Περί «αναντικατάστατων», μετά το διπλό στην Τρίπολη

Ζήλεψα Νικολακόπουλο είναι η αλήθεια, που φορώντας το μολύβι στο αυτί όπως ο Χατζηχρήστος στις παλιές Ελληνικές ταινίες, την είδε μπακάλης, ψάχνοντας  πόσα αυτογκόλ, φάουλ και κόρνερ έχει κάθε ομάδα, οπότε είπα να το ρίξω σήμερα στη φιλοσοφία.

Ιδανική αφορμή, τώρα που είδαμε το διπλό του ΠΑΟΚ στη Τρίπολη, με τρία γκολ μάλιστα, όσα δεν έβαλε ποτέ φέτος στο πρωτάθλημα, με τον αναντικατάστατο στην 11άδα.

Η λέξη παραφορέθηκε από αρθρογράφους, αν και είναι σίγουρο πως δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία της.

Τη χρησιμοποίησα κι εγώ, το αν και κατά πόσο έχω εννοιολογική επίγνωση του όρου, θα το κρίνετε εσείς.

Ομολογουμένως είναι βολικό και σε βγάζει από τη δύσκολη θέση, αφού μ΄ένα εύπεπτο «ουδείς αναντικατάστατος», καθαρίζεις.

Επειδή ο Πρίγιοβιτς ήταν παίκτης του ΠΑΟΚ, ας υποθέσουμε πως έχουμε απέναντί μας έναν δημοσιογκράφιτυ της ομάδας και τον ρωτάμε:

«Ο ΠΑΟΚ ήταν μια μεγαλομεσαία ομάδα και η γιγάντωση του οφείλεται σε δύο πρόσωπα, κατά πρώτον στον Γιώργο Παντελάκη και κατά δεύτερο στον Γιώργο Κούδα. Αφού λοιπόν αυτό που είναι σήμερα ο ΠΑΟΚ θεμελιώθηκε από δυο πρόσωπα, πως μας λες πως δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι;»

Το ότι θα σε κοιτούν με βλέμμα υπουργού Βασιλειάδη και στην καλύτερη θα σου ζητήσουν να επαναλάβεις, είναι φραγμένο από τον ΟΠΑΠ.

Αντίστοιχα μπορείς να ρωτήσεις ένα γαύρο «ίδιος θα ήταν ο Ολυμπιακός, χωρίς Σπανούλη;»

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα θα είναι, αν απευθύνεις σ΄έναν Παναθηναϊκό, παρόμοιο ερώτημα «από τότε που έφυγε ο Ομπράντοβιτς, ψάχνεσαι, δείχνεις να μη μπορείς να βρεις τα πατήματά σου. Τελικά υπάρχουν αναντικατάστατοι;»

Ο υπεραπλουστευμένη λογική με την οποία τίθεται το θέμα, είναι λογικό να δημιουργεί παρερμηνείες, ο κίνδυνος να ερμηνευτεί ως κακέκτυπο κομμουνιστικού θεωρήματος, είναι εμφανής.

Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι, ο καθένας έχει την αξία, τα ταλέντα, τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του. Γι αυτό κι ο Πρίγιοβιτς έπαιρνε ένα σκασμό λεφτά από τον ΠΑΟΚ, πολλά περισσότερα από τον Κάνιας πχ, που μεταξύ άλλων θα ήταν αδύνατον να φέρει 10εκ στα ταμεία της ομάδας.

Η πραγματικότητα είναι πως όποια ιδιότητα κι αν φέρει καθένας από μας  έχει μια μοναδικότητα, λόγω της οποίας, όταν αυτή εκλείψει, μας φαίνεται πως δε θα βρούμε ποτέ ξανά το ίδιο.

Σαν το δακτυλικό αποτύπωμα ένα πράγμα, κάθε άνθρωπος έχει το δικό του.

Η αλήθεια αυτή είναι, οπότε Πρίγιοβιτς δεν πρόκειται να ξαναβρούμε, όπως κι ο Ολυμπιακός δε γίνεται να βρει δεύτερο Σπανούλη, ο Παναθηναικός Ομπράντοβιτς κοκ.

Μπορούμε όλοι να βρούμε καλύτερους όμως, μια άλλη, διαφορετική μοναδικότητα από την που είχαμε συνηθίσει! Για μοναδικότητα μίλησα, όχι ανωτερότητα, άσχετα αν το επίπεδο του καθενός από τους προαναφερθέντες, είναι υψηλό.

