Ο Παναθηναϊκός πρέπει να τρυπήσει το ταβάνι

Το δεύτερο μισό του 2018 γέννησε την ελπίδα, σήμανε την αντεπίθεση του Παναθηναϊκού. Αλλά ακόμα η μπάλα είναι στη μεσαία γραμμή. Δεν έχει πλησιάσει την αντίπαλη περιοχή.

Στο νέο έτος το βλέμμα του πρέπει να είναι μπροστά. Απαγορεύεται η μπάλα να γυρίσει ξανά προς τα πίσω. Δεν επιτρέπεται άλλο πισωγύρισμα. Πρέπει η προσπάθεια που ξεκίνησαν οι «πράσινοι» το περασμένο καλοκαίρι να καταλήξει σε γκολ. Όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο.

Ο σύλλογος έχει χάσει πολλά χρόνια, δεν τον παίρνει να πετάξει κι άλλο έτος. Πρωτάθλημα δεν μπορεί να πανηγυρίσει φέτος, αλλά είναι υποχρεωμένος να παλέψει για το κύπελλο. Είναι υποχρεωμένος να πάρει το ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει πως ξεκίνησε η χρονιά. Θα είναι απογοητευτικό να μην καταφέρει ο Παναθηναϊκός παρά τις όποιες αδυναμίες του, την όποια έλλειψη ποιότητας, να μην μπει στην πεντάδα και να λέμε «εντάξει έτσι όπως ξεκίνησε και με το -6…».

Απαγορεύεται να κοιτάξει πλέον πίσω ο Γιώργος Δώνης, ο Νίκος Νταμπίζας και φυσικά οι παίκτες. Το ίδιο και ο κόσμος. Ό,τι έγινε ανήκει στο παρελθόν. Μαθαίνουν όλοι από τα λάθη και τέλος. Όταν μένεις κολλημένος στο παρελθόν είτε αυτό είναι χρυσό είτε μίζερο, θα πνιγείς στις αναμνήσεις και θα αφήσεις δημιουργικό χρόνο να χαθεί. Ενώ ο Παναθηναϊκός είναι γεννημένος να διεκδικεί και να κατακτά την κορυφή.

Στο τέλος του 2019 δεν πρέπει να συζητάμε πως αναγεννήθηκε η ομάδα κι αν θα επιβιώσει, αλλά πόσο απέχει η κορυφή. Είπαμε στο πρώτο μισό του έτους που μπήκε δεν μπορεί το «τριφύλλι» να φτάσει στην κορυφή. Ας σβήσει, όμως, την ποινή της ΟΥΕΦΑ (κι αν γίνει κάποιο θαύμα να αρθεί κιόλας ο αποκλεισμός και να παίξει στα προκριματικά ακόμα καλύτερα), ας ενισχυθεί στο μέτρο των οικονομικών δυνατοτήτων του, ώστε στο δεύτερο μισό του 2019, η μπάλα να βρίσκεται έξω από την αντίπαλη περιοχή με καλές προϋποθέσεις για μία τελική πάσα και την εκτέλεση…

Ούτε το μπάτζετ έχει νόημα να το συζητάμε, αφού δεν θέλουν οι αρμόδιοι. Ναι, είμαι από τους πρώτους που φωνάζω ότι πρέπει να αυξηθεί. Σε λογικά πλαίσια. Από τα 5,5 εκατ. ευρώ να διπλασιαστεί. Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να το σηκώσει ο Παναθηναϊκός. Αλλά ας υποθέσουμε ότι μένει το ίδιο ή πάει για παράδειγμα στα 7 και τα 8 εκατ. Στόχος πάλι θα είναι το κάτω παραπάνω. Όταν ο Νταμπίζας και ο Δώνης μιλούν για εξέλιξη εννοούν αγωνιστική.

Αν ο τεχνικός διευθυντής και ο προπονητής (που έχουν δείξει ότι έχουν ικανότητες), έχουν τόσο πολύ αυτοπεποίθηση και θεωρούν ότι θα πετύχουν ακόμα περισσότερα σε έναν χρόνο από τώρα, με το ίδιο ή λίγο παραπάνω μπάτζετ, καλώς το πιστεύουν. Αυτοί ξέρουν πολλά περισσότερα από τους δημοσιογράφους και τους οπαδούς. Όπως ήξεραν και το καλοκαίρι, ενώ η πλειονότητα ρεπόρτερ και οπαδών ήταν μέσα στην απαισιοδοξία.

Αλλά να πετύχουν. Ο Νταμπίζας ανέλυσε πρόσφατα ένα πλάνο. Που δεν βασίζεται σε πολλές μεταγραφές. Το σχολίασα και σε άλλο άρθρο. Μαγκιά του αν τα καταφέρει. Δεν θα είναι σωστό, όμως, στο τέλος του 2019, όταν και πάλι θα επιδιώξει (να είναι ο ίδιος και όλοι μας καλά και στη θέση που είμαστε, για να τον ακούσουμε όταν έρθει η ώρα) να ψάξει για δικαιολογίες στο οικονομικό ή οπουδήποτε αλλού αν κάτι δεν πάει καλά.

Πρέπει πλέον να περάσει αυτό το μήνυμα. Ότι ο Παναθηναϊκός μόνο προς τα πάνω πρέπει και μπορεί να πάει. Αν είναι δυνατόν να τρυπήσει και το ταβάνι. Δεν έχει ταβάνι η δυναμική του, δεν πρέπει να έχουν και οι φιλοδοξίες.

Ο κόσμος αγκάλιασε τη φετινή προσπάθεια, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει κουραστεί. Θέλει την ομάδα του κάθε χρόνο να διεκδικεί το πρωτάθλημα. Κι ας μην το παίρνει σερί. Ας σηκώνει την κούπα του πρωταθλητή και κάθε δύο ή τρία χρόνια. Αλλά να είναι πλέον εκεί που το αρμόζει. Φόβητρο.

Στο δεύτερο μισό του 2018 ξεκίνησαν να τον σέβονται, τώρα πρέπει να αρχίσουν και να τον φοβούνται. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μικρομεσαία ομάδα για να πανηγυρίζει μία ευρωπαϊκή θέση. Σαφώς και προέχει η εξυγίανση, η επιβίωση. Αλλά έχει κουράσει αυτό. Κάθε βήμα πρέπει να είναι προς τα εμπρός.

Ο σύλλογος οφείλει να βρίσκεται ένα βήμα από την κορυφή και να… τσακώνεται με τους αντιπάλους για το ποιο θα καρφώσει πρώτος το λάβαρο. Κι όχι να κοιτούν οι υπόλοιποι προς τα κάτω και να βλέπουν πόσο απέχει.