Ο Μαρτίνς βάζει τον τρόπο, οι οπαδοί βάζουν τον χρόνο…

Έχουν ένα ενδιαφέρον οι τριάρες που μαζεύει τελευταία η ομάδα του πάντα συμπαθούς και αξιοπρεπούς Γιώργου Παράσχου. Με τον ΠΑΟΚ στην Τρίπολη η τριάρα ήρθε στο δεύτερο ημίχρονο. Με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ η τριάρα πρόκυψε από το πρώτο ημίχρονο και σβέλτα. Η αρχή της τριάρας είχε γίνει με την Λάρισα στο ματς κυπέλλου και έκτοτε η ομάδα της Τρίπολης παρουσιάζει αυτή την αξιοσημείωτη σταθερότητα.

Η ΑΕΚ του 3-5-2, δείχνει ικανή να επουλώσει αρκετές από τις πληγές που άνοιξαν στο σώμα της από τον περασμένο Νοέμβριο και δώθε. Δεν ισχυρίζομαι ότι έλυσε τα αγωνιστικά της προβλήματα και είναι έτοιμη να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Παίρνει βαθιές ανάσες κι όσο οι διαιτητές σφάζουν στο γόνατο το χωρίς επικοινωνιακούς μηχανισμούς Περιστέρι, θα πλασαριστεί στην Τρίτη θέση.

Ο Ολυμπιακός θα την κάνει την προσπάθειά του να απειλήσει τον ΠΑΟΚ. Για την ώρα τον φοβερίζει ότι παίζει καλύτερη μπάλα από εκείνον και αρκεί ένα στραβοπάτημα του πρωτοπόρου για να τον πάρει στο κατόπι και να του βγάλει την γλώσσα. Εύκολο να το λες δύσκολο να το πετύχεις όταν ο άλλος δεν στραβοπατάει πουθενά κι ας μην παίζει την καλύτερη μπάλα. Η διαφορά του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό , εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν έγκειται στην μπάλα που παίζουν αλλά στις προσωπικότητες που διαθέτουν . Ο Λουτσέσκου μπορεί να συμμάζεψε την ομάδα του αλλά δεν φαίνεται να της έδωσε μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα.

Βλέπει κάθε φορά τα κομμάτια του παζλ και τα βάζει στη σωστή σειρά. Διότι κομμάτια αδιαθετεί και μάλιστα πρώτης γραμμής. Παίκτες που έχουν γράψει χιλιόμετρα και έχουν μάθει τα κατατόπια . Ο Βιειρίνια, ο Μαουρίσιο, ο Μπίσεσβαρ, ο Πέλκας και ο Βαρέλα με τον Μάτος είναι παίκτες με βαρύ βιογραφικό. Εχουν ήδη διαμορφώσει μια προσωπικότητα που τους επιτρέπει να κάνουν το κάτι παραπάνω και να πάρουν ένα παιχνίδι με μια προσωπική τους ενέργεια. Ο Ολυμπιακός πάει από άλλο δρόμο. Ο Μαρτίνς τα δημιουργεί όλα από την αρχή και με τον δικό του τρόπο.

Όσο και να κόψει δρόμο, του χρειάζεται χρόνος για να τελειοποιήσει αυτοματισμούς και τρόπους ανάπτυξης. Μέχρι στιγμής, το σχέδιο του βγαίνει. Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος. Ο Ολυμπιακός που ήταν παραδοσιακά στα χρόνια της κυριαρχίας του, η ομάδα των πολλών και λαμπερών αστέρων, τώρα γίνεται ομάδα του συνόλου που λειτουργεί πειθαρχημένα στη βάση του πλάνου του προπονητή του. Κάτι αντίστοιχο είχε δοκιμαστεί πετυχημένα μόνο επί Βαλβέρδε. Και τότε όμως, υπήρχαν πολλοί παίκτες-σημεία αναφοράς για να το υπηρετήσουν. Τώρα υπάρχει ο Φορτούνης. Ο Λάζαρος που θα μπορούσε δεν έχει βρει ρυθμό και ο Τοροσίδης έρχεται, όταν έρχεται, από τον πάγκο.

Όλοι οι άλλοι παίκτες του Ολυμπιακού έχουν μέλλον μπροστά τους αλλά τώρα είναι σε φάση εξέλιξης και διαμόρφωσης που επιταχύνεται με την καθοδήγηση του Μαρτίνς. Καλός ο Ποντένσε αλλά δεν την παίρνει να την βάλει μέσα. Καλός ο Γκερέρο αλλά για εργάτης σε γραμμή παραγωγής. Όταν λέμε ότι ο Μαρτίνς πάει από τον άλλο δρόμο τον δύσκολο αυτό εννοούμε. Μπορεί αυτός να είναι ο καλύτερος και πιο σίγουρος δρόμος αλλά θέλει τον χρόνο του. Κάπως έτσι ο ΠΑΟΚ έχει ένα πλεονέκτημα που δεν σχετίζεται μόνο με την διαφορά των βαθμών…