Ένας παίκτης ομάδας. Ένας «χαμάλης» πολυτελείας που δημιουργεί μια κατάσταση εδώ, για να προκύψει μια απειλή αλλού. Που πρεσάρει τον αντίπαλο λες και η κάθε κούρσα είναι η τελευταία της ζωής του. Που σκέφτεται πρώτα τον συμπαίκτη του. Που νιώθεις ότι είναι προέκταση του προπονητή στον αγωνιστικό χώρο. Είναι ο... Νταβίντ Φουστέρ του φετινού Ολυμπιακού και ακούει στο όνομα Μιγκελ Άνχελ Γκερέρο.
To τρικ το αποκάλυψε ο ίδιος ο Κώστας Φορτούνης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη. Ο Μαρτίνς έστειλε τον Έλληνα άσο, στην κορυφή της επίθεσης και τοποθέτησε τον Γκερέρο πίσω από αυτόν. Σε ρόλο… Φουστέρ. Μια 4-4-2 διάταξη που μπέρδεψε για τα καλά τα στόπερ της Μίλαν, τα οποία ο Ισπανός τα ταλαιπώρησε αφάνταστα με το μέσα-έξω παιχνίδι του. Χάλασε αμέτρητες φορές την ισορροπία των Ιταλών με τις κούρσες του. Άνοιξε αμέτρητους διαδρόμους σε μια νύχτα που ο Ολυμπιακός σταμάτησε στις 18 τελικές προσπάθειες. Γκολ δεν βάζει όμως. Και όσο δεν βάζει, δεν μπαίνει και στις.. καρδιές του κόσμου που λογικά έχει απαιτήσεις «εκτελεστικές» από έναν επιθετικό.
Από την άλλη; Αν ήταν αυθεντικός σκόρερ ο Γκερέρο δεν θα έπαιζε στην Ελλάδα. Θα έβρισκε εύκολα μια θέση στα ρόστερ των ομάδων της πατρίδας του που παίζουν κάθε χρόνο για τις θέσεις 4-7 της Ευρώπης. Θα είχε ένα συμβόλαιο 2-3 εκατ ευρώ, και ποιος ξέρει τι παραπάνω προνόμια. Είναι παίκτης ομάδας όμως. Ένας «χαμάλης» πολυτελείας που δημιουργεί μια κατάσταση εδώ, για να προκύψει μια απειλή αλλού. Που πρεσάρει τον αντίπαλο λες και η κάθε κούρσα είναι η τελευταία της ζωής του. Που σκέφτεται πρώτα τον συμπαίκτη του. Που αλλάζει τον ρυθμό στο παιχνίδι. Που κάνει τα πάντα να συμβαίνουν πιο γρήγορα. Που νιώθεις ότι είναι προέκταση του προπονητή στον αγωνιστικό χώρο. Όπως ακριβώς ήταν ο πιο αγαπημένος ξένος παίκτης που πάτησε το χορτάρι του Καραίσκάκη την τελευταία δεκαετία. Ο Φουστέρ που έπαιζε με το κεφάλι του ανοιγμένο και που μέχρι να καταλάβουν οι «πολλοί» για το τι μέρος του λόγου είναι, τον είχαν χρεώσει αρκετοί ως «μίζα του Βαλβέρδε». Ναι, του Βαλβέρδε…
Τέλος πάντων. Δεν σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη τον Γενάρη έναν επιθετικό που θα έχει μεγαλύτερη άνεση στο να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα. Κάθε άλλο και η όρεξη άνοιξε ήδη για τα καλά. Σημαίνει απλά ότι ο Μαρτίνς την κατάλληλη στιγμή τοποθέτησε τον Ισπανό στην πραγματική του θέση. Σαν δεύτερο επιθετικό. Στα τετραγωνικά που χαρακτηρίζονται από τις πατημασιές του –καταπληκτικού φέτος- Κώστα Φορτούνη. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι οι Ερυθρόλευκοι τις καλύτερες φετινές εμφανίσεις τους, τις έχουν κάνει με τον Γκερέρο στο γήπεδο. Ούτε βέβαια ότι ο συγκεκριμένος, είναι τρομερά αποδεκτός στα αποδυτήρια της ομάδας. Για τον χαρακτήρα του, αλλά και για την συμμετοχή του στη λειτουργία του συνόλου. «Ο Γκερέρο κάνει πολλές δουλειές μέσα στο γήπεδο. Έχασε κάποιες ευκαιρίες, αλλά είναι καλός παίκτης. Θα έρθουν και τα γκολ» έλεγε το πρωι ο Φορτούνης στα ερτζιανά.
Ο Ισπανός είναι κομμάτι του παζλ. Ο Ποντένσε, ο Φορτούνης είναι τα άλλα δύο. Είναι οι ίδιοι που υπέγραψαν το καλοκαίρι την πρόκριση στους ομίλους. Οι ίδιοι που πέρασαν την ομάδα στους «32». Μαζί με τον Καμαρά, τον Γκιγιέρμε που ήρθε αγριεμένος και άρπαξε μια θέση στην εντεκάδα. Μαζί με τον εντυπωσιακό φέτος Ομάρ. Τον Σα και τον Βούκοβιτς. Τον Σισέ και τα δύο αριστερά μπακ (Κούτρης-Τσιμίκας) που ανταγωνίζονται σε μια κατάσταση που έχει μετατρέψει και τους δύο σε άλλους παίκτες. Είναι ο Νάτχο σε ρόλο 12ου. Ο Μπουχαλάκης, ο Τοροσίδης, ο Φετφατζίδης και ο Γιαννιώτης σαν εφεδρείες. Ο Λάζαρος που αν δεν είχε τόσες ατυχίες θα ήταν σίγουρα και αυτός στην πρώτη γραμμή.
Στον Ολυμπιακό λείπουν λίγα πράγματα. Ένας φορ. Ίσως και ένας εξτρέμ με γκολ για να σταθεί απέναντι στον Ποντένσε. Οι Ερυθρόλευκοι είναι μια ομάδα που αν συνεχίσουν έτσι θα καταλάβουν γρήγορα πως το ταξίδι τους μόλις ξεκινά. Ένας κορμός χρόνων ικανός να πάει την ομάδα ψηλά. Με έναν προπονητή που πραγματικά κερδίζει τις εντυπώσεις. Με τη δουλειά του. Με τις ιδέες του. Με το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει.