Ο Παναθηναϊκός οφείλει ν’ ακολουθήσει τον νόμο της αγοράς

Ο οπαδός του Παναθηναϊκού βλέπει τους ανταγωνιστές του να πουλάνε παίκτες με δέκα και είκοσι εκατ. ευρώ. Ο σύλλογος δεν έκανε ούτε στα καλά του χρόνια τόσο ακριβές πωλήσεις.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Το «τριφύλλι» έχει μείνει πίσω στην αγορά. Τόσο στο να πληρώνει για να φέρνει παίκτες, όσο και στο να πουλάει ακριβά. Οι Μπεργκ, Ζέκα σε έναν σύλλογο χωρίς προβλήματα θα μπορούσαν κάλλιστα να πιάσουν μαζί 10-15 εκατ. ευρώ. Αντ’ αυτού ο Παναθηναϊκός πήρε λιγότερα από τα μισά απ’ όσα θα πάρει ο ΠΑΟΚ για τον Πρίγιοβιτς ή για να γίνει πιο κατανοητό πήρε σχεδόν το 1/5 των χρημάτων που έδωσε ο Ολυμπιακός τον Ρέτσο.

Οι Νταμπίζας, Δώνης δίνουν μάχη για να επαναφέρουν το «τριφύλλι» στην κανονικότητα. Αυτός είναι ο πρώτος ρεαλιστικός στόχος. Σίγουρα δεν υπάρχει μεγάλη υπομονή στον κόσμο και στους δημοσιογράφους που πολλές φορές πιέζουν με τον τρόπο τους, ηθελημένα ή άθελα. Οι οπαδοί έχουν κάθε λόγο να θέλουν να δουν τον Παναθηναϊκό εκεί που του αρμόζει. Και είναι λογικό επίσης να βιάζονται. Γι’ αυτό επιμένω ότι και οι Νταμπίζας, Δώνης πρέπει να πιέσουν όσο μπορούν από την πλευρά τους για να ανέβει το μπάτζετ κι επιπλέον να δώσουν στους ποιοτικούς παίκτες ένα κίνητρο για να θέλουν να μείνουν στην ομάδα.

Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ. Να ανέβει το μπάτζετ στο μέτρο του εφικτού. Θεωρώ ότι δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός με μεικτό κόστος 5,5 (όπως είναι τώρα) 6 ή 7 εκατ. ευρώ να πάρει πρωτάθλημα και να θέλει και όταν κριθεί απαραίτητο να πουλήσει ακριβά. Θα πουλάει όσο πρέπει για να ζει κι όχι όσο χρειάζεται για να κάνει βήματα μπροστά, να δυναμώσει και φυσικά να εξυγιανθεί πιο γρήγορα.

Ποιος πιστεύει ότι υπάρχει παίκτης τώρα στο ρόστερ που να μπορεί να φέρει πρόταση άνω των 3 εκατ. ευρώ; Ο Κουρμπέλης που θεωρείται το νούμερο ένα περιουσιακό στοιχείο ενδεχομένως να μπορεί να πιάσει αυτό το ποσό. Και πάλι μοιάζει δύσκολο. Ο Μπουζούκης κι ο Χατζηγιοβάνης που είναι τεράστια ταλέντα, επίσης αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να φέρουν περισσότερα χρήματα απ’ αυτά που θα ονειρευόταν η διοίκηση. Και οι δύο το καλοκαίρι, άλλωστε, θα έχουν έναν ακόμα χρόνο συμβόλαιο κι όταν έρθει η στιγμή θα πρέπει να πάρουν μία γενναία αύξηση.

Αυτό το κομμάτι επίσης παίζει ρόλο σε μία πώληση. Είναι πλέον γνωστό το φαινόμενο γι’ αυτό στέκομαι συνεχώς στο μπάτζετ. Αν έχεις τον Μπουζούκη ή τον Κουρμπέλη, τον Κάτσε, τον Διούδη με συμβόλαια 100-200 μάξιμουμ 400.000 ευρώ, μπορεί να έρθει μία ομάδα να τους δώσει τα διπλά, τα τριπλά και να… χαλάσει το μυαλό τους. Ενώ στην ομάδα μπορεί να μην δίνουν αυτά της πραγματικής αξίας του παίκτη. Συνηθισμένη τακτική. Δείτε το παράδειγμα του Ζέκα. Πρόσφατο είναι. Και πήγε στη Δανία. Ούτε στην Αγγλία ούτε στη Γερμανία ή την Ισπανία.

