Το Θατσερικό σύνδρομο κι ο υπουργός λουκουμάς

Λευτέρης Δούκας 23.12.2018-21:08

Η αποχή γίνεται χωρίς πρόταση και αποδέκτη, ποιο είναι το αίτημα δηλαδή «λυπηθείτε μας, please και μη μας δέρνετε;»

Χωρίς πρωτάθλημα ξεμείναμε το ΣΚ λοιπόν, μια και μετά τον ξυλοδαρμό του Τζήλου οι κόρακες αποφάσισαν αποχή.

Ποιο ακριβώς το νόημα αλλά και το μήνυμα της απόφασης, ουδείς κατάλαβε.

Στην ανακοίνωσή τους μιλάνε για αποχή σε ένδειξη συμπαράστασης, αν θέλω να συμπαρασταθώ σε κάποιον του λέω δυο συμπονετικά λόγια, τον επισκέπτομαι μ΄ένα κουτί γλυκά, άντε μέρες που είναι να του πω και τα κάλαντα.

Όταν κάποιος απέχει από τα καθήκοντά του, το κάνει για να διεκδικήσει κάτι, πάντα τέτοιες κινητοποιήσεις συνοδεύονται από ένα αίτημα.

Οι δημοσιογκράφιτυ ζητούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυξήσεις ή την επαναπρόσληψη κάποιου συναδέλφου, οι ταξιτζήδες για να μπορούν να χρησιμοποιούν τις λεωφορειολωρίδες και να μη χάνουν πελατεία κι οι βενζινάδες μείωση του φόρου στα καύσιμα, διότι όπως έγινε το πράγμα, ο κόσμος δε μετρά τα καύσιμα ανά λίτρο, αλλά με τη σταγόνα.

Άπαξ και τα αιτήματα ικανοποιηθούν παύουν και οι απεργίες, άλλοτε πάλι έχουν τη μορφή προειδοποίησης, ωστόσο πάντα υπάρχει αντικείμενο διεκδίκησης και κάποιο πρόσωπο ή φορέας στον οποίον απευθύνονται.

Στην περίπτωση μας, δεν υπάρχει ούτε συγκεκριμένο πρόταση, ούτε αποδέκτης, ποιο είναι το αίτημα δηλαδή «λυπηθείτε μας, please και μη μας δέρνετε;»

Και σε ποιον το λένε, στη λίγκα, στο υπουργείο, στην ΕΠΟ, στο ποδόσφαιρο γενικώς ως αφηρημένη έννοια, στην αστυνομία, ή μήπως σε αυτόν που κρύβεται πίσω από την επίθεση;

Αν είναι το τελευταίο και είναι σε θέση να το αποδείξουν, να απέχουν μόνο από τους αγώνες της ομάδας του εντολέα, οι υπόλοιποι δε φταίνε.

Σε κάθε περίπτωση απαραίτητα είναι και τα δυο, τόσο αυτό που ζητάς, όσο και το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεσαι…

Αν θέλω πχ αύξηση αποδοχών εδώ στο to10, δε θα απέχω από ποπκόρν και αναψυκτικό στο σινεμά, αλλά θα πω του Χαραλαμπόπουλου «αν δε μου δώσεις τόσα, χαιρέτα μου τον πλάτανο, Μέχρι να τα πάρω, βάζε κείμενα μου σε επαναλήψεις…»

Στην Ελλάδα την έχουμε αυτή τη συνήθεια, κάτι σαν «Θατσερικό σύνδρομο». Από τότε που η Μαργαρίτα πήρε μέτρα για τη βία, σε κάθε παρόμοιο περιστατικό στην Ελλάδα, η μακαρίτισσα ζωντανεύει σε κάθε αποβλακωμένο εγκέφαλο.

Η Θάτσερ βεβαίως, απέσυρε τις ομάδες του νησιού από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και πήρε μέτρα, στην περίπτωση μας ποια η κατεύθυνση πάνω στην οποία θα κινηθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι και ο καθένας ξεχωριστά, ποια τα σχέδια δράσεων και που είναι κρυμμένα;

Μετά τα περσινά στο ΠΑΟΚ-χαρτί, ο Βασιλειάδης είχε επίσης διακόψει το πρωτάθλημα, για ποιο λόγο, ποιο πλάνο είχε στο μυαλό του, σε τι χρησίμευσε ο χρόνος της διακοπής;

Τι άλλαξε, τι κατάφερε;

Βόλτες στα κανάλια έκανε κι έβγαζε λόγους, για να δείξει και καλά πως υπάρχει κράτος και κυβέρνηση που δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη.

Στα χνάρια του imitation Καραμανλή, που γινόταν παραβίαση εναέριου χώρου κι αμέσως έκανε διάγγελμα «καμμία υποχώρηση σε εθνικά θέματα». Καπάκι έσκαγε κρούσμα διαφθοράς κρατικού λειτουργού, πάλι στα κανάλια, δηλώνοντας «καμμία ανοχή σε θέματα διαφθοράς». Έτσι όπως κουνούσε τα χέρια του σα να χόρευε χιπ χοπ μάλιστα, τον έβλεπε η θεία στο χωριό και σκεφτόταν «πω πω, τι δυναμικό πρωθυπουργό έχουμε, θα τους φάει όλους τους κακούς». Τελικά αντί για τους κακούς, πήγαινε σπίτι έτρωγε ένα καζάνι γιουβαρλάκια κι έπεφτε για μεσημεριανό ύπνο.

Έτσι κι ο Βασιλειάδης, «καμμία ανοχή σε αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν νόμους μαφίας», δήλωσε, πιστεύοντας πως με το λέγε-λέγε, θα πείσει πως υπάρχει ως πολιτική φιγούρα, παράγει έργο και άσχετα αν έχει look λουκουμά, είναι σκληρό αντράκι. Τόνισε επίσης με αφορμή τον Τζήλο, πως «αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξειδικεύσουμε το θεσμικό πλαίσιο» λόγια που μπορούσαν να βγουν μόνο από το στόμα σοφού και δυναμικού ανδρός!

Αν και δεν υπήρχε διερμηνέας για να κάνει μετάφραση, εύχομαι από την υπερπροσπάθεια να μη σκίσει κάνα καλτσόν! Μπορούμε πάντως να κοιμόμαστε ήσυχοι, οι διαιτητές αποφάσισαν αποχή, ο υπουργός ξεκαθάρισε πως δεν ανέχεται μαφίες και θα εξειδικεύσει το θεσμικό πλαίσιο, τι άλλο να ζητήσουμε από τη ζωή μας; Δε συντρέχει λόγος ανησυχίας πλέον, το νερό μπήκε στ΄ αυλάκι.

Μια τελευταία απορία για τους διαιτητές: Αφού απέχουν καταγγέλοντας το περιβάλλον τρόμου στο οποίο ζουν και αναπνέουν, γιατί έκαναν μουτράκια για την έλευση ξένων διαιτητών, που τους απάλλαξαν από το μεγαλύτερο βραχνά, να σφυρίξουν αγώνες υψηλότερης επικινδυνότητας;