Περισσότερη δουλειά, καθόλου φόβος και λίγη στήριξη

Έχω καταλήξει σε ένα σκεπτικό σχετικά με το τι είναι αυτό που αποτελεί το βαρίδιο που κρατά τον Άρη μακριά από απόδοση και βαθμολογική συγκομιδή, αντίστοιχη της ποιότητας που έχουν οι μονάδες του και άθροισμα αυτών ως ομάδα, στο γήπεδο.

Θα ξεκινήσω αυτοκριτικά: Είμαστε κι εμείς πολύ διψασμένοι να δούμε τον Άρη να πετυχαίνει πράγματα. Ξέρουμε ποια είναι η ομάδα, ξέρουμε τι διείσδυση έχει και τι μέγεθος εκφράζει. Όταν λοιπόν είδαμε το ξεκίνημα με τις τρεις νίκες, μετά από τέσσερα χρόνια «ξηρασίας» δεν σταθήκαμε όσο θα έπρεπε στο ότι είναι ένα καινούργιο γκρουπ που δεν έχει ομοιογένεια και πρέπει να δουλέψει περισσότερο για να καλύψει πράγματα που ήταν αδούλευτα τακτικά και όχι μόνο. Είπαμε μ’ έναν τρόπο… «στη σούπερ λιγκ βρισκόμαστε, ε, δεν θα παίξει και με τη Γιουβέντους και τη Μπαρτσελόνα, καλά είμαστε». Ήταν λάθος.

Όταν η ατομική επίδραση του Ματέο, του Γκάμα, του Ντιγκινί και το καλό ξεκίνημα του Γιουνές, άρχισε να μειώνεται, γιατί και οι αντίπαλοι δεν είναι ανόητοι, προσαρμόστηκαν σ’ αυτό, δεν εμφανίστηκε ως αντίβαρο η αύξηση της χημείας, η αύξηση της ομαδικότητας και οι αυτοματισμοί. Χάθηκαν παιχνίδια, υπήρξαν και ατυχίες, χάθηκε έδαφος, έγινε η αλλαγή προπονητή. Κατά τη γνώμη μου; Σωστά έγινε, φαινόταν και πριν την αποχώρηση του Ερέρα ότι ο Άρης σταμάτησε να «προσθέτει» στο παιχνίδι του.

Δεν θέλω να αδικήσω τον πρώην προπονητή, ούτε τον κατακρίνω. Είχε ελκυστική αγωνιστική φιλοσοφία και πίστη στο πλάνο του. Όμως κρίνω ότι είχε τη νοοτροπία του προπονητή που θεωρεί ότι έχει στα χέρια του επαγγελματίες οι οποίοι οφείλουν αυτονόητα να εκτελέσουν αυτό που ζητάει, γνωρίζοντάς το ήδη, εκ της θέσεώς τους. Δεν συμφωνούσε δηλαδή με τη λογική της δουλειάς για την βελτίωση των ατελειών, από κατάσταση σε κατάσταση, ακόμη και από μονάδα σε μονάδα. Ίσως να συμβαίνει στην Ισπανία, ακόμη και στη δεύτερη κατηγορία, για ορισμένους, όχι όλους τους προπονητές.

Στην Ελλάδα ο προπονητής πρέπει να είναι πιο επεμβατικός. Κι αν δεν είναι ο ίδιος, να έχει τέτοιους συνεργάτες. Ο Ερέρα δεν ήθελε το βοηθό του, που έχει στη Λας Πάλμας σήμερα και βολευόταν με τον γυμναστή του και το Ραούλ Μπράβο. Όμως ο Άρης ήταν μια ομάδα με 18 καινούργιους παίκτες που είχαν και εξακολουθούν να έχουν ανάγκη τη βελτίωση σε όλα τα επίπεδα της ομαδικής λειτουργίας. Το κλείνω εδώ αυτό.

Αυτές οι προσδοκίες όλων μας, λοιπόν, πλέον έχουν γυρίσει μπούμερανγκ προς τα μούτρα μας τα ίδια. Πρέπει να συμβάλλουμε όλοι, από τον Καρυπίδη που είναι ο ιδιοκτήτης, μέχρι και τον τελευταίο ρεπόρτερ της ομάδας, στο να εκπέμψει το κλαμπ το πραγματικό μήνυμα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται προς το κοινό του: Οι ίδιοι καλοί παίκτες είναι στο ρόστερ. Και ο νέος προπονητής είναι ικανός και δουλεύει. Δεν έχει τα αποτελέσματα ως τώρα, αλλά προσωπικά δε μπορώ να πω ότι «έχασε» παιχνίδι. Να πω το τελευταίο παράδειγμα: Δεν είναι πετυχημένες οι αλλαγές Γιουνές και Μενέντεθ; Επιλέγει με παίκτη λιγότερο στο γήπεδο το Ντιγκινί, που είναι πιο κινητικός για να παίξει στην αιχμή και με 10 ο Άρης ισοφαρίζει. Ο Μενέντεθ έχει καλύτερα ανεβάσματα, είναι οι δικές του ενέργειες που βάζουν και το Γκάμα περισσότερο στο ματς και από ενέργεια τους (Μενέντεθ, Γκάμα, Μενέντεθ, Ντιγκινί) έρχεται το 1-1.

