Παναθηναϊκός : «Προσφυγές», «προσφυγιές», και τα γυρίσματα των καιρών

Γράφτηκε, δε διαψεύστηκε και συνεπώς ισχύει μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ο Μελισσανίδης «κλείνει» την πόρτα της ΑΕΚ σε παίκτες από τον Παναθηναϊκό που θα μείνουν ελεύθεροι μετά από προσφυγή.

Ως είδηση είδα να σχολιάζεται θετικά γενικώς, αλλά και με κάποιο «μούδιασμα» και επιφυλάξεις και δεύτερες σκέψεις, σε «πράσινα» sites και fora. Το βρίσκω λογικό.

Απ’ τη μία, βλέπετε, είναι σίγουρα μια απόφαση, έξυπνη, αντρίκια και ουσιαστικής σημασίας, που δείχνει σεβασμό σ’ έναν μεγάλο αντίπαλο, ειδικά τη στιγμή που εκείνος βρίσκεται στο καναβάτσο με knock-down (και με το knock-out να μην απέχει και πολύ, πλέον…)

Το είπαμε και τις προάλλες ότι τα δημόσια πρόσωπα κρίνονται από τις πράξεις και τις παραλείψεις τους και όχι τις μύχιες σκέψεις ή τη συναισθηματική κατάστασή τους τη στιγμή που κάνουν ή δεν κάνουν κάτι. Και υπό αυτό το πρίσμα η κίνηση αυτή, για όποιο λόγο κι αν γίνεται, στο τέλος της ημέρας περιποιείται τιμή στον Μελισσανίδη και, κατ’ επέκταση και στην ΑΕΚ.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι χτισμένο πάνω σε θεμέλια έως και τυφλής αντιπαλότητας και φανατισμού, ειδικά μεταξύ των μεγάλων μεγεθών που το απαρτίζουν. Η κυρίαρχη «λογική» είναι «ο θάνατός σου, η ζωή μου», η λέξη «ψόφος» ακούγεται πολύ πιο συχνά από το «πάσα» ή «γκολ» και φαινόμενα… μπαμπουίνικων πανηγυρισμών πάνω απ’ το πτώμα του «μισητού εχθρού» παρουσιάζονται κάθε τρεις και λίγο –με τις ευλογίες κι ενός ανάλογης γονιδιακής σύνθεσης Τύπου, που μοιάζει να θρέφεται απ’ τη μισαλλοδοξία και το οπαδιλίκι.

Κάθε πρωτοβουλία που κινείται, λοιπόν, σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, προάγει τον υγιή ανταγωνισμό, θυμίζει ξεχασμένες αξίες, αποφορτίζει αυτό το νοσηρό κλίμα και δημιουργεί προϋποθέσεις για νέα ήθη και έθιμα στο ταλαιπωρημένο ποδοσφαιράκι μας, είναι αξιέπαινη και της οφείλονται συγχαρητήρια.

Απ’ την άλλη, γενιές και γενιές Παναθηναϊκών μεγάλωσαν μαθαίνοντας (κακώς, κάκιστα φυσικά, αλλά έτσι είναι) να αποκαλούν την ΑΕΚ, «ΑΕΚάκι».

Ακόμη και την εποχή της κιτρινόμαυρης ομαδάρας των τριών σερί τίτλων την περίοδο 1992-1994, που δίδαξε στο ελληνικό ποδόσφαιρο τι σημαίνει «ομαδικότητα» και αποτελεσματικότητα με πραγματικά ωραία μπάλα, η πράσινη «μυθοπλασία» κατάφερε και διατήρησε στο συλλογικό ασυνείδητο των οπαδών του τριφυλλιού την αλαζονική βεβαιότητα ότι, παρά τα χαμένα εκείνα πρωταθλήματα, τα δύο μεγέθη δεν είναι ούτε θα γίνουν ποτέ συγκρίσιμα.

Τι τα θέλετε, όμως; Οι μυθολογίες, όμως, είναι γοητευτικές, αλλά έχουν την κακή συνήθεια να ξεπερνιούνται από τα γεγονότα…

Η ΑΕΚ πέρασε από το ’94 και μετά από σαράντα κύματα, έπεσε όσο πιο χαμηλά γινόταν, έκανε χρόνια για να «ξαναμεγαλώσει» και στο παλμαρέ της δεν έχει ακόμη πρωτάθλημα, από τότε.

