Η άμμος στα γρανάζια της μηχανής

Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, αναρωτηθήκαμε γιατί τα ματς της Α1 ξεκινούσαν το μεσημέρι. Ψάξαμε και διαπιστώσαμε ότι έτσι ήθελε στην αρχή της ιστορίας το MEGA, γιατί εκείνη την ώρα βόλευε το πρόγραμμά του να δείχνει αγώνες μπάσκετ. Μιλάμε για την προηγούμενη… χιλιετία. Όταν συζητήθηκε το ζήτημα, το MEGA είχε προ πολλού πάψει να δείχνει αγώνες μπάσκετ, όμως είχαν (ξε)μείνει οι ώρες…

Θα ήταν αστείο και να σκεφτεί, ο πιο φανατικός οπαδός του Λαυρίου, να αντιπαραθέσει το μέγεθος της ομάδας του, απέναντι σε αυτό της ΑΕΚ. Όμως, καλά το μαντέψατε, το μέγεθος δεν μετράει.

Ούτε που θα τολμούσε, ακόμα κι ο… πρόεδρος του Προμηθέα Πατρών, να αντιπαραβάλλει τα ονόματα της ομάδας του και του Άρη. Δεν είναι συγκρινόμενα μεγέθη, όμως το όνομα -όσο βαρύ κι αν είναι αυτό- δεν προσθέτει πόντους σε έναν αγώνα.

Κατ’ αντιστοιχία καθένας μπορεί να γνωρίζει ιστορία και να υποστηρίζει (βάσιμα) ότι δεν έχει καμιά σύγκριση η ιστορία του Πανιωνίου, με τη σύντομη ιστορία (δεν τη λες) της Κύμης. Και δεν έχει άδικο, μόνο που η ιστορία δεν παίζει μπάσκετ.

Αν είσαστε από τους ανθρώπους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, έχετε λόγους να χαίρεστε, γιατί η ψαλίδα μεταξύ των παραδοσιακά «μεγάλων» και των αντίστοιχων «μικρών» έχει κλείσει. Αν πάλι ανήκετε στη μερίδα των πεσιμιστών, τότε μπορείτε να επιχειρηματολογήσετε περί της πτώσης του μπάσκετ, καθώς δεν έχουν ανέβει τόσο οι του… από κάτω ορόφου, όσο έχουν κατεβεί οι του από πάνω.

Η πραγματικότητα είναι πως από τη στιγμή που οι ομάδες διαθέτουν έξι ξένους, τα ψηλά διαγράμματα της μίας συναντούν (σχεδόν εξ ορισμού) τα χαμηλά της άλλης. Άντε και να εξαιρέσουμε τους δύο «αιώνιους», οι υπόλοιποι με έξι ξένους καθένας και με μικρές διαφορές στα μπάτζετ, δεν εξασφαλίζουν τη διαφορά κλάσης που υπήρχε κάποτε.

«Ναι, θα πει κάποιος, αλλά και ξένος με ξένο έχει διαφορά». Όταν πρωτοείδαν οι αντίπαλοί του τον Κάιλ Χάινς γέλασαν. Πιο κοντός κι από τους περιφερειακούς ήταν κι έπαιζε σέντερ. Δεν έρχονταν δα κι από κανένα σπουδαίο πρωτάθλημα. Κανείς, ίσως, δεν περίμενε ότι ο Αμερικανός θα είναι συλλέκτης τίτλων και θα παίζει στο υψηλότερο επίπεδο της ηπείρου.

Το αναφέρω αυτό για να αντιληφθείτε πως μπορεί να υπάρχουν πολλοί παίκτες, επιπέδου Χάινς, Λοτζέσκι, κτλ., οι οποίοι κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες να μετατρέψουν το ταλέντο σε ολοκληρωμένη αγωνιστική εικόνα. Και παιδιά που αγωνίζονται στο Λαύριο (όπως ο Μουρ), στον Προμηθέα, στην Κύμη, έχουν το ταλέντο…

Οι παραδοσιακές ομάδες έχουν φθίνουσα πορεία, όχι τόσο γιατί μπήκαν οι ξένοι παίκτες στο πρωτάθλημα, παίρνοντας το 50% της συμμετοχής στη 12άδα, ούτε γιατί έχασαν τους μεγαλοπαράγοντες με τις βαθιές τσέπες. Έχουν φθίνουσα πορεία επειδή σταμάτησαν την παραγωγική διαδικασία.

Αν γυρίσετε σε εποχές που σωματεία επιπέδου Άρη, ΑΕΚ, Πανιωνίου μεσουρανούσαν, θα διαπιστώσετε ότι είχαν εργοστάσιο παραγωγής (ή έστω υποδοχής) κορυφαίων παικτών. Και δεν είναι μόνο αυτές οι τρεις. Ο Ηρακλής που παλιότερα φιλοξένησε κι ανέδειξε παίκτες επιπέδου Διαμαντίδη, Λάζαρου Παπαδόπουλου, Χατζηβρέττα και το Περιστέρι που έβγαλε -όχι πολύ παλιά- Τσαρτσαρή, Παπαμακάριο, Πελεκάνο (δεν αναφέρομαι στους κορυφαίους ξένους που φόρεσαν τη φανέλα, γιατί το θέμα μας είναι η… ντόπια παραγωγή), τώρα βολοδέρνουν στην Α2.

Όσο αυτά τα σωματεία δεν μένουν πιστά στο πλάνο παραγωγής παικτών, οι οποίοι θα δημιουργήσουν μια αέναη αλυσίδα (αρχικά θα είναι καλό και φτηνό εργατικό δυναμικό, που όταν βγει προς πώληση θα δημιουργήσει υπεραξία για τον σύλλογο), θα δέχονται… ταπεινωτικές ήττες.

Βεβαίως, οι συνθήκες της αγοράς έχουν μεταβληθεί, όμως αυτό δεν σταματά τις μηχανές παραγωγής. Αυτό που έγινε η… άμμος στα γρανάζια της μηχανής, είναι η ανάγκη -σχεδόν με «θαύμα»- να φτάσουν στο αποτέλεσμα, χωρίς να περπατήσουν τον δρόμο. Θέλουν άμεσα το αποτέλεσμα και καταλήγουν να βασανίζονται χρόνο, κυνηγώντας ένα λουκάνικο, που ποτέ δεν θα φτάσουν.

Όταν δεν έχεις τόσα χρήματα, που να μπορείς σε βάθος χρόνου να αγοράζεις ομάδες, τότε τις χτίζεις, με υπομονή κι επιμονή, μένοντας πιστός στο πλάνο, κάνοντας τις απαραίτητες διορθώσεις, χωρίς να το εγκαταλείπεις στην πρώτη δυσκολία, ή με την εμφάνιση ενός πολλά υποσχόμενου επενδυτή. Στο τέλος και τον επενδυτή θα χάσεις, και την ομάδα.