Το μομέντουμ εκείνη τη στιγμή λέει «στη χειρότερη ισοπαλία». Ο Παναιτωλικός οπισθοχωρεί δέκα μέτρα αυτόματα (το είπε κι ο Δέλλας ο ίδιος) και λες ότι… «μπορεί να βγει μια επίθεση, μια στημένη μπάλα, να το πάρει κιόλας». Αλλά καταλήγει γκολ το πιο άσχημα εκτελεσμένο κόρνερ της βραδιάς. Πως δηλαδή; Από ατομικό λάθος. Πώς έγινε το πέναλτι και η αποβολή; Ατομικό λάθος. Αυτό δείχνει κάτι σημαντικό: Ανασφάλεια. Φόβο για το λάθος. Που στο τέλος έρχεται.

Σκέφτομαι ότι έχουμε επιτρέψει ή συμβάλει, άθελα θέλω να πιστεύω, στο να δηλητηριάσουμε την ατμόσφαιρα γύρω από την ομάδα.

Ναι, ο Άρης έχει πίεση. Ναι, ο Άρης πρέπει να βγει Ευρώπη (αλλά μόνο ο Παντελίδης βγήκε να το πει δημόσια, λες και δεν ορίζει το ίδιο το κλαμπ από τη δυναμική του τον ελάχιστο στόχο του). Ναι, ο Άρης πρέπει να βρει το δρόμο, τον τρόπο, τους παίχτες, τα λεφτά, την τύχη δεν ξέρω τι άλλο, για να πάρει έναν τίτλο, γιατί διάολε, πάνε 49 χρόνια που μια ομάδα σαν τον Άρη δεν έχει πάρει και αυτό είναι κακό.

Αλλά δεν πρόκειται να γίνει. Δεν πρόκειται να γίνει όσο αυτός που παίζει «πρέπει να παίζει γιατί το είπε στον προπονητή ο πρόεδρος ή ο τεχνικός διευθυντής». Δεν πρόκειται να γίνει όσο αυτός που δεν παίζει «δεν τα έχει καλά με τους δημοσιογράφους». Δεν πρόκειται να γίνει όσο «ο πρώην προπονητής δεν τα έβρισκε με τον τεχνικό διευθυντή» και «ο νυν προπονητής ακούει, διαβάζει και επηρεάζεται». Δεν πρόκειται να γίνει, γιατί δεν είναι υγιές και δεν είναι έτσι, συγνώμη.

Σκεφτείτε κάτι: Ο Μενέντεθ, ο Κωνσταντινίδης, ο Ματίγια, ο Γιουνές (ενδεικτικά παραδείγματα) είναι καλύτεροι όταν παίζουν αλλαγή; Εγώ λέω ότι είναι. Θεωρώ ότι είναι μια απόδειξη περιρρέουσας ατμόσφαιρας που φέρνει είτε την ευθυνοφοβία του ατομικού λάθους, είτε τους απαλλάσσει από αυτή και τους επιτρέπει να δείξουν παραπάνω πράγματα σε μικρότερο χρόνο.

Ο Άρης είναι σε μια κρίσιμη καμπή της σεζόν γιατί ήδη μέχρι να συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο είναι να αποδείξει ότι είναι ποιοτικός, ώστε τουλάχιστον να βγει στην πεντάδα, εξάδα αν ο Παναθηναϊκός είναι ένα βαθμό πάνω, πέρασε η μισή σεζόν και δεν γυρίζουν πίσω αγώνες και βαθμοί που χάθηκαν.

Είναι βέβαιο, κάποιοι θα φύγουν, κάποιοι θα έρθουν το Γενάρη, στην προσπάθεια να αντεπιτεθεί και να τα καταφέρει: Μπορεί να τα καταφέρει.

Μπορεί να τα καταφέρει αν δουλέψουν όλοι περισσότερο, μαζί αλλά και ατομικά. Για να γίνουν καλύτερη ομάδα και να κάνουν λιγότερα λάθη. Για να αναλάβουν την ευθύνη της επίτευξης ενός στόχου: Δεν ισχύει ότι επειδή πέρσι έπαιζε φούτμπολ λιγκ, φέτος δεν έχει βλέψεις για Ευρώπη. Για να υιοθετήσουν την ατομική ευθύνη της αποστολής που ανέλαβαν υπογράφοντας συμβόλαια και να βγάλουν και το ανάλογο πάθος, τη θέληση για την επιτυχία, σε όποια θέση κι αν βρίσκονται.

Ο Άρης χρειάζεται στήριξη, για να βγει από την κρίση. Να προκριθεί στο κύπελλο, είναι θεμελιώδες. Να παλέψει να πάρει αποτέλεσμα στην Ξάνθη και να δουλέψει πάρα πολύ σε κάθε προπόνηση μέχρι να ξαναμπεί στο γήπεδο μετά τις γιορτές, ώστε σε συνδυασμό και με όποιες προσθήκες γίνουν, να φτάσει στην Ευρωπαϊκή έξοδο που είναι ο πρώτος στόχος. Και όσο μακρύτερα μπορέσει, μακάρι ως τον τελικό και την κατάκτηση, στο κύπελλο.

Αλλά πρώτα απ’ όλα: Να γίνει καλύτερος, να πιστέψει περισσότερο και ο ίδιος ότι είναι για περισσότερα και μεγαλύτερα πράγματα και να το αποδείξει, παιχνίδι με παιχνίδι.