Δείτε τον Μπεργκ. Που έπαιρνε ήδη καλά λεφτά στον ΠΑΟ, αλλά έβλεπε ότι δεν υπάρχει μέλλον, κουράστηκε από τις συνθήκες στον σύλλογο και στη χώρα κι έκανε συμβόλαιο ζωής στην αραβική χερσόνησο. Πώς να απαιτήσεις, λοιπόν, να μείνει ένα παιδί γιατί δεν σε ικανοποιούν τα χρήματα που σου δίνουν; Κι εντάξει; Αυτό με τον νεαρό Έλληνα παίκτη δεν είναι τόσο εύκολο. Είναι, όμως, μία σημαντική πιθανότητα. Τον Κουρμπέλη, τον Διούδη, τον Μακέντα πόσο εύκολο θα είναι να τους πεις «μείνε»; Ο Ιταλός δεν παίρνει περισσότερα από 250.000-300.000 ευρώ. Αν φέτος κάνει μία καλή σεζόν και έρθει μία ομάδα από καλύτερο πρωτάθλημα και του πει τα διπλάσια, ενώ σε σένα δίνει μάξιμουμ 1-1,5 εκατ. ευρώ, πόσο εύκολο είναι να τον πείσεις να αρνηθεί; Ο Ιταλός βαδίζει στα 28 του χρόνια και είναι φυσικό να θέλει ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο. Αν δεν ανταμείβεται στην ομάδα του, θα το ζητήσει αλλού.

Σε μία σοβαρή ομάδα, εννοείται ότι με 5-10 καλά ματς ή ακόμα και με μία καλή χρονιά δεν είναι δυνατόν να ζητάει κάποιος παίκτης τον ουρανό με τα άστρα. Γι’ αυτό και ο Νταμπίζας μιλάει για κλίμακες στα συμβόλαια, στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ΠΑΕ. Αλλά δυστυχώς πολλές φορές ο νόμος της αγοράς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι αδυσώπητος. Όσο και να θέλει ο Νταμπίζας να παίξει με τους δικούς του όρους, υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει τη μάχη…

Ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού και ο Δώνης θέλουν να εξελίξουν πολλά ελληνόπουλα από την Ακαδημία για να κρατήσουν το μπάτζετ σε χαμηλά επίπεδα, να αποκτήσει ο σύλλογος την ταυτότητα που είχε χάσει και για να συνεχιστεί αυτό το απίστευτο δέσιμο στα αποδυτήρια. Αλλά το ανέφερα και πρόσφατα. Σ’ αυτά τα παιδιά πρέπει εκτός από προοπτική για συμμετοχές, να δώσεις κάποια στιγμή προοπτική και σε χρήμα και σε τίτλους. Και γρήγορα. Γιατί οι παίκτες έχει αποδειχθεί ότι βιάζονται πολύ. Τα θέλουν όλα γρήγορα… Διαφορετικά θα είναι δύσκολο να μπεις στην αγορά και να κάνεις ακριβές πουλήσεις που θα σου δίνουν το δικαίωμα να φέρεις παικταράδες και να έχεις και κάβα στο ταμείο.

Αν νομίζει κάποιος ότι μπορεί να πουληθεί παίκτης με συμβόλαιο 100.000 και 200.000 ευρώ για πέντε εκατ. ευρώ (από ελληνική ομάδα κι όχι της Αργεντινής, της Βραζιλίας, του Βελγίου και της Ολλανδίας, όπου εκεί δουλεύει αλλιώς το ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ) τότε είναι μάλλον αφελής. Αυτά πηγαίνουν πακέτο. Αν πάλι καταφέρει ο Παναθηναϊκός να γίνει… Άγιαξ και να πάρει τον τίτλο με 15 ελληνόπουλα από την Ακαδημία -σε ρόστερ 25 παικτών- με λογικά συμβόλαια όπως είναι το πλάνο (και που δεν διαφωνώ ως προς τη βάση του), ώστε να εκτοξεύσει την αξία τους θα είναι πραγματικά τεράστια μαγκιά και θα αλλάξει την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλά δεν είναι τόσο απλό…