Ξύλο στον Τζήλο; Καταδίκασε κι εσύ! Μπορείς…

Η ΠΑΕ Ολυμπιακός καταδικάζει λέει την επίθεση στον Τζήλο, το ίδιο κι η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, η ΠΑΕ Χαρτί, Παναθηναϊκός, Λάρισα, «ο Άρης», Τρίκαλα, η ΠΑΕ Άνω Καρδιτσομαγούλα, η ΠΑΕ Κάτω Καρδιτσομαγούλα, βάλτε τώρα που γυρίζει, που λέμε!

Έχεις ΠΑΕ, υγιή, πτωχευμένη, κατεστραμμένη, μικρή σημασία έχει, είσαι παράγοντας πρώην, νυν, εμπλεκόμενος με το ποδόσφαιρο, βγάλε κι εσύ μια ανακοίνωση που θα καταδικάζεις την επίθεση στον Τζήλο! Μπορείς!

Είναι απολύτως δωρεάν, κάνεις τη μόστρα σου και απενοχοποιείς ταυτόχρονα κάθε μελλοντική πράξη σου. Θα κάνεις πέσιμο σε κάνα κοράκι επειδή έδωσε μούφα πέναλτι, θα βγάλεις εμπρηστική ανακοίνωση κατά διαιτητή και θα βρεθείς στο εδώλιο του Σαγόνια για υποκίνηση βίας;

Έτοιμη η υπερασπιστική γραμμή, «μα τι λέτε αξιότιμε κύριε εισαγγελέα μου, εγώ έχω κάνει τεράστιους αγώνες για την εξάλειψη της βίας. Ορίστε η ανακοίνωση που είχα βγάλει για τον Τζήλο…»

Οι εποχές της ανθρωπότητας είναι χωρισμένες στην εποχή του λίθου, του χαλκού κλπ, στις μέρες μας διάγουμε την εποχή του ξύλου.

Δεν αναφέρομαι στο ξύλο που έφαγε ο Τζήλος φυσικά, αλλά στην ξύλινη γλώσσα που ακούς παντού. Διαβάζεις τις ανακοινώσεις των ΠΑΕ δηλαδή και νομίζεις πως βγήκαν από φωτοτυπικό μηχάνημα. Κακώς θεωρεί η μάζα πως ξύλινη σημαίνει βαρετή, στην πραγματικότητα είναι αυτή που αν τη λυγίσεις θα σπάσει. Εξ΄ου και το ξύλινη, αλλιώς θα την έλεγαν πέτρινη, ή μαρμάρινη, αυτά τα υλικά όμως δε λυγίζουν με τίποτα. Αντίθετα με το καουτσούκ, το σίδερο, το χαλκό, το ατσάλι που με κατάλληλη επεξεργασία παίρνουν ότι σχήμα θες, γι αυτό και η γλώσσα δε λέγεται σιδερένια, χάλκινη, πλαστική κλπ.

Το ξύλο αν προσπαθήσεις να το κάμψεις, φέρνοντας τη μια πλευρά του στην αντίθετη, θα σπάσει.

Ξύλινο είναι λοιπόν το «στόχος μας είναι η ευημερία των πολιτών» που λένε οι πρωθυπουργάδες, γιατί δεν υφίσταται το «στόχος μας είναι η δυστυχία σας».

Μιλάμε πάντα για λόγο και όχι για πράξεις, γι αυτό και δεν υπάρχουν πράξεις που να αποκαλούνται ξύλινες.

Έτσι συμβαίνει και με την καταδίκη της επίθεσης στον Τζήλο, υπήρχε περίπτωση να βγάλει κάποιος ανακοίνωση, πως την επιδοκιμάζει και αποθεώνει τους δράστες;

Tα ίδια ισχύουν για τους δημοσιογκράφιτυ και χειρότερα μάλιστα, υποτίθεται πως λόγω αντικειμένου ο λόγος τους έπρεπε να είναι πιο ευέλικτος και να ξέφευγαν από τα στερεότυπα, λέγοντας κάτι ουσιώδες τέλος πάντων. Αντ΄αυτού, ακούς το κλασικό ποίημα, «καταδικάζουμε την επίθεση, τέτοια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν» και παρόμοια, που ξεπερνούν σε ανθεκτικότητα και το μαόνι.

Στην καλύτερη αρκούνται σε αόριστες και γενικόλογες διαπιστώσεις για τον ποδοσφαιρικό ξεπεσμό, καταντούν πιο φουκαράδες όμως μια και αφενός φοβούνται να μιλήσουν με ονόματα, αφετέρου πάνω στη ζοφερή πραγματικότητα που δήθεν καταγγέλουν, έχτισαν τις καριέρες τους.

Τις προάλλες που έγιναν οι μανούρες στο χαρτί-Άγιαξ, το Σαγόνι εγκαλούσε την ΕΠΟ επειδή δεν έβγαλε ανακοίνωση καταδίκης!!! Τι δουλειά είχε η ΕΠΟ να βγάλει ανακοίνωση για αγώνα του C.L κανείς δεν κατάλαβε, αλλά τέλος πάντων του έκαναν τη χάρη από την ομοσπονδία και καταδίκασαν τα επεισόδια. Ο κόσμος έγινε καλύτερος πλέον και η ανακοίνωση καταγράφεται στο θετικό έργο της διοίκησης Γραμμένου, σύμφωνα με τη Σαγόνεια λογική.

