Θέλετε δεν θέλετε, γεγονός του 2018 ήταν το χάρτινο

Τα γεγονότα της Τούμπας στο ΠΑΟΚ-χαρτί λοιπόν ήταν αυτά που σημάδεψαν το ποδοσφαιρικό 2018, σύμφωνα με την ετυμηγορία των αναγνωστών του to10.gr, επιλογή που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Με παρόμοιες δημοσκοπήσεις διαγωνιστικού χαρακτήρα δεν τα πολυπηγαίνω καλά, βασικά επειδή οι στιγμές που παράγει η φτωχή και ασήμαντη Ελλαδίτσα σε αθλητικό επίπεδο, είναι τόσο μετρημένες και ανούσιες κατά βάσει, που δεν αρκούν για να προσδώσουν κύρος, ενδιαφέρον και ανταγωνισμό σε παρόμοια γκάλοπ, που συνηθίζονται τέτοιες μέρες.

Το διαπιστώνει εύκολα ο καθένας βλέποντας τις υποψηφιότητες, που συνήθως είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά, άλλες πάλι δεν έχουν Πανελλήνιες προεκτάσεις.

Η πρόκριση επί της Μίλαν πχ, είναι κάτι που πιστώνεται αποκλειστικά στο γαύρο και δεν αφορά το Ελληνικό ποδόσφαιρο στο σύνολο του. Μπορεί η χώρα να μάζεψε κάποιους πόντους, η επιτυχία όμως ανήκει στον ιδιοκτήτη, τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, αυτοί κατέκτησαν την πρόκριση. Ο σύλλογος και μόνο αυτός κέρδισε δόξα και φήμη, δίνοντας αίγλη στο brand του, το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έγινε περισσότερο άξιο σεβασμού στα μάτια κανενός, της πλάκας ήταν της πλάκας παραμένει…

Αντίστοιχα, η αποτυχία του ΠΑΟΚ στους ομίλους του Γιουρόπα χρεώνεται αποκλειστικά σε αυτόν, γιατί να αγγίζει τον Ατρόμητο, ή τον Λεβαδειακό, που επίσης αποτελούν κομμάτια του εγχώριου ποδοσφαιρικού παζλ; Ο ΠΑΟΚ ρεζιλεύτηκε και κανένας άλλος! Με ποια λογική να στιγματιστεί έστω και κατ΄ελάχιστον ο «ο Άρης», το όνομα του οποίου συζητά ακόμα η παγκόσμια κοινή γνώμη, μετά το θρίαμβο επί του εφηβικού της Μπόκα;

Η Έστερσουντ ήταν μια από τις ομάδες που έκαναν αισθητή την παρουσία τους πέρσι στην Ευρώπη, μιλούσε κάποιος για το Σουηδικό ποδόσφαιρο; Όχι βέβαια, η ομάδα, ο σύλλογος πήρε τα εύσημα…
Για επαγγελματικό ποδόσφαιρο μιλάμε, όχι για κλασικό αθλητισμό και ερασιτεχνικούς συλλόγους που βρίσκονται από την αιγίδα του κράτους, αφήστε που και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αρκεί μια επιτυχία.
Τον τελευταίο καιρό Τσιτσιπάς και Σάκκαρη κάνουν επιτυχίες, οι οποίες είναι καθαρά προσωπικές, δεν αντανακλούν στο Ελληνικό τένις. Αν βγάλουμε μια καλή φουρνιά με σταθερές διακρίσεις, τότε αλλάζει το πράγμα.

Αναζητώντας το ποδοσφαιρικό γεγονός της χρονιάς λοιπόν, επιλέγουμε πάντα κάτι ασυνήθιστο κι αν είναι περισσότερα, το πλέον σπάνιο. Αυτά που έγιναν στην Τούμπα ήταν πολλά και πολυδιάστατα, τη μπούκα του Σαββίδη δεν τη λες και πρωτόγνωρο περιστατικό. Δεν είναι τόσο σύνηθες βέβαια, για τα Ελληνικά δεδομένα πάντως δεν είναι πρωτοφανές. Ο Βαγγέλας δυο φορές έκανε μπούκα μέσα στο 2018, η μια σε Ευρωπαϊκό παιγνίδι μάλιστα. Δεν έφτασε μέχρι το κέντρο, δεν είχε διακοπεί και το ματς όμως.