Αλλά κι ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να ρίξει πολύ τη μύτη του, έτσι δεν είναι;

Τα δύο επόμενα πρωταθλήματα της χρυσής τριετίας της ΑΕΚ, του ’95 και του ’96, τα πήρε. Στα 21 χρόνια που πέρασαν από τότε, όμως, μετράει μόλις δύο τέτοιους τίτλους. Και μην μου πείτε ότι αυτό έχει συμβεί περισσότερο για «χ» λόγους, παρά για «ψ», διότι ΑΥΤΟ κι αν διδάσκει τη χρησιμότητα της ταπεινοφροσύνης…

Όσο κι αν είναι λοιπόν αναπόφευκτο, κάπου, για τους οπαδούς των «πρασίνων» να έχουν σήμερα στο βάθος του μυαλού τους ότι, σεβασμός ξεσεβασμός, υπό μία έννοια, το πάλαι ποτέ «ΑΕΚάκι», τους αντιμετωπίζει τώρα ως «Παναθηναϊκάκι» με ειδικές ανάγκες, άλλο τόσο είναι απαραίτητο και να διαβάσουν σωστά τη χειρονομία και να την εντάξουν στη σωστή πραγματικότητα, όχι στη μυθολογική.

Η χειρονομία είναι ξεκάθαρα αβρή και η πραγματικότητα ξεκάθαρα ζοφερή.
Οι καιροί έχουν γυρίσματα και ούτε μονίμως «άφθαρτοι», ούτε μονίμως άτρωτοι υπάρχουν. Η ΑΕΚ δείχνει μεγαλοψυχία τώρα που είναι στα πάνω της.

Στα πιο κάτω που έχει γνωρίσει ο Παναθηναϊκός , οφείλει να διδαχθεί από το παρελθόν και να εκτιμήσει σωστά το παρόν.

Σαν ομάδα, οι «πράσινοι» ξύνουν τον πάτο του βαρελιού. Την πιο μεγάλη ντροπή γι’ αυτό θα έπρεπε να τη νιώθουν όσοι μπορούν να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να τον βγάλουν από το αδιέξοδο και δεν το κάνουν. Εκείνοι, μάλιστα: εφόσον τόσο τερατώδης είναι ο εγωισμός τους ως προς τη μια πλευρά, να τον επιδείξουν και για την άλλη.

Ας βγουν μπροστά και ας πουν: «Ευχαριστούμε, κύριε Μελισσανίδη, αλλά δε χρειάζεται να μας αντιμετωπίζετε με ‘’ειδικό’’ τρόπο. Δε θα πάρετε παίκτη από προσφυγή, διότι αύριο κιόλας, εμείς οι μάγκες θα τους πληρώσουμε όλους και δε θα προσφύγει κανείς». Μια τέτοιου είδους υπερηφάνεια –ακόμη και αλαζονεία αν θέλετε- να την καταλάβω.

Να νιώσουν όμως έστω και κρυφή ντροπή οι απλοί οπαδοί του επειδή στη δύσκολη στιγμή ένας «αντίπαλος» αποδεικνύει εμπράκτως ότι προτιμά τον Παναθηναϊκό όρθιο, για να έχει αξία έτσι και η όποια νίκη απέναντί του, θα είναι μεγάλο λάθος.

Με άλλα λόγια: τύψεις γι’ αυτό που έφτασε να γίνει ο Παναθηναϊκός πρέπει να έχουν άλλοι. Όσοι ήταν «κεφάλι», απ’ το οποίο και βρομάει ή όχι το ψάρι. Όχι οι οπαδοί του.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Οι οπαδοί του οφείλουν να κρατήσουν στο μυαλό τους τη σημερινή στάση του «κεφαλιού» της ΑΕΚ ως τιμητική απέναντί τους και γνήσια μάγκικη για τον ίδιο. Και να την προσθέσουν στα (πολλά) ως τώρα κρατούμενα που απομένουν να προσμετρηθούν μέχρι τη σούμα, ό,τι κι αν βγάλει αυτή τελικά…