Μέχρι να μάθουν οι «μικροί», θα πάθει ο Παναθηναϊκός

Όταν δεν τα τελειώνεις τα παιχνίδια, στο τέλος μπορεί να την πατήσεις. Όπως είπε και ο Δώνης, το έχουμε δει άπειρες φορές στο ποδόσφαιρο και θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε. Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό και τους δύο πεταμένους βαθμούς απέναντι στην Ξάνθη δεν ήταν οι πολλές χαμένες ευκαιρίες – οι ευκαιρίες χάνονται. Το πρόβλημα ήταν η κακή διαχείριση των ποδοσφαιριστών του σε διαφορετικές φάσεις από τις… προφανείς.

Όταν, για παράδειγμα, ο Χατζηγιοβάνης δεν πέφτει να πάρει φάουλ στο 91′ και μαζί να κερδίσει δευτερόλεπτα και συνεχίζει μια προσπάθεια σε πλεονέκτημα που εν τέλει χαρίζει την μπάλα στον αντίπαλο, είναι κακή διαχείριση.

Το ίδιο και στο 94′, που με κενή την αντίπαλη εστία, επιλέγει να πάει στην ντρίπλα ώστε να βρει χώρο και χρόνο για να σημειώσει γκολ και δεν διώχνει την μπάλα μια και καλή από την περιοχή, ώστε να… τελειώσει το ματς.

Και από το λάθος του Χατζηγιοβάνη έρχεται το ακόμα μεγαλύτερο του Μαυρομμάτη. Εδώ μπαίνει το θέμα της εμπειρίας. Ο Παναθηναϊκός θα πάθει μέχρι οι παίκτες του να μάθουν. Ο Μαυρομμάτης, επηρεασμένος από τα συναισθήματα πιθανόν, δεν πάει μονάχα να διώξει την μπάλα, αλλά θέλει να… κατεδαφίσει τον αντίπαλό του. Βάζει το αριστερό χέρι και τον γκρεμίζει, με τον διαιτητή Ευαγγέλου να έχει ιδανική οπτική επαφή και να δίνει το πέναλτι.

Ο Μαυρομμάτης κάνει τραγικό λάθος, αν δούμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται η φάση. Η μπάλα έρχεται από ψηλά, ο Κάστρο έχει πλάτη στην εστία και δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ακόμα και αν την κοντρολάρει και ο Μαυρομμάτης βγαίνει με αποφασιστικότητα και την διώχνει. Είναι εντελώς αχρείαστο να βάλει το χέρι του στον ώμο του αντιπάλου του, αφού ακόμα και αν έχανε την κεφαλιά πιθανότατα η μπάλα θα έπαιρνε ύψος και με τόσους παίκτες στην περιοχή δύσκολα κάποιος θα την έβρισκε με τέτοιο τρόπο ώστε να τη στείλει προς την εστία.

Είναι ένα λάθος που δείχνει απειρία και έλλειψη καθαρού μυαλού σε φάση που η μπάλα καίει. Το ίδιο και με τον Χατζηγιοβάνη δευτερόλεπτα νωρίτερα. Είναι υποχρεωμένος ο Παναθηναϊκός να ζει με αυτά μέχρι η ομάδα να «μεγαλώσει» και ηλικιακά και ποιοτικά. Μέχρι να διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να πλαισιωθούν αυτά τα παιδιά από πιο έμπειρους παίκτες, που θα δώσουν νοοτροπία, προσωπικότητα και ποιότητα.

Οι δύο βαθμοί που χάθηκαν με τρόπο άδικο αγωνιστικά δεν μπορούν να κρύψουν τα πολλά θετικά που είδαμε από το τριφύλλι σε ακόμα ένα εντός έδρας παιχνίδι. Με εξαίρεση το πρώτο ημίωρο, ο Παναθηναϊκός ήταν καταιγιστικός απέναντι στην Ξάνθη. Έκανε 11 τελικές στο δεύτερο ημίχρονο (μόλις δύο στο πρώτο), έπιασε από το… λαιμό την αντίπαλό του όταν έπαιξε με 4-4-2, είχε πολλές εμπνεύσεις μεσοεπιθετικά και έφτασε σε ανατροπή και πάλι, όπως είχε κάνει και με τον ΠΑΣ Γιάννινα που και πάλι είχε βρεθεί πίσω στο σκορ.

MUST READ

Τα διλήμματα του Αλμέιδα ενόψει Ολυμπιακού και η διαχείριση του Πινέδα

Γενικά ήταν μια καλή βραδιά για τον Παναθηναϊκό αγωνιστικά, αφού έδειξε πως παραμένει στον σωστό δρόμο και δουλεύει σε στέρεες ποδοσφαιρικές βάσεις, καταφέρνοντας και να σε κάνει να ξεχάσεις την απουσία του αρχηγού του, Κουρμπέλη, που είναι σημαντικός στο οικοδόμημα. Θετικά τα μηνύματα από τον Βέργο, που έκανε την καλύτερή του εμφάνιση από τότε που ήρθε στην ομάδα, θέλει χρόνο ακόμα για να επανέλθει στα γνωστά του στάνταρ ο Μακέντα, που έχασε ένα τετ α τετ που δεν μας έχει συνηθίσει, ήταν εξαιρετικοί οι Χατζηγιοβάνης και Κάτσε στο δεύτερο μέρος, προσφέροντας τρεξίματα και απειλές για την αντίπαλη εστία.