Μαζί με τον Τσουκαλά το «ρατσιστή», καθάρισε και η tv

Μερικά χρόνια πριν σε δελτίο ειδήσεων, τα λαγωνικά του σταθμού εντόπισαν κάποιον τύπο που είχε καταπατήσει τον αιγιαλό, μερικά μέτρα.

Ο καταπατητής που φαινόταν και από το εξοχικό του πως ήταν ένας συνηθισμένος Έλληνας, όχι ιδιαιτέρως πλούσιος, τα είχε χάσει βλέποντας τη φάτσα του κάρτα σε δελτίο με εκατοντάδες χιλιάδες θεατές και τον Χατζηνικολάου έχοντας πάρει χρώμα Ομπράντοβιτς, να ωρύεται «ντροπή σας, καταστρέφετε το περιβάλλον, παραβαίνετε τους νόμους, πως να πάει μπροστά αυτή η χώρα;»

Το «πέστα Χρυσόστομε» που σχολίαζαν οι συνδαιτυμόνες, διαδέχτηκε το «διαφωνείς;», διαπιστώνοντας το μειδίαμα μου.

«Ίσα ίσα έτσι θα πάμε μπροστά, ξεσπώντας σε κάθε φουκαρά ή περίπου φουκαρά, παρουσιάζοντας τον εμμέσως ως υπαίτιο για τα δεινά της χώρας. Όποτε ο Χατζηνικολάου μιλάει με υπουργό ή υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος συμπεριφέρεται σαν μπάτλερ της Μαρίας Αντουανέτας, αν ποτέ τον δείτε να υψώνει τον τόνο της φωνής του έστω και στο μισό σε κάποιο ισχυρό κομματικό στέλεχος, ειδοποιήστε με…», ήταν η απάντηση μου.

Αυτήν την υποκριτική συνήθεια την έχουμε ως λαός, βρίσκουμε πάντα κάποιον ανίσχυρο, φουκαρά ή σε φάση με περιορισμένες δυνατότητες αντίδρασης, ξεσπώντας πάνω του όλα τα συμπλέγματα που κουβαλάμε και τα οποία γεννά κυρίως η επίγνωση της δικής μας αδυναμίας, να τα βάλουμε με κάποιον ισχυρό. Κι επειδή πρέπει κάπως να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη τεστοστερόνης στον οργανισμό μας, επιλέγουμε ως θύματα, αυτούς που τυχαίνει να βρεθούν στριμωγμένοι άσχημα.

Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα πρόσφατα ήταν οι «ρατσιστικοί» χαρακτηρισμοί του Τσουκαλά για τον Αντετοκούμπο, μερικές ημέρες πριν έγιναν γνωστές κι οι καμπάνες που έφαγε το Ε.

Απ΄όλον αυτόν τον τηλεοπτικό συρφετό που μπαίνει καθημερινά στα σπίτια μας λοιπόν, από τους μεγαλοδημοσιογράφους που έπαιζαν το ρόλο του Ροτβάιλερ των διαπλεκόμενων αφεντικών τους, τους προπαγανδιστές, τους χυδαίους, τους παλιούς, σύγχρονους και πάσης φύσεως Μικρούτσικους, αυτούς που έψαχναν απεγνωσμένα αίμα για να πουλήσουν κι όποτε δεν υπήρχε κατασκεύαζαν οι ίδιοι ένα πρόχειρο θύμα για να το σφάξουν on camera, το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν ο Τσουκαλάς!

