Μαζί με πρόκριση, κέρδισε το δικαίωμα να πουλάει τρέλα

Πριν από την τελευταία αγωνιστική των ομίλων στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, θεωρούσα πως αν υπάρχει ομάδα με σοβαρές προοπτικές πρόκρισης, ήταν μόνο ο ΠΑΟΚ.

Ευνοημένος από τα αποτελέσματα στους υπόλοιπους αγώνες του ομίλου, είχε τις περισσότερες πιθανότητες να περάσει, άσχετα αν βάσει της συνολικής του εικόνας, δεν το άξιζε. Επιπλέον, είχε και τον θεωρητικά ευκολότερο αντίπαλο…

Πίστευα μάλιστα και πως η Τσέλσι θα κέρδιζε, οι Άγγλοι παίζουν πάντα για τη νίκη, ακόμα κι αν κατεβάσουν την Κ11. Για τη νίκη έπαιξαν και στην Ουγγαρία, άσχετα αν δεν το κατάφεραν. Μετά τη σφαλιάρα του ΠΑΟΚ, άρχιζα να σκιαγραφώ στο μυαλό μου το επόμενο μπλοκ που θα αφορούσε πακέτο τους αποκλεισμένους, αλλά και τον καθένα ξεχωριστά.

Βλέποντας το παιγνίδι του γαύρου και πριν το 60 που η πρόκριση φαινόταν άπιαστο όνειρο, είχα αρχίσει να αναθεωρώ.

Ακόμα και σε περίπτωση που δεν κέρδιζε την πρόκριση, θα ήταν άδικο να μπει στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους και ειδικά με εμάς.

Το χαρτί δεν είχε εξ΄ αρχής ελπίδες, ήταν αυτό που λέμε…καμένο χαρτί, απλώς ήταν ερεθιστικό να τους βλέπεις να τριγυρνούν ξεβράκωτοι στ΄ αγγούρια. Και το τρολ που τρώνε είναι απόρροια των περσινών, που όχι μόνο έκλεψαν, αλλά έβγαζαν από πάνω γλώσσα και συνεχίζουν…

Πρόκειται για μαρτύριο που οφείλουν να συμβιβαστούν πως θα υποστούν μέχρι να φύγουν από τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλιώς θα καταλήξουν στο τρελάδικο…

Ο γαύρος λοιπόν δε μπορούσε να μπει στο ίδιο κάδρο με τον ΠΑΟΚ, κατ΄αρχήν επειδή ο όμιλος μας ήταν πολύ πιο βατός. Ναι μεν στο δικό του δεν υπήρχε το μεγαθήριο τύπου Τσέλσι, αφού αυτή η Μίλαν δεν είχε σχέση με την ομάδα που θαυμάσαμε.

Ακόμα κι έτσι όμως παραμένει ομάδα με φανέλα, που αποπνέει σεβασμό, ενώ ούτε η Μπέτις είναι η ομάδα που μπορείς να θεωρήσεις του χεριού σου. Αντίθετα με Μπάτε και Βίντι, που ακόμα κι αν σε έπαιρνε να κάνεις καμιά παγαποντιά με τα μπαλάκια της κλήρωσης, κάτι τέτοιους θα διάλεγες για αντιπάλους.

Άσχετα με το ποιος τα κατάφερε και ποιος όχι πάντως, το σημαντικό είναι ποιος πάλεψε, προσπάθησε, ποιος ήταν αυτός που ακόμα κι αν αποκλειόταν, ουδείς θα είχε το δικαίωμα να του χρεώσει κάτι ή να ζητήσει το λόγο.

Ομάδα που τα δίνει όλα, στο τέλος αξίζει χειροκρότημα από το κοινό της, ανεξάρτητα από τ΄αναγραφόμενα στο ταμπλό και στο βαθμολογικό πίνακα.

Ο ΠΑΟΚ δεν έδωσε τίποτα, το παράδοξο είναι πως στα παιγνίδια που βάσει όσων είδαν τα δικά μου μάτια τουλάχιστον, δεν είχα να προσάψω κάτι στην ομάδα, ήταν στους δυο αγώνες με την Τσέλσι. Ειδικά σε αυτόν στο Λονδίνο, όπου παρά το βαρύ σκορ, δε μπορούσε κάτι παραπάνω με παίκτη λιγότερο, σχεδόν με την έναρξη. Και τηρουμένων των αναλογιών και της δυναμικής του αντιπάλου, στάθηκε αξιοπρεπώς.

