με νίκες και μια ισοπαλία. Κι αυτό, στο λιγότερο βρώμικο πρωτάθλημα όλων των εποχών. Ειδικά όταν ακόμα και από τα απομεινάρια της βρωμιάς, λερωμένα και πέρσι και φέτος είναι τα ΠΟΚεμον!

Κόψτε την τρελίτσα, άδικα προσπαθείτε έστω και τεχνηέντως να εμπλέξετε τον ΠΑΟΚ με τακτικές Θωμά. Δικό σας θρέμμα είναι, δημιούργημα των ΠΟΚεμον, οι παράγκες που έστησε στη διάρκεια της σκοτεινής διαδρομής του, δεν ήταν ποτέ ασπρόμαυρου χρώματος…