Κάτι να γυαλίζει

Ήταν η τελευταία μέρα του χρόνου, όταν αναρωτήθηκα πόσο καλός προπονητής είναι ο Πασκουάλ. Το «καλό παιδί» ήταν ο τρόπος για να μιλήσουν -δίχως να το πουν- για την προπονητική του επάρκεια.

Τότε, αρκετοί φίλοι του Παναθηναϊκού, λειτουργώντας με το συναίσθημα, είχαν διαφωνήσει. Κάποιοι έσπευσαν να μου θυμίσουν (λες και ανακάλυψα το σπορ χθες) τους τίτλους που είχε κατακτήσει σε Ισπανία, καθώς και την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Αλήθεια, επιμένουν και σήμερα;

Πριν κλείσει μήνα στο «τριφύλλι» ο Ρικ Πιτίνο προχωρά σε δύο προσθήκες, έχοντας διαπιστώσει πρόβλημα γιατί η ομάδα δεν έχει σουτέρ (δεν το είπα εγώ, ο Αμερικανός κόουτς το δήλωσε), δεν έχει αξιόπιστο σέντερ (δεν το είπα εγώ, ο Αμερικανός κόουτς το δήλωσε), δεν έχει φυσική κατάσταση (δεν το είπα εγώ, ο Αμερικανός κόουτς το δήλωσε). Αλήθεια, τι έχει;

Πώς μπορεί ένας προπονητής υψηλού επιπέδου, πρωτοκλασάτος, να «οικοδομήσει» μια ομάδα που να έχει πρόβλημα στις δύο πιο νευραλγικές θέσεις. Πώς μπορεί μια ομάδα να έχει υψηλές προσδοκίες, όταν δεν έχει σουτέρ και 5άρι; Και μιλάμε για τα σημεία που χρειάζεται άμεση επέμβαση, γιατί αν ήμασταν στη θερινή περίοδο, ίσως οι αλλαγές να ήταν πολύ περισσότερες.

Ο Πασκουάλ δημιούργησε ένα συνονθύλευμα, μια ομάδα δίχως αρχή και τέλος, που δεν παίζει ποιοτικό μπάσκετ, που δεν μπορεί να νικήσει εκτός έδρας, που -φυσικά- δεν μπορεί να κυνηγήσει τη συμμετοχή στο φάιναλ φορ. Κι αυτό πλέον είναι ορατό απ’ όλους, γιατί για καιρό, όποτε έχανε ο Παναθηναϊκός, μας έλεγαν ότι δεν είναι δική του ομάδα, ότι δεν είχε διαλέξει αυτός τους παίκτες. Όταν νικούσε, ήταν μαέστρος, με 100+ συστήματα, τα οποία… απομυθοποίησε στην πρώτη ευρωπαϊκή του παρουσία ο Πιτίνο.

Μακάρι να πέσω έξω, αλλά οι «πράσινοι» θα πληρώσουν για καιρό, ή θα πληρώσουν ακριβά, τις κακές επιλογές του πρώην προπονητή τους. Άφησαν παίκτες που θα μπορούσαν να πάρουν, πήραν (ή κράτησαν) παίκτες που δεν έχουν θέση στο ρόστερ, θα υποχρεωθούν στο τέλος της περιόδου να κάνουν επανεκκίνηση. Κι όλα αυτά γιατί απλά ο Τσάβι ήταν κατώτερος του αναμενομένου.

Όπως υπήρχε η «καραμέλα» της… «μη δικής του ομάδας», έτσι υπάρχει κι άλλη μια καραμέλα: Έγιναν παρεμβάσεις στο έργο του, δεν έκανε αυτός τις επιλογές. Από μόνο του το γεγονός συνιστά μομφή για το πρόσωπό του. Αυτοί που θέλουν να τον υπερασπιστούν, τον καταδικάζουν, καθώς ένας προπονητής αυτού του βεληνεκούς, είτε δεν δέχεται παρεμβάσεις, είτε διαμορφώνει το πλαίσιο ώστε οι όποιες παρεμβάσεις να μην επηρεάζουν τη συνολική εικόνα. Κι αυτή η καραμέλα θα λιώσει…

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Όχι για να αναδείξω τη μετριότητα του Καταλανού, αλλά τον νεοπλουτισμό κάποιων Ελλήνων φιλάθλων, που -ως άλλοι ιθαγενείς- ζητούν κάτι να γυαλίζει κι ας είναι μπιχλιμπίδι. Δεν μας κάνει ο Πεδουλάκης κι ας είναι ο τελευταίος προπονητής που έχασε την πρόκριση στο φάιναλ φορ στο τελευταίο ματς. Δεν μας κάνει ο Σφαιρόπουλος κι ας αναγνωρίζουν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη την αξία του.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Δεν μας κάνει ο Μπαρτζώκας κι ας έχει κατακτήσει ευρωπαϊκό. Εμείς θέλουμε κάποιον να έχει… ευρωπαϊκό αέρα. Τον θέλατε; Τον είχατε. Φάτε τώρα αέρα κοπανιστό…
Προς αποφυγή παρερμηνειών: Υπάρχουν εξαιρετικοί προπονητές, που μπορούν να μεταδώσουν τεχνογνωσία, να βελτιώσουν παίκτες και ομάδες. Δεν είναι ανάμεσά τους ο Τσάβι…