Το έχω γράψει πολλές φορές πως κοιτάω πάντα την εικόνα της ομάδας, το σκορ έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Για το λόγο λοιπόν που δεν είχα κάτι να χρεώσω κάτι στον ΠΑΟΚ του Λονδίνου, δε θα έβαζα στο ίδιο καζάνι ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό σε περίπτωση που αμφότεροι γνώριζαν τον αποκλεισμό, ακόμα ακόμα ούτε αν ο ΠΑΟΚ προκρινόταν χθες, κι ο Φορτούνης αστοχούσε στο πέναλτι.

Διότι η πρόκριση του ΠΑΟΚ θα ήταν αποτέλεσμα συγκυριών και δώρων από αντιπάλους, σε αντίθεση με το γαύρο που το τερμάτισε, έδωσε περισσότερα απ΄όσα μπορούσε..

Κι αυτό δεν αφορά μόνο το χθεσινό και στο Μιλάνο διεκδίκησε τις πιθανότητες του, όπως και τις δυο φορές με τους Ισπανούς.

Με εξαίρεση το εμφατικό 1-4 στη Λευκορωσία, ο ΠΑΟΚ ήταν εξαιρετικά νωχελικός, με το παιγνίδι στην Ουγγαρία ν΄αποτελεί ένα από τα πιο ντροπιαστικά σε ολόκληρη την ιστορία μας.
Ο βασικός λόγος εντοπίζεται στην καλοκαιρινή προετοιμασία, εκεί που ο ΠΑΟΚ έπρεπε να είναι φρέσκος και με πολλά τρεξίματα μέσα καλοκαιριού, η κοιλιά λοιπόν ήταν αναπόφευκτη.
Κι αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά αιτιολογία.

Στέκομαι κυρίως στο παιγνίδι της Ουγγαρίας, ούτε καν στο χθεσινό που θεωρητικά θα μπορούσε να ξεπλύνει τη ντροπή. Χθες ο ΠΑΟΚ ήταν κάτω του μετρίου, με την υπερπροσπάθεια του β μέρους όμως, κάπως πήγε να σώσει τα προσχήματα. Με την ίδια ευκολία που αναθεματίζω μια εικόνα, δε μπορώ να μην παραδεχτώ πως άξιζε έστω κι ένα χαμηλόφωνο μπράβο, σε μια ομάδα που κυνηγούσε λυσσαλέα γκολ μέχρι το 90, ευρισκόμενη πίσω στο σκορ με 1-3 και ήξερε πως η Τσέλσι δεν κερδίζει.

Ήταν όμως η προσπάθεια που ανέφερα προηγουμένως, το «γαμώτο» που είχε πει κάποτε η Πατουλίδου…

Ακριβώς αυτό δηλαδή που δεν έκανε ο ΠΑΟΚ με το Βίντεο κλαμπ, το να μη βρεθεί στη μέρα του, να φάει γκολ από το πουθενά -όπως χθες- να μη του βγουν οι φάσεις, είναι μέρος του παιγνιδιού και κάτι που ουδείς το ορίζει από μόνος του.

Το να καταθέσει όμως κάθε ικμάδα δυνάμεων και να αποχωρήσει από το γήπεδο αφυδατωμένος, δε μπορεί να του το απαγορεύσει κανείς.

Η ιστορία έγραψε πάντως, ο γαύρος πέρασε, πήρε πόντους στο Ευρωπαϊκό του πρεστίζ, μαζί και το δικαίωμα να μας πουλάει τρελίτσα, όσο κουράγιο μπορεί να βρει εκεί, στους -8.

Δεν ξέρω αν οι γαύροι είναι σε θέση να διαχειριστούν επικοινωνιακά αυτό που κέρδισαν, κυρίως επειδή το κέρδισαν με το σπαθί τους, ενώ είναι μαθημένοι να κερδίζουν με τη βοήθεια του Σπάθα.
Ευελπιστώ πως το κείμενο παρέδωσε ένα μάθημα, για το τι σημαίνει «κοιτώ κατάματα την αλήθεια και δεν κυνηγώ φαντάσματα».

Γιατί στο εγχώριο πρωτάθλημα, τους φταίει μόνο η «εξυγίανση» που σημειωτέον τους έχει ευνοήσει κάποιες φορές, ενώ έχει αφαιρέσει βαθμούς από άλλους.
Αν έβλεπαν τα πράγματα χωρίς να κατασκευάζουν εχθρούς, ίσως να μην κοιτούσαν την πλάτη του Ατρόμητου…