Ο εκνευρισμός δεν είναι καλός σύμβουλος

Από τότε που ο Πέτρος Μάνταλος σήκωσε το πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια και η ΑΕΚ έβγαλε χιλιάδες κόσμου στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας, η ΑΕΚ είναι σαν να έχει ζήσει ξανά… άλλη μια ζωή.

Eχουν γίνει τόσα πολλά, έχουν προκύψει τόσα πολλά και πετυχαίνεις συχνά-πυκνά ανθρώπους που έχουν ξεχάσει ήδη τι έγινε τον Μάη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ακόμη και τι πέτυχε η ΑΕΚ τον περασμένο Αύγουστo με την μεγαλειώδη πρόκριση στους ομίλους του Champions League. Και η αλήθεια είναι ότι σε αυτό έβαλε το χεράκι της η ίδια η ΑΕΚ. Τα έκανε μαντάρα. Με επιστέγασμα τον κάκιστο Νοέμβρη που την έβγαλε και εκτός διεκδίκησης πρωταθλήματος.

Σε όλο αυτό το σκηνικό υπάρχει ένας προπονητής που δείχνει να προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα δύσκολο και απαιτητικό περιβάλλον. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης βρίσκεται σε ένα σκηνικό πίεσης. Να διαχειρίζεται ένα ρόστερ με αδυναμίες και τρανταχτά κενά. Να προσπαθεί να βρει λύσεις για να κερδίζει η ΑΕΚ στην Super League με ντεφορμέ μα πολύ ποιοτικούς παίκτες, με νοοτροπία που κάθε άλλο παρά συνάδει σε πρωταθλήτρια που μπαίνει ορκισμένη να τον ξανασηκώσει και ανάμεσα τους έξι δύσκολα, πολύ δύσκολα ματς του Champions League απέναντι σε μεγαθήρια.

Εκεί που η ΑΕΚ υπό τον φόβο να φανεί η πραγματική «ψαλίδα» των ελληνικών ομάδων με τέτοιου επίπεδου κλαμπ, έμεινε πίσω και απλά «παρακολουθούσε» τον αντίπαλο. «Κέρδισε» να μην χάσει με σκορ που θα έμεναν αρνητικά στην ιστορία της, «έχασε» την ευκαιρία να δείξει κάτι, να αποδείξει τι μπορεί να κάνει ως κλαμπ σε τέτοιο επίπεδο. Και εγώ, επιτρέψτε μου, να κρατάω το δεύτερο. Διότι είναι στενάχωρο να μην παίζει μια ομάδα, έστω αυτό που ξέρει, έστω αυτό για το οποίο προσαρμόζεται σε ένα ματς στο μάξιμουμ, στο 100%. Και δεν μένω στο «μηδέν», ίσα-ίσα αυτό που κατάφερε ο ΠΑΟΚ στον όμιλο του θαρρώ πως είναι χειρότερο με τα δεδομένα που υπήρχαν. Για μένα το κάκιστο είναι η απαθής εικόνα, η παθητικότητα σε τέτοια ματς που σε βλέπει όλος ο πλανήτης.

Ο Ουζουνίδης σαφώς και φέρει ευθύνη για αυτό. Και το ξέρει. Για αυτό του βγαίνει εκνευρισμός για μικρά πράγματα. Όπως το φάουλ που δεν έδωσε ο Σκωτσέζος διαιτητής πριν το γκολ-φάουλ της Μπενφίκα στο 88’. Όπως ότι ασχολείται τόσο πολύ με το «μηδέν» και απαντά με εκνευρισμό, διότι ξέρει ότι αυτό συζητιέται έντονα. Το ίδιο και για τις μεταγραφές. Βγάζει εκνευρισμό στο ύφος του σε κάθε ερώτηση, διότι ξέρει ότι έχει μεγάλες ανάγκες και το καλοκαίρι έμεινε στον… άσο.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Ξέρει ότι πρέπει αρχές Γενάρη να έχει τους δύο χαφ και τον εξτρέμ που του λείπουν. Ξέρει καλά ότι τώρα του λείπουν βασικοί και υπάρχουν τραυματισμοί, ξέρει ότι η πίεση επιβάλει να πάει μόνο με νίκες μέχρι αρχές του χρόνου. Ξέρει καλά ότι δεν είναι εύκολο. Είναι στο επίκεντρο της κριτικής για την εικόνα στο χορτάρι. Όπως «πρέπει» για κάθε προπονητή. Η κοινωνία της ΑΕΚ τον στήριξε πριν καν τον δει, από αυτά που είχε δει, από τα πεπραγμένα του στον ΠΑΟ. Πολύ γρήγορα βίωσε μια τεράστια επιτυχία με την πρόκριση στους ομίλους του Champions League. Πολύ γρήγορα σε ένα μήνα όλα… τελείωσαν. Στο χέρι του σε αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό επίπεδο είναι να πετύχει τους υπόλοιπους στόχους. Να απαιτήσει αυτά που θέλει και μάλιστα άμεσα. Χρόνος δεν υπάρχει, πολυτέλεια δεν υπάρχει για να έχει άλλα περιθώρια. Για αυτό και ο εκνευρισμός του, που δεν είναι καλός σύμβουλος ποτέ… Ποτέ και για κανέναν. Ειδικά για το αφεντικό των αποδυτηρίων.