«Όλα καλά κι ωραία, αρκεί να μην μας δέρνουνε»

ΔΕΝ έχω σε καμία εκτίμηση τον Έλληνα διαιτητή. Δικαίωμά μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι επικροτώ την μέθοδο του ξυλοδαρμού. Σαν «τιμωρία», εκδίκηση, «σωφρονισμό», τραμπουκισμό, επίδειξη δύναμης για να βάλουν μυαλό οι υπόλοιποι, κλπ, κλπ. Αυτό που με ενοχλεί είναι η υποκρισία. Και η ευκολία στα μεγάλα λόγια. Πολιτικών, παραγόντων, δημοσιογράφων και λοιπών ποδοσφαιρικών δυνάμεων. «Να βρεθούν οι μπάσταρδοι που χτύπησαν τον Τζήλο», αναφώνησε ο Ράζβαν Λουτσέσκου. Ουδεμία αντίρρηση. Ποιός όμως είναι αυτός, που εκφράζει την οργή και την ευαισθησία του; Αυτός που εδώ και εννιά μήνες, έχει πει 1649 φορές, «μας κλέψανε το πρωτάθλημα». Ποιός σε έκλεψε μίστερ Ραζβάν; Ο Κομίνης κι ο Ποντίκης.
Και ψάχνει να βρει ο χαμοκελάιδας ο Βασιλειάδης το κουτί με τα σπίρτα. Τα δημοσιεύματα που στοχοποίησαν τον Τζήλο.

ΠΑΜΕ παρακάτω. Η μάλλον πάμε πίσω. Ποιά είναι η γνώμη σημαντικής μερίδας των αθλητικογράφων για τον Έλληνα διαιτητή; Θα σας πω εγώ: Ότι για είκοσι και πλέον έτη, κυριαρχούσε η περιβόητη Παράγκα. Που έκλεβε τα Σαββατοκύριακά τους. Κι ενίοτε και τις Τετάρτες στο Κύπελλο. Με ποιά εργαλεία; Θα δώσω την απάντηση εγώ: Με τους διαιτητές. Που πρώτη η ταπεινότητά μου, στον πάλαι ποτέ «αποδυτηριάκια» τους είχε αποκαλέσει πεζοναύτες. USA mariners, με αφορμή το κοντό στρατιωτικό κούρεμα του Παπαχίντζιου, εισάγοντας τον σχετικό όρο. Ο οποίος στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε διαιτητές-καμικάζι και διαιτητές-ταλιμπάν. Πέρασαν τα χρόνια και προέκυψε η εξυγίανση. Με το σλόγκαν για έξι μήνες να λέει, «όλοι αδικούνται κι όλοι ευνοούνται». Ακόμα κι αν ήτανε έτσι, ποιοί ήτανε αυτοί, που όλους τους ευνοούσαν και όλους τους αδικούσαν; Οι διαιτητές. Επειδή οι μισοί, ήταν από την από δω εξυγίανση κι οι άλλοι μισοί από την από κει.

ΚΙ ύστερα, δεν ήρθαν οι μέλισσες. Ήρθανε ο Κομίνης με τον Ποντίκη. Πόλεμος. Κι ύστερα ήρθαν οι ξένοι διαιτητές. Που δεν τους θέλουνε μόνο οι μεγάλοι. Τους θέλει κι Ατρόμητος, τους θέλει κι ο Κούγιας μέχρι κι ο Απόλλωνας. Ξένους διαιτητές σε όλα τα παιχνίδια του Ολυμπιακού, θέλει ο Σάββας, ξένους διαιτητές σε όλα τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ επιζητά το πολυπληθές ασπρόμαυρο δημοσιογραφικό επιτελείο. Που για να μην ξεχνιόμαστε ζήτησε σαν τη Σαλώμη από τον Μέλο Περέιρα, κάποιες συγκεκριμένες κεφαλές διαιτητών στο πιάτο: Μάνταλος, Καλογεροπουλος, Αρετοπουλος Στυλιάρας, Βάτσιος. Όπερ και εγένετο. Σχετικά με τους λόγους, για τους οποίους είχαν κριθεί ανεπιθύμητοι, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

