«Φτύνουμε μόνο τον Άκη Πάνου και τον Τζίμη Πανούση»

ΜΕ το που έσκασε η είδηση για το θάνατο του Θέμου Αναστασιάδη, λες κι έριξε ο αφέτης τη μπιστολιά για αγώνα 100 μέτρων. Αρχίσανε να τρέχουνε ποιος θα προλάβει πρώτος. Να αποχαιρετήσει το νεκρό. Να πει δύο λόγια παρηγοριάς στην οικογένεια. Στόχος; Τα δέκα λεπτά δημοσιότητας. Με οποιαδήποτε αφορμή να δείξουμε ότι υπάρχουμε. Με πρώτη καλύτερη τη συνομοταξία των πολιτικών. Κι ακολούθως των δημοσιογράφων. Που έχουν κάνει το tweet σφεντόνα. Σε οτιδήποτε προκύψει πέφτουν απάνω καταπάνω με τα μούτρα. Να τοποθετηθούν και να επωφεληθούν. Λες και έχει αξία, λες και μας ενδιαφέρει η γνώμη τους για τον εκλιπόντα. Από τον Τσίπρα και τον Βενιζέλο μέχρι τον Λαζόπουλο και τον Νταλάρα.

ΑΦΟΡΜΗΣ δοθείσης, να θυμίσουμε πρώτα τι λέγαμε εδώ στο «10» πριν δυο μήνες: «Αν κάτι χαρακτηρίζει τον εν λόγω Νταλάρα, είναι ότι μιλάει πολύ. Χωρίς να λέει τίποτα. Αέρα κοπανιστό εκφέρει κάθε φορά. Γενικολογίες, αοριστίες. Κούφια λόγια, χωρίς ουσία και περιεχόμενο». Τοποθετήθηκε λοιπόν και ο Γιώργος Νταλάρας για το θέμα του θανάτου του Θέμου Αναστασιάδη και των αντιδράσεων στα social media: «Επειδή παρακολουθώ το σχολιασμό: Έφυγε ένας ακόμη άνθρωπος σχετικά νέος. Άφησε πίσω του τρία παιδιά και την Βασιλική, μια εξαιρετική σύζυγο και μητέρα. Με τον ίδιο δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις, ούτε κοινά ενδιαφέροντα. Θυμάμαι όμως τη μάνα μου που μας έλεγε “δεν φτύνουμε πάνω στους τάφους”».

ΚΑΤ’ αρχήν να πούμε ότι υπάρχει και η (ανεπίσημη) στάση του ΚΚΕ, που λέει ότι ο θάνατος δε μεταβάλει τη στάση μας έναντι του μακαρίτη—μόνο οι (έστω και πολύ μεταγενέστερες) αποφάσεις του κόμματος. Ο θάνατος είναι το τέλος της βιολογικής ζωής κι όχι λόγος για να ξεχνάς. Σεβαστή η θέση του ΚΚΕ, σεβαστή και η αντίθετη άποψη, που βασίζεται στο ότι δεν είναι σωστό να επιτίθεσαι σε κάποιον που δεν είναι σε θέση να απαντήσει. Υπό το πρίσμα αυτό, σεβαστή κι η άποψη της μητέρας του Γιώργου Νταλάρα, που συμποσούται στο ρητό «δεν φτύνουμε πάνω στους τάφους». Το να λες όμως «δε φτύνουμε πάνω στους τάφους» προϋποθέτει ότι φτύνεις κάπου αλλού, αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα το ρητό αυτό.

ΣΤΟ ίδιο παλιότερο άρθρο λοιπόν και με αφορμή τη δήλωση του Γιώργου Νταλάρα ότι «Ο λαός πικράθηκε κι εξαπατήθηκε πολλές φορές. Τώρα περνάει την περίοδο της μεγάλης απογοήτευσης και απόγνωσης…. δεν είναι ώρα για κριτική (σσ: στον Σύριζα) μέσα από συνεντεύξεις», ρωτούσα: «Και δε μας λες ρε μεγάλε, ποιος τα έκανε δύσκολα; Ποιος εξαπάτησε το λαό; Έχεις να μας πεις κανένα όνομα; Έχεις τολμήσει ποτέ να πεις, Παπανδρέου; Σημίτης; Καραμανλής;».

ΚΙ ερωτώ και πάλι, με αφορμή την αναφορά από το λαοφιλή τραγουδιστή στα λόγια της μάνας του, ότι δε φτύνουμε σε τάφους: που έχει φτύσει ποτέ ο λαοφιλής τραγουδιστής; Με όλους φίλους ήταν. Με το Σωκράτη Κόκκαλη, με το Σταύρο Ψυχάρη, με το Θόδωρο Πάγκαλο. Με το Βαρδή Βαρδινογιάννη και το μακαρίτη το Θόδωρου Κυριακού. Κακή κουβέντα για πρωθυπουργό, για υπουργό δεν έχει βγει από το στόμα του. Ειδικότερα τους υπουργούς πολιτισμού τους είχε κορώνα στο κεφάλι του. Απαξάπαντες.

ΜΕ όλους όσους συγχρωτίσθηκε όλ’ αυτά τα χρόνια ο Γιώργος Νταλάρας τα είχε καλά. Μόνο δύο εξαιρέσεις όλ’ αυτά τα χρόνια: στον Τζίμη τον Πανούση και στον Άκη Πάνου, για τον οποίο είχε δηλώσει «Είναι ιδιόρρυθμος άνθρωπος, έως και ενοχλητική περίπτωση». Μόνο αυτοί οι δύο τον ενόχλησαν το Γιώργο Νταλάρα στην υπερπεντηκονταετή σταδιοδρομία του. Μόνο αυτούς τους δύο «έφτυσε». Οπότε, αντί να πει «δεν φτύνουμε πάνω στους τάφους», για να είναι πιο ακριβής θα μπορούσε απλά να πει «δεν φτύνουμε κανέναν, παρά μόνο τον Τζίμη Πανούση και τον Άκη Πάνου».

Στη μουσική επιλογή, Blues Wire & Γιάννης Αναστασάκης- Μοtherless Child.

MUST READ

Σε θέση… Champions League ο Ολυμπιακός στη «μάχη» για το «χρυσό» εισιτήριο της UEFA