Το εμπόριο αθλητικής σαρκός, μιας Τσιτσιπιάδας

Αν θέλαμε να περιγράψουμε αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες με κάποιο διαφημιστικό σλόγκαν, θα ήταν κάτι σε «όπου κι αν πας, ακούς τη λέξη Τσιτσιπάς».

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για Τσιτσιπιάδα, παντού άκουγες να μιλάνε για τον 20χρονο τενίστα.

Το μόνο που έμενε να δούμε, ήταν Αλέφαντο να αναλύει το ρεβέρ και το ντράιβ, λέγοντας «μάθε τένις αγόρι μου…»

Στήθηκε ένα μεγάλο πανηγύρι λοιπόν, από ένα λαό, αποδεδειγμένα πανηγυρτζή. Οι Γάλλοι, βλέπουν, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, περίοπτη θέση στις προτιμήσεις τους έχει και η ποδηλασία. Αγαπούν το άθλημα, το γνωρίζουν, ασχολούνται, ξέρουν τα βασικά ίσως και τις λεπτομέρειες. Δεν είναι απαραίτητο να έχουν επιτυχίες για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα. Εμείς όπου δούμε φως, μπαίνουμε, αν ο επόμενος Τσιτσιπάς ήταν ποδηλάτης, θα άκουγες από παντού «πάτα πετάλ, άσε το φρένο, πιο μαλακά το συμπλέκτη ρεεεεε»…

Στο βίντεο του τελικού του 87 στο Ευρωμπάσκετ, μαζί με τη φωνή του αείμνηστου Συρίγου, θα ακούσετε και κάποιον από την εξέδρα να φωνάζει σε όλη τη διάρκεια της παράτασης «άμυνα-άμυνα». Το είδε στην τηλεόραση, το διάβασε στη εφημερίδα, αποφάσισε λοιπόν να δώσει μερικές τεχνικές οδηγίες για να σηκώσουμε την κούπα.

Ακόμα κι αυτή η υπερβολή δεν είναι παρεξηγήσιμη, κρύβει μια αγνότητα. Ειδικά όταν προέρχεται από ένα λαό που έμαθε να ζει ταπεινωμένος. Οι Ευρωπαίοι μας αντιμετωπίζουν ως μιάσματα, έρχονται οι Γερμανοί και κόβουν μισθούς, παραδίδουμε το όνομα της Μακεδονίας, οι Τούρκοι σουλατσάρουν ως το Σούνιο, μοιραία λοιπόν η μόνη διέξοδος για να αισθανθεί πως μετράει, πως είναι δυνατός, πως μπορεί, πως υπάρχει έστω, είναι ο αθλητισμός. Το μπάσκετ το 87, το ποδόσφαιρο το 2004, η Πατουλίδου, ο Δήμας, η Στεφανίδη, ο Κεντέρης, ο Τσιστιπάς…

Ακόμα κι αν το τερματίζουμε σε παρόμοιες περιπτώσεις, ακόμα κι αν ίσως φορτώσαμε υπέρμετρη πίεση σ΄ένα παιδί που ένιωσε ένα ολόκληρο έθνος να κρέμεται στις πλάτες του, ο αυθορμητισμός, η έλλειψη ιδιοτέλειας και πονηριάς όσων ξυπνούσαν και κοιμόταν με το όνομα του Τσιτσιπά στα χείλη, δεν επιτρέπει σε κανέναν να κακολογήσει τον κόσμο.

Το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τα ΜΜΕ, που μόλις αντιλήφθηκαν προϊόν προς πώληση, έπεσαν πάνω σαν τις μέλισσες, να κερδίσουν κλικ, τηλεθέαση, μαζί με λίγη από την χρυσόσκονη του αθλητή.

Δε θα ήταν διόλου μεμπτό, αν προηγουμένως είχαν στηρίξει τους Τσιτσιπάδες, έστω και στοιχειωδώς. Χθες πάνω στο σερφάρισμα, έπεσα σε ιστοσελίδα που διαφήμιζε λάιβ τσατ για τονΤσιτσιπά !
Αναρωτήθηκα πότε έμαθε τένις ο εξειδικευμένος ρεπόρτερ, βλέποντας μήπως αγώνα του Χατζηνικολάου; Και πότε ανακάλυψε το άθλημα, όταν ο Τσιτσιπάς έκανε το μπαμ ;

Αν πάλι είχε σχέση με το χώρο από παλιά, πότε και πόσα ρεπορτάζ παρουσίασε;