Τώρα που τον καθάρισαν, η τηλεόραση μπορεί να επανέλθει στο δρόμο της δόξας…

Τις προάλλες τα κανάλια έκαναν ζωντανή σύνδεση με το χώρο που γινόταν η κηδεία της Ελένης, της κοπέλας που δολοφόνησαν στη Ρόδο και την ώρα της νεκρώσιμης ακολουθίας έχωναν τα μαρκούτσια στη μούρη των συγγενών, ρωτώντας τους διάφορα. Το μόνο που δεν έκαναν, ήταν να πούνε του ιερέα «λίγο πιο σιγά, γιατί περνάει ο ήχος! Σεβασμός στο λειτούργημά μας…»

Να έχεις ένα όπλο δηλαδή και ν΄αρχίσεις να κοπανάς αδιακρίτως, θα μου πεις τι φταίνε και τα παιδιά που κάνουν τα ρεπορτάζ, τις εντολές των μεγάλων εκτελούν.

Μ΄αυτό το αίσχος δεν ασχολήθηκε κανένα ΕΣΡ, ούτε δημοσιογραφικό συνδικάτο, αν αύριο τους κόψουν κάνα κατοστάρικο από το μισθό, θα κάνουν απεργίες και διαδηλώσεις για την απαξίωση του επαγγέλματος.

Όπως δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την κατάντια της ΕΡΤ που ανέκαθεν αποτελούσε άνδρο κυβερνητικού προπαγανδισμού, ούτε με το προφανές της διαπλοκής των «καταξιωμένων» που επί σειρά ετών καλούσαν τους ίδιους και τους ίδιους. Αν κάνεις μια αναδρομή στις εκπομπές του Πρετεντέρη, θα διαπιστώσεις πως οι ίδιοι 10-15 ήταν οι μόνιμοι καλεσμένοι του, η Ντόρα, ο Βενιζέλος, ο Αβραμόπουλος και το λοιπά άδεια μύδια του πολιτικού κατεστημένου…

Το ίδιο ισχύει για τους αγράμματους Αρναούτογλου και Φουρθιώτηδες, τους δολοφόνους και βιαστές της γλώσσας, με τους οποίους ουδείς ενοχλήθηκε ποτέ.. Αν υπήρχε κράτος δικαίου, έπρεπε να τους στείλουν υποχρεωτικά στις έξι τάξεις του Δημοτικού, κι αφού μάθουν γραμματική συντακτικό, να τους επιτρέψουν να ξαναπιάσουν μικρόφωνο. Κάτι σαν την κοινωνική εργασία, που επιβάλλεται στην Αμερική.

Η γκέλα του Τσουκαλά ήταν πως αποκάλεσε μαϊμού τον Αντετοκούμπο, κάτι που έδωσε αφορμή να κατηγορηθεί για ρατσιστική επίθεση..

Το ότι έπεσε σε ατόπημα και μάλιστα χοντρό, δεν το συζητάμε.

Ούτε τίθεται προς συζήτηση αν τέτοιες εκπομπές κοσμούν την τηλεόραση, σε μια τέτοια περίπτωση όμως θα ήταν δίκαιο να παραθέσουμε και τις αντίστοιχες, που πραγματικά προσφέρουν κάτι στο κοινό.

Στόχος του Τσουκαλά ξεκάθαρα, ήταν το χρώμα της φανέλας του Αντετοκούμπο, όχι της επιδερμίδας του.

Ήθελε να τον μειώσει, να τον προσβάλει ή ότι άλλο κι έψαχνε κάποιου να πιαστεί. Αν ο Αντετοκούμπο ήταν φαλακρός, είχε μεγάλη μύτη ή στραβό στόμα, εκεί θα έβρισκε πάτημα για να τον λοιδορήσει, ας μην στρουθοκαμηλίζουμε.

Αμφιβάλλει κάποιος πως αν ο Αντετοκούμπο έπαιζε στον Ολυμπιακό και κέρδιζε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ο Τσουκαλάς όχι μόνο θα τον αποθέωνε αλλά θα του έπλενε τα πόδια και θα τα στέγνωνε με τα χνώτα του;

Σαφώς και όχι, οπότε παύει αυτόματα κάθε συζήτηση περί ρατσισμού. Αν έλεγε πως «οι μαύροι είναι μαϊμούδες, δε θέλω μαϊμούδες στην ομάδα μου», θα έδειχνε πως τους θεωρεί κατώτερους ως ράτσα, οπότε θα ήταν για εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας του Μιχαλολιάκου.

