Κατασκευές προπονητών…

Ο τρόπος που μπαίνει στο παρκέ ο Μπόγρης για δευτερόλεπτα, με όλη τη διάθεση του κόσμου για να προσφέρει ένα-δύο φάουλ και να… φάει τον χρόνο της αντίπαλης επίθεσης. Η επαναπροώθηση του Μάντζαρη πάνω που και ο ίδιος πρέπει να είχε πιστέψει πως ο κύκλος του στον Ολυμπιακό κλείνει σύντομα. Ο τρόπος με τον οποίο ξαναβρήκε το κέφι του ο Παπανικολάου έπειτα από την επιστροφή του στην Ελλάδα (μετά το ΝΒΑ) σε μια εξέλιξη που δεν τη λες ακριβώς και «πρόοδο» στην καριέρα του, όσο συναισθηματική και αν μοιάζει. Η διπλή απόπειρα «αφύπνισης» του Βεζένκοφ.

Μικρές ιστορίες στο φετινό year book των Ερυθρόλευκων υπό τον Ντέιβιντ Μπλατ. Ιστορίες ομάδας. Καλής ομάδας που είναι νωρίς για να προβλέψεις αν θα φτάσει στον προορισμό, αλλά που σίγουρα ευχαριστιέται το ταξίδι της. Ένας ισχυρός μηχανισμός βελτίωσης. Αγωνιστικός, ψυχολογικός, πνευματικός. Μια διαδικασία που περνά από τον τελευταίο του rotation ως τον πρώτο. Σε όλους. Για όλους. Από τον ίδιο. Τον προπονητή που χτίζει απο τα θεμέλια.

Αν ο Μάντζαρης ήθελε να μοιραστεί τις σκέψεις του, θα μπορούσε να κουβεντιάσει με τον Σισέ σε κάποια από τις επισκέψεις της ομάδας μπάσκετ στον Ρέντη. Θα τον καταλάβαινε μια χαρά ο Σενεγαλέζος γιατί πέρασε και εκείνος μια (σχεδόν) ίδια ιστορία ως τα μέσα του Οκτώβρη. Εξαφανισμένος με επιλογή του κόουτς που από ένα σημείο και έπειτα δεν μπορούσε να τον βλέπει να εκτίθεται στα φιλικά του καλοκαιριού. Έμεινε έξω ο Σισέ. Χάθηκε κάποια στιγμή. Μέχρι που γύρισε στην 11άδα και δεν ξαναβγήκε.

Θα μπορούσε να βρει και ο Παπανικολάου τον δικό του συνομιλητή στο πρόσωπο του Ομάρ. Γιατί και ο Νορβηγός μόλις φέτος ξαναβρήκε το κέφι του αγωνιστικά, έπειτα από όσα πέρασε μετά τον τραυματισμό του αλλά και το ταξίδι στην Πρέμιερ Λιγκ που αποδείχθηκε «μετ επιστροφής». Και ο καλός Ομάρ είναι ποδοσφαιριστής που δεν είναι για τα μέρη μας. Έπρεπε πρώτα να βρει την ψυχή του και μετά τη φόρμα του. Συμβαίνει…

Ίσως ο Μπόγρης να μπορούσε να τα κουβεντιάσει με τον Μπουχαλάκη που αυτές τις ημέρες ξαναμπήκε στις επιλογές του προπονητή. Τον «ψηλό» που το καλοκαίρι δεν περίμενε κανείς πως θα κερδίσει μια θέση στο ρόστερ. Πολλώ δε μάλλον ότι θα έρχονταν στιγμές μες τη σεζόν που θα έμοιαζε απαραίτητος.

Και ο Βεζένκοφ μια χαρά θα μπορούσε να κουβεντιάσει με τον Βούκοβιτς. Όχι για τις ευκαιρίες που έχασαν οι δύο τους. Αλλά για αυτές που ανοίγονται μπροστά από την επιμονή δύο προπονητών που μοιάζουν τελικά πολύ περισσότερο από ότι μπορεί να διαπιστώσει κανείς σε μια πρώτη ανάγνωση.

Σε άλλη φάση καριέρας. Με άλλες παραστάσεις, άλλα γαλόνια, άλλες ικανότητες. Με την ίδια υποχρέωση όμως στην ίδια απαιτητική γειτονιά. Να κάνουν τον –δικό τους- Ολυμπιακό… «κάποιον άλλο» σε σχέση με αυτόν που βρήκαν. Ο πολύς Ντέιβιντ Μπλατ στο ΣΕΦ, ο μέχρι πριν έναν χρόνο «άγνωστος» σε μας Πέδρο Μαρτίνς στο Καραϊσκάκη.

Θα μπορούσαν σίγουρα και εκείνοι να κάνουν καλή παρέα έστω και αν τα διαβατήρια τους… διαφωνούν απορώντας: Τι να πει ένας Αμερικανός για ποδόσφαιρο, και ένας Πορτογάλος για μπάσκετ…

Και όμως. Αν η κουβέντα ήταν η «κατασκευή» τότε σίγουρα θα μπορούσαν να μιλάνε με τις ώρες. Γιατί και οι δύο κάνουν κάτι ιδιαίτερο με πολλά κοινά σημεία στις δουλειές τους και κυρίως με μεγάλη αποδοχή από το ίδιο αυστηρό κοινό. Που βλέπει και καταλαβαίνει. Που ξέρει να μετρά την προσπάθεια πριν απο το αποτέλεσμα.

Ένα πρώτο σοβαρό κεκτημένο για τους δύο προπονητές. Η πύλη εισόδου στον Ερυθρόλευκο οργανισμό.

Για τον σπουδαίο Μπλατ ήταν πιο εύκολο. Το ράφι με τα τρόπαια, το γεγονός ότι πριν από μερικά χρόνια ήταν ο προπονητής του ΛεΜπρον, το καταπληκτικά επικοινωνιακό προφίλ του. Για τον Μαρτίνς όχι. Το ότι έχει καταφέρει όμως ο Πορτογάλος να τον εμπιστεύεται ο κόσμος του Ολυμπιακού, ενώ είναι οκτώ βαθμούς μακριά από την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και ενώ ακόμη δεν έχει νικήσει ούτε ένα ντέρμπι είναι κατόρθωμα. Ο δικός του τίτλος.

Αξίζει πραγματικά να παρατηρεί τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν αυτοί οι δύο προπονητές να φτιάξουν κάτι καινούργιο, όχι υπολογίζοντας μόνο στα νέα υλικά αλλά αξιοποιώντας και ότι βρήκαν με την άφιξη τους. Αξίζει να το κοιτάξεις βαθύτερα με την απαραίτητη προοπτική. Στον τρόπο που επιχειρούν να παρέμβουν. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και ψυχολογικά. Πρώτα στα πρόσωπα, έπειτα στο σύνολο. Τα βήματα πριν γίνεις ομάδα.

Δύο κύριοι που ως εδώ πρέπει πραγματικά να είναι ευχαριστημένοι. Γιατί το δύσκολο το έχουν κάνει. Τις βάσεις τις έβαλαν.  Τα θεμέλια. Τα άλλα τα αποφασίζουν καμιά φορά και οι συγκυρίες. Μια καλή βραδιά. Η τύχη που είναι πάντα απαραίτητος σύμμαχος. Ένα σουτ στο στεφάνι, ένα σουτ στο δοκάρι. Η ικανότητα ενός αντιπάλου.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Η… διαδρομή από εδώ ως το φινάλε σίγουρα είναι κάτι άλλο! Ως εδώ όμως πραγματικά τους φέρνει κοντά.