Όταν καθορίζεις το όνειρο…

Τι μπορεί να περιμένουμε από τον Μαρτίνς και τους παίκτες του στο υπόλοιπο της διαδρομής, που ξεκινά «σημαδιακά» από την… Ξάνθη, για το ματς του κυπέλλου;

Υπό κανονικές συνθήκες η προοπτική της καινούργιας ομάδας του Ολυμπιακού είναι μεγάλη και αυτό μας το φανέρωσε η μέχρι τώρα πορεία της. Στο ποδόσφαιρο, βέβαια, όπως και στη ζωή, τίποτα δεν είναι σίγουρο, ωστόσο οι ερυθρόλευκοι έχουν διανύσει το δύσκολο κομμάτι του δρόμου, καθώς από τη στιγμή που έφτιαξαν καινούργια ομάδα το καλοκαίρι ήταν λογικό να βάλουν στοίχημα με το… άγνωστο.

Προφανώς και περιόρισαν στο ελάχιστο τις πιθανότητες του υψηλού ρίσκου από τη στιγμή που επέλεξαν προπονητή από την αξιόπιστη σχολή των Πορτογάλων και έφεραν στο Ρέντη παίκτες με εμπειρία και ταλέντο, ενώ έμειναν και οι καλύτεροι της προηγούμενης εκδοχής, όμως πάντα το επόμενο ταξίδι με νέο πλήρωμα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα φτάσει όπως το φαντάζεσαι στον προορισμό του.

Παρά ταύτα, ο Ολυμπιακός στα μισά της σεζόν είναι η μόνη ελληνική ομάδα που συνεχίζει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, εκεί που απέτυχαν παταγωδώς οι πιο «έτοιμες», ενώ παίζει και το καλύτερο ποδόσφαιρο και όλα αυτά δεν έγιναν στην τύχη. Συνεπώς, από τη στιγμή που έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο ο Μαρτίνς και οι παίκτες του και έχοντας ως δεδομένο ότι από εδώ και πέρα ο χρόνος θα είναι πια σύμμαχος και όχι εχθρός τους, υπάρχει η αίσθηση ότι έχουν τη δυνατότητα να καθορίσουν αυτοί το όνειρό τους και όχι απλά να το διατηρούν ως στόχο.

Στην Σούπερ Λίγκα υπάρχουν αρκετοί αστερίσκοι για λόγους που όλοι μας καταλαβαίνουμε, όμως τούτη τη φορά δύσκολα θα έχει τόση γκίνια ο Ολυμπιακός σε κάποια παιχνίδια, όπως συνέβη στον πρώτο γύρο με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τα ματς με τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό, στο Καραϊσκάκη.

Και η Ντιναμό Κιέβου είναι ομάδα που δεν μπορεί να τρομάξει τους κόκκινους, ούτε σε βάρος φανέλας, ούτε και σε ποιότητα υλικού, άσχετα αν πράγματι δεν είναι δόκιμο να γίνει σύγκριση με το τι έγινε στους αγώνες με την Μίλαν, και δη στο 90λεπτο της 13ης του Δεκέμβρη. Όταν προχωράς όμως με τέτοιο ρυθμό εκτός από καλύτερη ομοιογένεια αποκτάς και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ο πήχης πάει πλέον στον… Φλεβάρη, σε εποχή όπου πάντα φάνταζε και ήταν η πιο δύσκολη για τους προηγούμενους προπονητές και παίκτες, ακόμη κι όταν ο Ολυμπιακός «καθάριζε» από πολύ νωρίς τα πρωταθλήματα.

Την έχανε την αυτοσυγκέντρωσή του, ίσως επειδή «άδειαζε» γιατί αισθανόταν ότι είχε εκπληρώσει τους στόχους του, αλλά τώρα που βρίσκεται ακόμη στο ξεκίνημά του περιμένουμε να δούμε διαφορετική προσέγγιση για το υπόλοιπο της διαδρομής. Θα μπούνε κι άλλοι νέοι παίκτες στην ομάδα, άρα θα υπάρξει το απαραίτητο ανακάτεμα της τράπουλας, ενώ σε κάθε περίπτωση η «σούμα» θα γίνει στο τέλος της κούρσας. Ο επίλογος της (κάθε) ιστορίας είναι πάντα πολύ πιο καθοριστικός από τον πρόλογο…