Και ρατσισμός είναι αυτό ακριβώς, όχι η απόπειρα να πικάρεις κάποιον, εξ αιτίας ενός εξωτερικού χαρακτηριστικού του, ακόμα κι αν αναφέρεσαι στο χρώμα του.

Με αυτήν τη λογική και το «ξανθομπούμπουρας» που θα απευθύνεις σε Σκανδιναβό με άσπρα μπούτια και φακίδες, συνιστά ρατσιστική επίθεση.

Όταν πηγαίναμε σχολείο, όλοι είχαμε συμμαθητές που τους βαφτίζαμε αναλόγως, ψηλός ο ένας, χοντρός ο άλλος, αυτιάς ο παραπέρα κι αν κάποιος ήταν λίγο μελαμψός, τον φωνάζαμε, σκούρο, ακόμα και γύφτο.

Ρατσισμό θα βρεις σε πολλούς χώρους και κοινωνικές ομάδες, ποτέ όμως εκεί που υπάρχουν παιδιά…

Στην περίπτωση Τσουκαλά επιβεβαιώθηκε η πλήρης άγνοια της κοινωνίας για παρόμοιους αφορισμούς που χρησιμοποιούνται ολοένα και συχνότερα στην εποχή μας, κυρίως απ΄όσους βιώνουν το απόλυτο σκοτάδι της εννοιολογικής σημασίας λέξεων που παπαγαλίζουν, επειδή είναι της μόδας. Αυτό, σε συνδυασμό με την υποκρισία, συνιστά ένα από τα πιο επικίνδυνα κοκτέιλ.

Τις προάλλες έβλεπα στο to10, θέμα με μια που πήγε στον Αρναούτογλου φορώντας μίνι μέχρι το λαιμό, τα είχε πετάξει όλα και στα έδειχνε όλα, έτσι και της έγραφες κάτι από τα κλασικά που λένε οι άντρες μεταξύ τους, θα βρισκόσουν στο στόχαστρο της καθωσπρέπει κοινωνίας, κατηγορούμενος για σεξισμό.

Βγαίνει η άλλη δηλαδή φορώντας κάτι που θα έκανε ακόμα και το φύλλο συκής της Εύας να μοιάζει με καμπαρντίνα και το θέμα είμαι εγώ που είπα δυο τρυφερά λόγια.

Με το συμπάθιο αλλά αυτό είναι λογοκρισία, να εμφανίζεται η άλλη λες και παίζει σε τσόντα και να μην μπορείς να σχολιάσεις αυτό που βλέπεις!

Δεν είναι μόνο Τσουκαλάς λοιπόν, όλες τις τηλεοπτικές συχνότητες εκπέμπουν προγράμματα που παράγουν χυδαιότητα, απλώς το κάνουν πιο διακριτικά και συγκεκαλυμμένα!

Δεν είναι τυχαίο πως η Μενεγάκη κάνει καριέρα επί σειρά ετών, δείχνοντας τα μπαλκόνια της. Αυτή λοιπόν μπορεί να τα πουλάει, ο δέκτης δεν έχει δικαίωμα να σχολιάσει το «προϊόν», γιατί θα θεωρηθεί φαλλοκράτης.

Εκπομπές σαν του Τάκη Τσουκαλά δεν είναι παρά ο καθρέφτης της κοινωνίας μας και της τηλεοπτικής πραγματικότητας κατ΄επέκταση

Όποιος τις αντιλαμβάνεται ως αφετηρία ή ουσία του προβλήματος, είναι σα να μην τον ικανοποιεί η εικόνα του στον καθρέφτη και να πιστεύει πως αυτό δεν οφείλεται στο πρόσωπό του και φταίει ο καθρέφτης….