Η… Σοφία κι η βαρυχειμωνιά

Η χώρα είναι στο… έλεος της «Σοφίας». Το κύμα κακοκαιρίας έχει δημιουργήσει υπέροχα λευκά τοπία, αλλά και δύσκολες καταστάσεις για τους ανθρώπους. Η «Σοφία» θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει, όμως η… έλλειψη της σοφίας είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει. Κι αν στον ΠΑΟΚ και τον Άρη βιώνουν καταστάσεις μπασκετικής βαρυχειμωνιάς, είναι γιατί δεν είχαν την απαιτούμενη σοφία.

Ας ξεκινήσουμε από τον «δικέφαλο»: Είναι πρώτη φορά που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα; ΟΧΙ! Περίμεναν (λένε) βοήθεια από τον Ιβάν Σαββίδη και στο μεσοδιάστημα ξόδευαν χρήματα, από αυτά που περίμεναν ότι θα έρθουν. Μαζί ξόδεψαν και ανθρώπινους πόρους, καθώς δεν έπραξαν το αυτονόητο: Δεν παρήγαγαν…

Ο ΠΑΟΚ είχε έναν προπονητή (Σούλης Μαρκόπουλος), ο οποίος συνδύαζε πολλά καλά. Είναι αποδεκτός από τον κόσμο, μπορεί να εμπνεύσει τους παίκτες, έχει μάθει να δουλεύει με χαμηλό μπάτζετ και περιορισμένες λύσεις. Πρόδηλα απέχει από το να χαρακτηριστεί «μοντέρνος», σαφέστατα και δεν μπορεί να ανανεώνεται όπως νεότεροι από αυτόν προπονητές, αλλά ζυγίστε ρε καρντάσια τα πράγματα, δείτε τι είχατε, τι έχετε, πόσο κόστισαν όλα αυτά.

Πέρα, όμως, από τον προπονητή, ο ΠΑΟΚ -από τη στιγμή που δεν έχει τον Σαββίδη στο τιμόνι- όφειλε να ρίξει το βάρος στην παραγωγική διαδικασία. Να γίνει μια ομάδα, η οποία θα βγάζει ταλέντα, θα τα πουλά για να επιβιώνει, αλλά κυρίως θα αποτελεί πρώτη επιλογή για όλους τους νέους Έλληνες παίκτες. Και το Έλληνες δεν έχει να κάνει με σοβινιστική αντίληψη, αλλά με χρηματοοικονομικούς παράγοντες.

Αντ’ αυτού ο ΠΑΟΚ έγινε κέντρο μετεπιβίβασης ταλαντούχων (και μη) παικτών, που αφού κάνουν το… αγροτικό τους, παίρνουν καλές μεταγραφές, δίχως ο «δικέφαλος» να κερδίζει κάτι. Αυτή η πρακτική είναι αναπόφευκτα θνησιγενής κι ακόμα αν σήμερα βρεθεί λύση στο αδιέξοδο που προκύπτει, για πόσο καιρό θα λειτουργήσει; Αν δεν στραφεί η ομάδα στην παραγωγή παικτών, ώστε να εξασφαλίσει φτηνό εργατικό δυναμικό και προοπτική μεταπολιτικής αξίας, είναι καταδικασμένη να… την παλεύει. Αυτό είναι το όραμα των ανθρώπων του;

Ο Άρης θα μπορούσε να είναι «boutique hotel». Κάποτε, τις μέρες των Γκάλη – Γιαννάκη, του Μιχαηλίδη και του Ιωαννίδη, ήταν κάτι σαν το… «Μεγάλη Βρετάνια» (μιλώντας με αθηναϊκή ορολογία, για να μην μπλεχτούμε). Περασμένα μεγαλεία. Τότε αγόραζε όποιον ήθελε, τώρα παίρνει μόνο όποιον θέλει να πάει εκεί. Το γιατί φτάσαμε ως εδώ, μικρή σημασία έχει στην ώρα της μάχης. Ζητούμενο είναι πώς αντιμετωπίζεις το πρόβλημα.

Οξύμωρο στην υπόθεση είναι ότι ένας εκ των ανθρώπων που βρίσκεται (και καλά κάνει, επαγγελματίας είναι) δίπλα στη διοίκηση, είναι αυτός που έχει τους παίκτες, από τους οποίους προέκυψε το απαγορευτικό των μεταγραφών. Ενδεχομένως να μην μπορούσε να τους πείσει να δεχθούν διακανονισμό, αλλά εκεί έπρεπε να πέσει το βάρος. Πάμε παρακάτω…

Ο Άρης έπρεπε να συναγωνίζεται τον ΠΑΟΚ στην άγρα ταλέντων κι η Θεσσαλονίκη να είναι το μεγαλύτερο μπασκετικό θερμοκήπιο της χώρας. Έχετε παρατηρήσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Αντί να μετατρέψει σε αιχμή της πολιτικής του το ότι ο Σλούκας κι ο Παπανικολάου μέσω Άρη έφτασαν ο ένας στην κορυφή της Ευρώπης κι ο άλλος στο ΝΒΑ και να αποτελεί στόχο κάθε παίκτη, ώστε μετά να βρεθεί σε κάποιον από τους δύο «αιώνιους» για να ανοίξει φτερά, έχει παράγοντες που κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα.

Το να ζεις με τις δάφνες του παρελθόντος είναι μίζερο. Το να κάνεις την αδυναμία σου όπλο είναι αρετή. Χρειάζεται «σοφία», ανθρώπους με τεχνοκρατική αντίληψη του μάρκετινγκ, που όμως να γνωρίζουν από αθλητισμό. Και πάνω απ’ όλα χρειάζεται πλάνο, από το οποίο ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να παρεκκλίνεις, ακόμα κι αν βρεθεί Κροίσος να σε αναλάβει.

Απαιτείται σχεδιασμός, μετρήσεις, σεναριοποίηση καταστάσεων, ύπαρξη δικλείδων ασφαλείας, διαρκής μελέτη, δουλειά, δουλειά, δουλειά. Να καλύψεις την έλλειψη χρημάτων με εργατοώρες. Αμέτρητες εργατοώρες. Είδατε κάτι απ’ όλα αυτά; ΟΧΙ! Δείτε τα αποτελέσματα της αδράνειας.

MUST READ

Ολυμπιακός: Οι δύο «διαβολοβδομάδες», τα 11 ματς σε 30 μέρες και το δυνατό «finish»

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που αγαπά βαθιά το μπάσκετ, που έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα (ΧΑΝΘ), αλλά η οποία συνθλίβεται μεταξύ του «Άρης είσαι αφού» και του «ξέρω ‘γω, εντάξει».