Σήμερα πάλι, απορούσε γιατί δε διακόπηκε το πρωτάθλημα (!!!) αν είσαι πυροβολημένος εκ γενετής, δε σου φεύγει το κουσούρι.

Να διακοπεί το πρωτάθλημα για ποιο λόγο, για να βρουν τους δράστες; Τα γκολ του Πρίγιοβιτς δηλαδή ή οι ασίστ του Φορτούνη, θα εμποδίζουν την ασφάλεια να εξιχνιάσει τη υπόθεση;

Ή μήπως να το διακόψουμε, σε ένδειξη συμπαράστασης στον Τζήλο και τον κάθε Τζήλο που αύριο, μπορεί να δεχτεί επίθεση;

Ποιος συμπαραστέκεται άραγε στ΄ αλήθεια στον Τζήλο, για να του κάνουμε κι αυτή τη χάρη, μετατρέποντας τον κόσμο στον ιδεώδη για το Σαγόνειο θεώρημα;

Οι πρόεδροι που λίγο πολύ έχουν στοχοποιήσει κατά καιρούς αν όχι τον Τζήλο σίγουρα κάποιον σαν κι αυτόν, οι δημοσιογκράφιτυ που κάνουν το ίδιο ή μήπως το ποδοσφαιρικό κοινό;

Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από αυτούς χάρηκαν, στην καλύτερη το άκουσαν με πλήρη αδιαφορία.

Είπαμε να μην είμαστε τυποποιημένοι-υποκριτές και να πούμε δυο αλήθειες, αλλιώς να γράψουμε κι εμείς πως καταδικάζουμε την επίθεση, να το παίζουμε καθωσπρέπει! Ή καλύτερα να μην γράψουμε το παραμικρό, επικαλούμενοι το σοκ που μας προκάλεσε η είδηση.

Για το μέσο φίλαθλο και κάθε εμπλεκόμενο με τον αθλητισμό, οι διαιτητές είναι η πιο μισητή φάρα, καλώς ή κακώς μικρή σημασία έχει, η πραγματικότητα πάντως αυτή είναι. Έναν αντίπαλο ποδοσφαιριστή που υπέστη σοβαρό τραυματισμό μπορεί και να τον λυπηθείς, έναν οπαδό άλλης ομάδας που του άνοιξαν στο κεφάλι επίσης, τον διαιτητή ποτέ, ακόμα κι αν σου έχει δώσει όλα τα σφυρίγματα που ήθελες κι άλλα τόσα.

Δεν αντιπαθείς τον άνθρωπο, αλλά τη στολή, την ιδιότητα, πως το λένε.

Δε σου κάθεται καλά ο ρόλος του διεκπεραιωτή αποστολών, του καθαριστή, του υπηρέτη πάσης φύσεως συμφερόντων, πόσο δε όταν ο ίδιος ισχυρίζεται πως κάνει το χόμπι του. Χόμπι είναι το σκι, η ιστιοπλοΐα διασχίζοντας τις θάλασσες, το κικ μποξ που εκτονώνεις την ένταση της καθημερινότητας πάνω στο σάκο, ή το περπάτημα στο βουνό για ν΄αναπνεύσεις καθαρό αέρα. Τι σόι χόμπι είναι ν΄ ακούς τον καθένα στην κερκίδα να βρίζει τη μάνα, τη γυναίκα και το παιδί σου, επειδή νομίζει πως έδωσες ανάποδα το κόρνερ; Από τόπε που ξεκινάει την καριέρα του ένας διαιτητής σφυρίζοντας στα τοπικά του νομού του, η ζωή του κάθε Κυριακή είναι να τον καταδιώκουν οι χωριανοί με τα τρακτέρ κι αυτός να τρέχει να προλάβει το ΚΤΕΛ μπας και γλυτώσει..

Αυτό είναι ανωμαλία, δε λέγεται χόμπι…

Ειδικά σε επίπεδο πρώτης κατηγορίας με τα συμφέροντα που διακυβεύονται να κοστολογούνται σε δεκάδες εκατομμύρια, το να επιλέγεις να γίνεις διαιτητής είναι σα να πηγαίνεις σε πόλεμο.

Και οι κανονικοί πόλεμοι άλλωστε, τα χρήμα έχουν ως γενεσιουργό αιτία.

Το φαντάρο που θα τραυματιστεί στον πόλεμο θα τον λυπηθεί κανείς, πλην της οικογένειας΄του;

Μήπως θα βγει κάνας αξιωματικός Σαγόνι, να ζητήσει τη διακοπή των εχθροπραξιών, σε ένδειξη συμπαράστασης στον τραυματία;

Στην ίδια μοίρα με τους διαιτητές είναι και οι δημοσιογράφοι κι αυτοί στο ίδιο περιβάλλον αναπνέουν, μόνο που για εκείνους, λες πως είναι επάγγελμα.

Οι στρατιώτες πάντως αν δεν πρόκειται επίσης για επαγγελματίες, είναι υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν τη μαμά πατρίδα, δεν αρπάζουν τ΄ άρματα από χόμπι.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Τους διαιτητές, ποια ανάγκη τους οδήγησε σε αυτήν την επιλογή, ποιος τους υποχρέωσε πιάσουν το στραγάλι και να υφίστανται τόσους κινδύνους, προσβολές και ότι άλλο, για να κάνουν το χόμπι τους, όπως το λένε;