Για την φίλη μας, την Ρενάτα…

Προσπάθησα να ασχοληθώ με το ματς του Ολυμπιακού με τον Προμηθέα στην Πάτρα. Το είδα με ευχαρίστηση, οι Ερυθρόλευκοι ξεπέρασαν το εμπόδιο της πολύ όμορφα δομημένης ομάδας του Γιατρά και παρά τις απουσίες των Πρίντεζη-Μιλουτίνοφ και τις ανορθογραφίες στο τέλος, πανηγύρισαν την 4η τους νίκη σε 5 κολλητά παιχνίδια για Ελλάδα και Ευρωλίγκα.

Οντας έτοιμος να γράψω το μπλογκ για το συγκεκριμένο ματς και να ασχοληθώ με τον Γιώργο Μπόγρη και τη νέα του εντυπωσιακή εμφάνιση, έπεσε το βλέμμα μου σε ένα ποστ μίας παιδικής μου φίλης στο facebook.

Η αγαπημένη μου Ρενάτα δέχθηκε… επίθεση αγάπης από φίλους του ΟΦΗ. Δεν είχα καταλάβει τον λόγο, μέχρι που είδα την απίστευτη κίνηση των φίλων της ομάδας της Κρήτης, μία μέρα νωρίτερα.

Ένα πανό στο Γιεντί Κουλέ που έγραφε «Κάποια στιγμή θα είναι μόνο ένα ζώδιο. Ρενάτα είσαι δύναμη. Οι φίλοι σου στον ΟΦΗ», ήταν ο λόγος να αφήσω για ώρα το πληκτρολόγιο και να αντιληφθώ για άλλη μία φορά, ότι ο αθλητισμός μπορεί να περάσει τόσο όμορφα μηνύματα. Μακριά από την όποια μαυρίλα του, την αρρώστια που καμία φορά διακατέχει ακόμα και εμάς, τις ομάδες, τους παίκτες, τους οπαδούς… Αυτό το καφριλίκι..

Με συγχωρείτε που σας χαλάω την… μανέστρα αλλά δεν γινόταν να ασχοληθώ με μπάσκετ. Ας επιστρέψω στο θέμα μου και την αγαπημένη μου Ρενάτα.

Από τα παιδιά που θυμάμαι πάντα δίπλα στον Πανιώνιο. Παρανοϊκή με την ομάδα της Νέας Σμύρνης με εμένα να την πειράζω από την πρώτη μέρα που την ξέρω. Η «μάχη» της για αυτή την ομάδα ήταν επί καθημερινής βάσεως. Δεν υπάρχει φίλος των Κυανάρυθρων που να μην την γνωρίζει και να λέει καλά λόγια για αυτήν.

Πλέον δίνει τη δική της προσωπική «μάχη», αυτή απέναντι στην αρρώστια που δεν δέχομαι να λέω ότι δεν γιατρεύεται.. Παλεύει με τον καρκίνο χωρίς να τον φοβάται ούτε στιγμή. Πιο δυνατή από ποτέ, με την συμπαράσταση όλων των αγαπημένων της προσώπων αλλά και με σθένος που με κάνει να την θαυμάζω ακόμα περισσότερο.

Το τρελοπανθηράκι από τα Λουτρα της Σουβάλας, που ζει και αναπνέει για τον Πανιώνιο. Όταν αντιλήφθηκα λοιπόν το τι περνάει, της έστειλα μήνυμα για την ξυρισμένη της κώμη. Λόγω της μητέρας μου και όσα πέρασε στο διάστημα των χημοθεραπειών και των ακτινοβολιών της, είμαι πια πολύ ευαίσθητος σε αυτό το κομμάτι και ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, να δείξω ενδιαφέρον.

Η Ρενάτα λοιπόν μου απάντησε για τα ξυρισμένα της μαλλιά ένα «στα @@ μου», με το γνωστό της χιούμορ και μου εξήγησε την κατάσταση. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα μαθαίνω τον αγώνα της και την χειροκροτώ με όλο μου το είναι, για τον αγώνα που δίνει. Χωρίς φόβο και με μπόλικο πάθος για ζωή. Με το χαμόγελο στο πρόσωπό της…

Και συνεχίζει να το παλεύει και πιστεύω ότι θα τα καταφέρει και με την πρώτη ευκαιρία θα πινουμε μπίρες στην αγαπημένη μας Αίγινα.

Όχι φίλε μου, δεν θα ασχοληθώ με το μπάσκετ σήμερα, τον Ολυμπιακό και την Α1…

Θέλω απλά να πω ευχαριστώ στους φίλους του ΟΦΗ που με έκαναν να ξαναθυμηθώ ότι δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς παιδεία και  χωρίς ανθρωπιά.  Ότι στα δύσκολα μιλάει η καρδιά και ότι μπορούμε να μπολιάζουμε τον συνάνθρωπό μας με θάρρος στον καθημερινό του Γολγοθά με μία απλή μας κίνηση.

Ρενάτα μου όλα θα πάνε καλά. Είσαι πάνθηρας εσύ και δεν μασάς…

ΥΓ Εχω περάσει ώρες ατελείωτες στο αντικαρκινικό – ογκολογικό νοσοκομείο Αθηνών «Άγιος Σάββας με την μητέρα μου. Εχω δει τον αγώνα της, τον εχω βιώσει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Την αγωνία της, το πώς του έχει ξεφύγει αυτού του κερατά του καρκίνου εδώ και τρία χρόνια. Ειλικρινά δεν ξέρω από πού αντλεί αυτήν την δύναμη όλο αυτό το διάστημα. Λογικά από την αγάπη που την έχουμε όλοι περιβάλλει. Πριν τρία χρόνια με θυμάμαι να ξημεροβραδιάζομαι στο νοσοκομείο μετά την εγχείρισή της.

Είναι μία «μάχη» πολλές φορές άνιση. Αυτή κέρδισε.. Εγώ είμαι ο πιο περήφανος γιος. Μέχρι την επόμενη…

ΥΓ1 Το πόσο με είχαν βοηθήσει τότε τα παιδιά του ΓΑΥΡΟΥ. Δεν θα τους ξεχασω ποτέ. Τον Νίκο, τους Γιώργηδες, τον Θεόφιλο που κάλυψε κάθε απουσία μου και κακή στιγμή μου…

ΥΓ2 Σε αυτά τα νοσοκομεία, υπάρχουν άνθρωποι που παράγουν έργο. Με αντίξοες συνθήκες, αλλά και ένα τεράστιο χαμόγελο και συμπόνοια προς τον συνάνθρωπό τους. Παλεύουν με τα τέρατα καθημερινά και ξεπερνούν κάθε σκόπελο με την εργατικότητά τους.  Οσοι έχουν περάσει από αυτά τα νοσοκομεία με καταλαβαίνουν απόλυτα.

ΥΓ3 Για κλείσιμο αυτό που το λέω από την πρώτη μέρα. Να είστε άνθρωποι πάνω από όλα..  Δεν είναι τα πάντα Ολυμπιακός,  Παναθηναϊκός, ΑΕΚ. Προηγούνται άλλα. Καλη καρδιά και υγεία..  Αυτο μας έχει απομείνει..