Παναθηναϊκός : Η νόσος του ημιχρόνου

Το αποτέλεσμα ενός αγώνα είναι το άθροισμα κάποιων στιγμών, που αφηγούνται μια ιστορία. Απέμεναν 25 δευτερόλεπτα για να λήξει το ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός είχε δύο ομαδικά φάουλ κι οι παίκτες του επέτρεψαν στον ΜακΚάλουμ να πετύχει καλάθι στο τέλος της επίθεσης και να ολοκληρωθεί το πρώτο μισό με το σκορ στο 32-35.

Σε αυτό το επίπεδο δεν χρειάζεται ούτε προπονητική εντολή, ούτε σκέψη για να αποτρέψεις ένα καλάθι. Απαιτείται συγκέντρωση, να έχουν οι παίκτες το μυαλό στο γήπεδο. Κι οι «πράσινοι» για 20 λεπτά ήταν… αλλού.

Δεν είναι η πρώτη φορά, μοιάζουν να έχουν προσβληθεί από τη… νόσο του ημιχρόνου. Θα ήταν λάθος να μπούμε σε λογική σύγκρισης άσχετων δεδομένων (τι θα γίνονταν αν στη θέση της Μάλαγα βρίσκονταν μια ομάδα με μεγαλύτερη αξία), όμως κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουν να ξοδεύουν άσκοπα τον μισό χρόνο της συνάντησης, για να μην χρειαστεί να… πάθουν για να μάθουν.

Το πώς μεταμορφώθηκε ο Παναθηναϊκός είναι κάτι από τα… κλασικά εικονογραφημένα. Ο Νικ Καλάθης έδινε το τέμπο, ο Τζέιμς Γκιστ πρόσθεσε σοβαρότητα κι οι δύο μαζί πήραν από το χέρι τους συμπαίκτες του. Το κάνουν με συνέπεια κι όσο αυτοί οι δύο είναι καλά, ο Τσάβι Πασκουάλ μπορεί να νιώθει ήσυχος.

Το πώς χάθηκε άλλο ένα ημίχρονο είναι που πρέπει να προβληματίσει. Ο Μάρκους Ντένμον, με μια… εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της «απουσίας» του από τα δρώμενα του Παναθηναϊκού, τείνει να εξελιχθεί σε άλυτο γρίφο. Έχει στοιχεία, αλλά ζητούμενο είναι να τα εμφανίσει στο παρκέ, κάτι που δεν κάνει. Πόσο μπορεί να τον περιμένει ο Παναθηναϊκός;

Ο Ματ Λοτζέσκι δεν είναι ούτε σταθερός, ούτε λαμπερός. Δεν είναι -για την ώρα- πολύ καλύτερος του Τζέιμς Φελντέιν κι ο Κένι Γκάμπριελ παραμένει μπερδεμένος. Μάνι μάνι μιλάμε για τρεις ξένους, από τους οποίους δικαιωματικά περιμένει κάτι παραπάνω. Αν δεν πάρει αυτό το «κάτι παραπάνω», δεν θα στοιχημάτιζα ότι αρκεί το δίδυμο του «κοντού» (Καλάθης) και του «ψηλού» (Γκιστ) για να τον πάει στο Βελιγράδι τον Μάιο.

Με πέντε συνεχόμενες νίκες δεν έχει σημάνει συναγερμός, αλλά καλό είναι να συζητάμε για την ανάγκη βελτίωσης μετά από νίκη, παρά να το κάνουμε με πίεση από ενδεχόμενη ήττα.