Το αληθές του λόγου προκύπτει, αντιστρέφοντας τα δεδομένα κάθε περίπτωσης. Ο Σπανούλης πχ που έχει σηκώσει πρωταθλήματα, κύπελλα και Ευρωλίγκες με τον Ολυμπιακό, θα είχε κατακτήσει κάτι, έστω λιγότερο από αυτά, αν είχε μείνει στο Μαρούσι; Ακόμα κι αν ο Βωβός ήταν στα καλά του, ακόμα ακόμα κι αν αναλάμβαναν την ομάδα οι Αγγελόπουλοι, υπήρχε περίπτωση να πάει έστω σε final 4 Ευρωλίγκας;

Ας πούμε ότι αύριο ο Γιαννακόπουλος φέρνει τον Φλεβαράκη στο βάζελο, πόσο πιο άσχημα μπορεί να πάει η ομάδα; Δεύτερος θα βγει, άντε τρίτος σου λέω, επειδή όποτε μπαίνει ο κόουτς στο ΟΑΚΑ θα λερώνει τα βρακιά του. Σε περίπτωση που ο Ομπράντοβιτς πάει στον Κολοσσό Ρόδου, θα καταφέρει κάτι καλύτερο, πέρα από τα σώσει την ομάδα;

Η μοναδικότητα που αντανακλάται στο πρόσωπο του Σπανούλη για τον Ολυμπιακό λοιπόν, ή του Ομπράντοβιτς για τον Παναθηναϊκό, έχουν πολύ μικρότερο ειδικό βάρος, από την αντίστοιχη που έχουν οι σύλλογοι για τα ίδια τα πρόσωπα.

Ναι μεν ο Σπανούλης θα μάζευε τίτλους και σε άλλες ομάδες υψηλού επιπέδου της Ευρώπης πάλι όμως δεν αλλάζει κάτι, αφού επιβεβαιώνεται πως έχει ανάγκη το σύλλογο, από μόνος του δε μπορεί να καταφέρει τίποτα.

Στην παγκόσμια ιστορία του αθλητισμού, μόνο ένας Μαραντόνα ή ένας Τζόρνταν μπόρεσαν να πάρουν ομάδες από το χέρι και με συμπαίκτες πουθενάδες ή σχεδόν πουθενάδες, να τις οδηγήσουν στην κορυφή.

Αποτελούν εξαιρέσεις όμως, ο κανόνας είναι πως χωρίς ομάδα τριγύρω ακόμα και ο καλύτερος πατώνει. Δες τον Μέσι, στη Μπαρτσελόνα και στην εθνική Αργεντινής, το ίδιο είναι;

Γι αυτό και δίπλα στη ρήση του Ντε Γκωλ πως «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους», επέλεξα το δημοσιογραφικά αδόκιμο να μεγαλώσω τον τίτλο, προσθέτοντας πως «προέχει η ομάδα» Γεμάτα αναντικατάστατους τα νεκροταφεία, προέχει η ομάδα.

Το πρώτο από μόνο του μπορούσε να εκληφθεί και ως μηδενιστικό, το δεύτερο υπενθύμιζε πως την αξιακή μοναδικότητα του ο καθένας, μέσα στην ομάδα την αναδεικνύει. Κι όταν μιλώ για ομάδα, δεν αναφέρομαι στην ιστορική διαδρομή της γενικώς και αορίστως, αλλά στο δημιούργημα του Λουτσέσκου.

Ο Πρίγιοβιτς δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματικός επί Ίβιτς που ήταν εκείνος που τον έφερε στον ΠΑΟΚ και μιλούσαν την ίδια γλώσσα, με τον Ρουμάνο εκτόξευσε την απόδοσή του, μέσα στο σύνολο που δημιούργησε ο τελευταίος έφτιαξε όνομα, κλήθηκε στην εθνική της χώρας του, κλπ.

Και να ΄ταν μόνο ο Πρίγιοβιτς το λες και τυχαίο, όπως θα ΄λεγε κι ο Νικολακόπουλος, το ίδιο ισχύει για τον Κρέπσο, τον Βαρέλα. Στην προ Ρουμάνου εποχή, ο κόσμος τους αποκαλούσε παλτά και λαθέρ.

Γι αυτό επιμένω, πως εκείνο που προέχει είναι η ομάδα.

Οπότε αφού υπάρχει το βασικό, ο κατασκευαστής, ο μηχανικός, το περιτύλιγμα, γιατί να τα βάφω μαύρα που έφυγε ένα γρανάζι, όσο αξιόπιστο κι αν ήταν αυτό.

Δεν το κρύβω πως στεναχωρήθηκα, ίσως και να ψυχοπλακώθηκα για λίγες ώρες, μέχρι εκεί όμως

Τον παίκτη δεν τον ήξερε ήξερε κανείς πριν έρθει, τα στατιστικά του έδειχναν απλώς μια ικανότητα στο σκοράρισμα, αλλά μέχρι εκεί. Αν ήταν κάτι πολύ περισσότερο, θα μας είχαν προλάβει κι άλλοι.

Ότι συνέβη με τον Πρίγιοβιτς λοιπόν, θα γίνει με τον επόμενο κι επειδή εκτός από την ικανότητα παίζουν ρόλο και οι χαρακτήρες, αν όχι με τον επόμενο θα γίνει με το μεθεπόμενο.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Όσο υπάρχει αυτή η ομάδα, δεν υπάρχει λόγος όχι να φοβάσαι, ούτε έστω και ν΄ανησυχείς..