Είμαι βέβαιος πως αν συνέχιζα το σερφάρισμα, θα έπεφτα σε αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με τίτλο «το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας του Τσιτσιπά» και εισβάλλοντας στα ενδότερα, θα διάβαζα κάποια σαχλαμάρα του τύπου «το μυστικό είναι η σκληρή δουλειά», ή κάτι πιο συγκλονιστικό, πως «το μυστικό του τενίστα είναι ένα φυλαχτό που του χάρισε η γιαγιά του»

Τα προηγούμενα χρόνια δεν ασχολήθηκαν ποτέ με κανέναν Τσιτσιπά πριν τους αναγκάσει εκείνος ν΄ ασχοληθούν μαζί του. Ούτε έψαξαν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προετοιμαζόταν, ο ίδιος, οι τενίστες γενικώς και όχι μόνο. Και ξαφνικά τώρα, που κάποιος κατάφερε στηριζόμενος αποκλειστικά στα πόδια του να κάνει όλον τον κόσμο να μιλάει γι αυτόν, ανακάλυψαν την εμπορεύσιμη πλευρά του προϊόντος και είπαν να το πουλήσουν.

Δεν είναι μόνο ο Τσιτσιπάς εννοείται, υπήρξε η Κορακάκη, ο Πετρούνιας και πόσοι ακόμα, που δεν είναι υποχρεωτικό να φέρνουν διακρίσεις και μετάλλια. Κι αυτοί που προανέφερα άλλωστε, σε άλλες εποχές κυκλοφορούσαν ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, χαμένοι στην ανωνυμία του πλήθους.

Δε βρέθηκε ένας λοιπόν, να καταγράψει τις δυσκολίες, τις συνθήκες προετοιμασίας όλων των αθλητών.

Κι όταν κάποια στιγμή η Κορακάκη αναφέρθηκε σε υπόστεγα που έμπαζαν νερά, μόνο για ντροπή στην πολιτεία έγραφαν. Σύμφωνοι, εκεί είναι η ρίζα του προβλήματος, τα ΜΜΕ τι κάνουν όμως;
Ο ρόλος τους είναι και ελεγκτικός, μεταξύ άλλων.

Είναι σίγουρο μάλιστα, πως αν ο Πετρούνιας πριν γίνει γνωστός, ζητούσε ο ίδιος βοήθεια από τα ΜΜΕ για να αναδείξουν τις αντιξοότητες που αντιμετώπιζε, θα περίμενε περισσότερο κι από ραντεβού με γιατρό του ΕΟΠΥΥ.

«Ποιος Πετρούνιας μωρέ, ποιος είναι αυτός πάλι, σιγά μην ασχοληθούμε! Γράψε για τη γκολάρα του φορ και την ντρίπλα του μάγου που φέραμε από τη Βραζιλία, αυτά πουλάνε»
Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, οφείλουμε να λάβουμε υπόψιν μια βασική παράμετρο, πως στο ποδόσφαιρο στο μπάσκετ κλπ, οι αθλητές κάνουν ένα μήνα προετοιμασία και στη συνέχεια προπονήσεις συντήρησης, για να δίνουν αγώνες κάθε εβδομάδα, οπότε είναι συνεχώς στη μόστρα.

Σε άλλα αθλήματα όπως ο στίβος -μη ατομικά κατά βάσει-, οι αθλητές προπονούνται τέσσερα χρόνια, για να δώσουν παρόν σε μια Ολυμπιάδα, άντε ενδιάμεσα και σε Παγκόσμιους, ή Πανευρωπαϊκούς, οπότε δε μπορεί να είναι το ίδιο..

Ίσως κι αυτή η μεγαλύτερη σκληρότητα ψυχής που απαιτείται όμως, θα έπρεπε να προκαλεί μεγαλύτερη ευαισθησία.

Τίποτα από τα παραπάνω δε θα μου έδινε αφορμή να γράψω αυτό το μπλοκ, αν παραδεχόμασταν όσοι υπάρχουμε στο χώρο, πως αυτό που κάνουμε δεν είναι λειτούργημα, όπως μας βολεύει να το αποκαλούμε.

Δεν είναι καν επάγγελμα, όπως όλα τ΄άλλα.

Είναι ξεκάθαρο εμπόριο και περιπτώσεις σαν αυτές του Τσιτσιπά, το αποδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Ίσως μάλιστα να πρόκειται και για εμπόριο, αθλητικής σαρκός.

Ας μη ντρεπόμαστε τουλάχιστον να το παραδεχτούμε, καμία δουλειά άλλωστε δεν είναι ντροπή…