Η πολυτιμότερη βραδιά με ένα γκολ – ποίημα

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τέτοιες νίκες περισσότερο και από τα απλά απογεύματα, όπως εκείνο το 5-1 απέναντι στον Απόλλωνα. Νίκες από… ατσάλι. Νίκες που χτίζουν αυτοπεποίθηση, φτιάχνουν χαρακτήρα. Και η φετινή έκδοση του Παναθηναϊκού χρειάζεται πάνω και πρώτα απ’ όλα να χτίσει χαρακτήρα. Να ατσαλωθεί. Να νιώσει πως εκτός από ποιότητα, υπάρχει και η ψυχή, η αυταπάρνηση, το «never give up». Το βράδυ της Κυριακής τα βρήκε όλα αυτά.

Απέναντι σε μια εξαιρετική ομάδα, που ξέρει τι ζητάει στο γήπεδο, που δεν απογοητεύτηκε από το χαμένο πέναλτι, που πίεσε ασφυκτικά στο φινάλε για να βρει το γκολ, ο Παναθηναϊκός έβγαλε στο γήπεδο τόση θέληση που κανείς δεν θα μπορούσε να του στερήσει μία τέτοια νίκη. Ούτε καν οι προσπάθειες του Σιδηρόπουλου, ο οποίος έκανε τραγική διαιτησία. Όχι για το πέναλτι που έδωσε, αλλά για τα γύρω – γύρω. Για τα… κουκούτσια, που λένε. Ένα απ’ τα οποία ήταν να αφήσει το ματς μέχρι το 96, ενώ είχε δείξει τρία λεπτά καθυστερήσεις!

Ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να προηγηθεί στη μία και μοναδική φάση που έκανε στο πρώτο ημίχρονο. Και το πέτυχε επειδή ο επιθετικός που έχει είναι τόσο ποιοτικός, που είναι από τους ελάχιστους στην Ελλάδα ο οποίος μπορεί να κάνει αυτό που έκανε στη φάση του γκολ. Να την κατεβάσει με το δεξί του πλασέ (!) ενώ η μπάλα έρχεται από τα δεξιά (οι περισσότεροι θα επέλεγαν το εξωτερικό) και να τη φέρει εκεί ακριβώς που ήθελε, ώστε να πλασάρει με τη μία τον Μέγιερι. Γκολ – ποίημα. Από τα καλύτερα της φετινής σεζόν.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην έθελξε με την απόδοσή του, αλλά σε τέτοια ματς χρειάζεσαι κάτι πολύ σημαντικό. Την καλή αμυντική λειτουργία και τα τρεξίματα. Ο Ατρόμητος είναι ομάδα με ιδέες, με εξαιρετική τακτική προσέγγιση και με χαφ που… δαγκώνουν. Και ο Δώνης είχε την απάντηση σε αυτό. Μέχρι τη φάση που ο Κουλούρης χάνει το εξ επαφής από τη μικρή περιοχή, ο Ατρόμητος είχε απειλήσει δύο φορές από στημένες φάσεις. Το δοκάρι στο φάουλ του Γιαννούλη και το πέναλτι που έβγαλε ο Διούδης (δεύτερο που βγάζει μετά απ’ αυτό στον Άρη). Από ‘κει και πέρα, όλα τα ατού των Περιστεριωτών ήταν εξουδετερωμένα από την τακτική του Δώνη. Ούτε ο Βασιλακάκης, ούτε ο Μπρούνο, ούτε ο Κουλούρης έκαναν τη διαφορά.

Αυτή η καλή προσέγγιση αμυντικά είναι το κομμάτι που κρατάει ο Παναθηναϊκός από το ματς με τον Ατρόμητο, σε μια περίοδο μάλιστα που προερχόταν από τρία γκολ στην Κρήτη και έδειχνε να έχει χάσει σε συνοχή και αυτοπεποίθηση. Βοήθησαν πολύ στο να δείξει αυτή την εικόνα κυρίως ο Κάτσε, που και πάλι ήταν ο κορυφαίος (από το Καραϊσκάκη κι έπειτα πάει με… χίλια), αλλά και ο παρεξηγημένος Δώνης, ο οποίος τούτη τη φορά έτρεξε πολύ, βρισκόταν κοντά στον αντίπαλο, δεν επέτρεψε να γίνει παιχνίδι από τον άξονα. Του αξίζουν συγχαρητήρια γιατί κόντρα στο ρεύμα και σε όλη τη μουρμούρα, δίνει τα πάντα για τον σύλλογο, τον οποίο πέρσι τίμησε πολύ περισσότερο από πολλούς άλλους που… πήδηξαν από το καράβι.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Το φινάλε του αγώνα είχε και μια στιγμή που θα μείνει. Την αποθέωση στον Σωκράτη Διούδη, ένα παιδί που έχει κάνει άλματα προόδου τη φετινή σεζόν, που κάθε Κυριακή είναι όλο και καλύτερος και που κρατάει τον Παναθηναϊκό στα δύσκολα.