ΜΗΠΩΣ, έχουνε σε εκτίμηση το σώμα των Ελλήνων διαιτητών οι πολιτικοί; Ο Χαράλαμπος Σταύρος Κοντονής, έβαζε ο ίδιος με τα χεράκια του, διαιτητή και βοηθούς στον τελικό του Κυπέλλου. Γιά να είναι 100% σίγουρος. Όλοι λένε, έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Έχετε ακούσει έναν, που να έχει πει έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική διαιτησία; Θα απαντήσω εγώ. Η ΑΕΚ. Ουδείς άλλος. Η ΑΕΚ ήτανε που με επίσημη ανακοίνωσή, είχε εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή της, όταν τους έπιασε στον ύπνο ο Ιβάν με τον Μπορμπαλάν στον Τελικό. Να μην γυρίζουμε όμως πίσω. Δεν είναι μόνο ο Σάββας που φωνάζει σήμερα. Είναι κι ο ΠΑΟΚ, που πριν λίγες μέρες έστειλε DVD στην ΟΥΕΦΑ με τα λάθη των διαιτητών. Κι ενώ λοιπόν, ουδείς πλην του διοικητικού ηγέτου της ΑΕΚ, έχει εμπιστοσύνη στον Έλληνα διαιτητή, όλοι σχεδόν εξάρουν την απόφασή τους να πετάξουν τις σφυρίχτρες και να σταματήσουν το πρωτάθλημα. Οποία υποκρισία.

ΝΑ αποθεώνονται οι μπροστάρηδες της αποχής Σιδηρόπουλος και Παπαπέτρου. Να θεωρούνται ήρωες οι διαιτητές, επειδή αποφάσισαν να μην σφυρίξουν για δύο αγωνιστικές. Αυτοί που υβρίζονται, αυτοί που κανείς δεν θέλει να τoν σφυρίζουν, να λαμβάνουν τίτλους αντιστασιακών. Προφανώς, ούτε δικαιολογείς ούτε επικροτείς τη βία. Σε μία κοινωνία όμως, καλώς ή κακώς (κακώς, λέω εγώ) υπάρχει κι ένα κομμάτι όπου δε λειτουργούν οι νόμοι. Δεν μπορείς, π.χ., να μπεις στο εμπόριο ναρκωτικών και μετά να διαμαρτύρεσαι αν φας καμία σφαίρα. «Goes with the territory», που λένε κι οι Εγγλέζοι. Αν μπεις σ’ αυτό το κομμάτι, στο χώρο της παρανομίας, θα μπεις (συνήθως) οικειοθελώς. Είναι δική σου επιλογή. Και το πόσο βαθιά θα μπεις και το πώς θα συμπεριφερθείς μετά.

ΤΙ θέλω να πω; Ότι σπάνια το θύμα είναι μόνο θύμα. Χωρίς προφανώς εδώ να αναφερόμαστε συγκεκριμένα στον Τζήλο. Ο κάθε Τζήλος λειτουργεί σε ένα σάπιο περιβάλλον. Δεν υπάρχει ούτε ένας εμπλεκόμενος (παίκτες, παράγοντες, διαιτητές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ομοσπονδίες εθνικές και διεθνείς) που να το αμφισβητεί αυτό. Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Η σαπίλα αφορά διαφθορά. Σε ένα διεφθαρμένο περιβάλλον λοιπόν, σε ένα χώρο ανομίας, δεν μπορεί να φωνάζεις ότι έπεσε κι ένα μπερντάχι. Έτσι έχουν τα πράγματα σε χώρους ανομίας. Goes with the territory, όπως είπαμε.

ΑΝ θες πραγματικά να σταματήσει το ξύλο στο ποδόσφαιρο, δεν κάνεις αποχή όταν πέφτει το μπερντάχι. Κάνεις αποχή όταν διαπιστώνεις το περιβάλλον ανομίας. Λες, «σε ένα τέτοιο περιβάλλον, εγώ δε σφυρίζω». Δεν υπάρχει ένας σ’ αυτή την περίπτωση που δε θα σου βγάλει το καπέλο. Και θ’ αναγκαστούν όλοι να σε ακούσουν. Σε στάση προσοχής. Κανείς δεν πρόκειται να σε πλακώσει στο ξύλο. Με ποιο κίνητρο να το κάνει; Όταν όμως αποδέχεσαι τη διαφθορά. Όταν δεν έχει βρεθεί ένας διαιτητή από τους τόσους «χειρούργους» που πέρασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο, να πει «όχι» στον βλαχοδήμαρχο της Ένωσης του. Ένας που να βγει και να πει με πήρε ο τάδε τηλέφωνο. Ούτε ένας. Όταν κάνεις αποχή, μόνο όταν πέφτει ξύλο, συγγνώμη αλλά δεν είναι πειστικό. Είναι σαν να λες, σαν σώμα των διαιτητών «όλα καλά κι ωραία, αρκεί να μην μας δέρνουνε». Ε λοιπόν δεν είναι όλα καλά κι ωραία. Όταν επιλέγεις, να κάνεις καριέρα σε περιβάλλον ανομίας, παίρνεις και το ανάλογο ρίσκο.

Στη μουσική επιλογή Taraf de Haidouks-Stan Rumum sa violinom.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…