Είναι ο Πιτίνο Αη Βασίλης;

Χρόνια πολλά σε όλους και -μέρες που είναι- θα προτιμούσαμε να μείνουμε σε ευχές, να μιλήσουμε για το πνεύμα (το βαθύτερο νόημα) των Χριστουγέννων, αλλά αφενός δεν είμαστε οι πλέον ειδικοί, αφετέρου δεν νομίζουμε ότι θα σας ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ας μείνουμε στην καθημερινότητά μας, που μπορεί να μοιάζει πεζή, αλλά ίσως είναι η καταλληλότερη στιγμή να πούμε κάποιες αλήθειες.

Για όποιες ομάδες έχουν στη… φανέλα τους τα δύο «Δ», ελογχεύει πάντα ένας κίνδυνος: Της ξιπασιάς! Όπου δύο «Δ» είναι η Διάκριση και η Διάρκεια. Ο Παναθηναϊκός έχει και τα δύο, με αποτέλεσμα ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου να έχει προσβληθεί από το μικρόβιο της ξιπασιάς, της κομπορρημοσύνης.

«Εγώ έχω συνηθίσει τον Παναθηναϊκό στο φάιναλ φορ» λένε κάποιοι (συνήθως μετά από δυσκολοχώνευτες ήττες), έχοντας ύφος καρδιναλίου, θεωρώντας εαυτούς συμπαίκτες, ου μην πρωταγωνιστές. Λησμονούν ότι έχει αλλάξει η οικονομική κατάσταση στη χώρα, ότι οι παίκτες δεν μπορούν (βιολογικά) να παίζουν αιώνια, ότι δεν παίζουν μόνοι τους, ότι -βρε αδερφέ- κι αυτοί στη Μόσχα, στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στον Πειραιά, στην Κωνσταντινούπολη, δεν είναι γιδοβοσκοί.

Το ίδιο μικρόβιο έχει χτυπήσει φίλους του Άρη, παλιότερα του Πανελληνίου, του Σπόρτιγκ, του Αμαρουσίου και φυσικά του Ολυμπιακού (ειδικότερα τους ποδοσφαιρόφιλους). Κι επειδή νιώθουν κομμάτι μιας κλειστής λέσχης μπασκετικής ελίτ, δεν μπορούν να συμβιβαστούν παρά με προσωπικότητες από το πάνω ράφι. Αποτέλεσμα: Ακόμα κι αν δεν είναι από το πάνω ράφι, τους «ανεβάζουμε επίπεδο» και όλα καλά.

Όπως σε μια φωτογραφία δεν μπορείς να παράξεις dpi έτσι και σε έναν παίκτη ή προπονητή, όσα κι αν γράψεις, δεν μπορείς να δημιουργήσεις πραγματική υπεραξία. Απλά φτιάχνεις μια φούσκα. Ή αλλιώς, μετατρέπεις σε Ομπράντοβιτς τον Πασκουάλ.

Από τα πρώτα δείγματα γραφής είχαμε εκφράσει τον σκεπτικισμό μας για την αξία του. «Είναι κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό» μας έλεγαν κουνώντας ηλεκτρονικά το δάχτυλο οι παντογνώστες του facebook, που τώρα τον έχουν ξεσκίσει. Έλα, όμως, που ο Καταλανός ήταν προπονητής στην Μπαρτσελόνα, φορούσε ακριβά κουστούμια, ήξερε να… παίζει με την εξέδρα, είχε αυτό το… ευρωπαϊκό μοντέρνο στυλ.

«Στο ένα σκαρπίνι, στο άλλο τσαρούχι» ο Έλληνας φίλαθλος, που καλόμαθε με τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, ο οποίος Ομπράντοβιτς (για να τα λέμε όλα) έχτισε καριέρα με τα λεφτά της οικογένειας Γιαννακόπουλου. Ο Πασκουάλ ήταν από το πάνω ράφι. Έτσι ήθελε (ο κακομαθημένος οπαδός) να πιστεύει.

Τώρα έρχεται ο Πιτίνο. Δεν έχει δουλέψει ποτέ στην Ευρώπη, δεν έχει συνεργαστεί με παίκτες αυτής της ηλικίας κι αυτού του βεληνεκούς, δεν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Αυτό από τη μια είναι καλό, γιατί μπορεί να μην «μασήσει» και να βάλει αυτόν που είναι καλύτερος στην προπόνηση, δίχως να σκεφτεί το κόστος και τα μουτράκια στ’ αποδυτήρια. Αυτό κάνει την προπόνηση καλύτερη. Μπορεί να φέρει άλλες ιδέες, νέο αέρα, μπορεί να γίνει ο Άη Βασίλης και να φέρει τα πάνω κάτω.

Μπορεί, όμως, αυτή η έλλειψη ευρωπαϊκής εμπειρίας, η… άγνοια (έχει δύο όψεις) που γράψαμε λίγο πριν, η έλλειψη σπουδαίου κινήτρου, να οδηγήσουν σε απογοήτευση. Ειλικρινά, όποιος πει ότι ξέρει, απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του. Κανείς δεν ξέρει. Σαν καρπούζι είναι, που όταν το κόψεις αντιλαμβάνεσαι αν είναι μάπα, ή γλύκισμα.

Σαφέστατα είναι μια πολύ καλή επιλογή. Ρισκαδόρικη, αλλά αξίζει τον κόπο. Αρκεί, σε περίπτωση που δεν βγει, να μην επιμείνει ιδιαίτερα ο Παναθηναϊκός. Να μην σταθεί στο όνομα, αλλά στην εικόνα της ομάδας.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αντί επιλόγου: Επειδή ακούγεται έντονα, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας Σάρας για το «τριφύλλι». Ούτε το καλοκαίρι πιστεύω ότι η Αθήνα θα είναι η πρώτη του επιλογή, ούτε είμαι 100% σίγουρος ότι είναι έτοιμος για να πάρει τον Παναθηναϊκό και να τον πάει εκεί που ο κόσμος του θέλει.