Το ότι η Ιβάν κουβαλούσε όπλο είναι παντελώς άσχετο με το καθεαυτό συμβάν, κατά τη διάρκεια της εισβολής, κανείς δεν το είδε, ούτε απείλησε κάποιον. Η οπλοφορία θα βρισκόταν στην κορυφή της λίστας, αν μιλούσαμε για τη φωτογραφία της χρονιάς, ούτως ή άλλως, από μια φωτογραφία ξεκίνησαν όλα.

Αντίθετα, το μετράω, ακυρώνω και τελικά επικυρώνω το γκολ του Κομίνη, δεν έχει προηγούμενο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στα παγκόσμια χρονικά. Και δεν το είδαμε σε φωτογραφία…

Ακόμα και η υποκατηγορία του παραπάνω σκηνικού, με την ακύρωση ενός καθαρού γκολ, καθ΄υπόδειξη της ομάδας που το δέχτηκε κι ενώ διαιτητής και βοηθός έδειξαν σέντρα με τη μια, χωρίς να το σκεφτούν, δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ!

Το πραγματικά πρωτοφανές γεγονός του 2018 στην ποδοσφαιρική Ελλάδα λοιπόν, ήταν πως η ομάδα που μάζεψε τους περισσότερους βαθμούς στο χόρτο δεν αναδείχτηκε πρωταθλήτρια κι ο τίτλος κρίθηκε στα χαρτιά, με τις δυο συνδιεκδικήτριες να την κοπανάνε από τον αγωνιστικό χώρο, παίζοντας θέατρο.

Κι από πάνω, ένα ποδοσφαιρικό σύστημα να τις επιβραβεύει, χαρίζοντας νίκες στα χαρτιά, κατά καραμπινάτες παραβάσεις των κανονισμών…

Αυτά είναι τα αυθεντικά περιστατικά, που δεν έχουν σημειωθεί ούτε στο πρωτάθλημα της Ζιμπάμπουε και το πιθανότερο είναι πως δεν πρόκειται να ξαναδούμε σε τέτοια έκταση και τόσο ξεδιάντροπα. Όσο κι αν η επικοινωνιακή επένδυση σε μια εικόνα δημιουργεί εντυπώσεις, αυτές ξεφτίζουν με το χρόνο κι εκείνο που μένει είναι η ουσία. Και η ουσία δε μπορεί να είναι αυτό για το οποίο εμείς δε ντραπήκαμε πότε, χωρίς να επιδιώξουμε μάλιστα της απόκρυψη κάποιας από τις πτυχές της ιστορίας.

Οι αντίπαλοι ήταν αυτοί που επικεντρώθηκαν αποκλειστικά σε μια φωτογραφία, λες και εκείνο το βράδυ δε συνέβη κάτι άλλο, άξιο αναφοράς.

Ανήμερα των Χριστουγέννων έστειλα κείμενο περιλαμβάνοντας τη φωτό της εισβολής του Ιβάν, δε θεωρώ πως προσβάλει ούτε εμένα, πόσο δε το σύλλογο η εικόνα ενός αγανακτισμένου ανθρώπου, που βλέπει να τον κλέβουν εν ψυχρώ και για δεύτερη φορά, μέσα στο σπίτι του..

Οι γαύροι έχουν κουράγιο ν΄ακούσουν ξανά το «πήρα την ομάδα κι έφυγα του κυρ Σάββα», να δουν τον -για- Όσκαρ να πέφτει πιάνοντας το πρόσωπο, να αποχωρεί καπάκι με μαντήλι στο χείλος και να ποζάρει με κολάρο και χωρίς εξωτερικό τραύμα;

Τα χαρτιά τολμούν ν΄αντικρίσουν τη φωτογραφία των χαζοχαρούμενων τρομοκρατημένων στα αποδυτήρια, ή να ακούσουν τον Κονέ να λέει «ο διαιτητής μας είπε να επιστρέψουμε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά εμείς θέλαμε να μάθουμε αν μέτρησε τελικά το γκολ»;

Εννοείται πως όχι και προκύπτει σαφώς από τις υστερικές αντιδράσεις κάθε φορά που τους τα θυμίζω, λες και ήμουν εγώ ο σκηνοθέτης..

Αυτά λοιπόν που ούτε οι ίδιοι θέλουν να θυμούνται είναι που έγραψαν την ιστορία του ποδοσφαιρικού 2018 και θα μείνουν γραμμένα για πάντα.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Τα κολάρα και τα χαρτιά τα καθόρισαν, δική τους επιλογή ήταν…