Δεν έφτιαξε απλά μια ομάδα. Ξαναβρήκε την ψυχή του…  

Υπάρχει ένας απλός τρόπος για να καταλάβεις τον τρόπο λειτουργίας μιας ομάδας. Φτάνει να την παρατηρείς προσεκτικά στις χαρές και τις λύπες. Εκεί πράγματι καταλαβαίνεις πολλά. Για τα αντισώματα. Το δέσιμο της. Τη νοοτροπία της. Ενίοτε για την ίδια την ψυχή της…

Μακριά λοιπόν από την αστερόσκονη που σκόρπισε σε ολόκληρη την Ελλάδα η πρόκριση του Ολυμπιακού επί της Μίλαν, και έχοντας πια μπόλικες ώρες απόσταση από την παράσταση της ομάδας του Πέδρο Μαρτίνς απέναντι σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ της Ευρώπης; Πραγματικά το ξανασκέφτεσαι και χαίρεσαι διπλά για τους Πειραιώτες. Διότι δεν είναι μόνο ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο αγωνιστικά, ότι σχημάτισαν εκ νέου ένα σύνολο για μεγάλες προσδοκίες, ότι το όνειρο τους στο Γιουρόπα Λιγκ συνεχίζεται.

Είναι κυρίως πως ξαναβρήκαν τον χαρακτήρα τους έπειτα από την περσινή ταλαιπωρία. Και αυτό δεν είναι κυρίως προϊόν της παρουσίας της ομάδας εντός του αγωνιστικού χώρου, αλλά της συνολικής οπτικής του οργανισμού Ολυμπιακός. Και είναι πολύ πιο δύσκολο να συμβεί στην πραγματικότητα, από την εφαρμογή της τακτικής στο γήπεδο.

Τον περασμένο Απρίλη ο Βαγγέλης Μαρινάκης, όταν ανακοίνωνε πως θα τα αλλάξει όλα είπε μια κουβέντα που δεν έγινε τίτλος στα πρωτοσέλιδα μιας και δεν ήταν ακριβώς «εμπορική». Μίλησε για μια επανεκκίνηση «μόνο με τίμιους που θα ματώνουν εδώ κάθε μέρα. Μόνο με όσους αγαπούν και σέβονται τον σύλλογο». Μια κουβέντα που έγραψε αυτομάτως στην καρδία κάθε φίλαθλου του Ολυμπιακού διότι αυτό ακριβώς περιμένει πριν από τις νίκες και τις επιτυχίες. Να ξέρει ότι οι Ερυθρόλευκοι είναι μια οικογένεια. Πως είτε νικούν, είτε χάνουν παλεύουν σαν μια γροθιά απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Ότι το dna της ομάδας, είναι ξανά εκείνο που την έκανε Θρύλο.

Με τη λήξη της χθεσινής αναμέτρησης η κερκίδα «φούσκωσε» σαν ποτάμι μπαίνοντας ως τον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσει. Όχι από σκέψη, αλλά από ένστικτο βρέθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν να πατούν στο χορτάρι και να κάνουν σαν μικρά παιδιά. Στο ίδιο χορτάρι πάτησε και ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ακριβώς από το ίδιο ένστικτο. Ανάμεσα τους. Ο άνθρωπος που οραματίστηκε το «συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε» και που το κάνει πράξη, παρότι τον Ολυμπιακό πια όπως έχουν καταλάβει όλοι τον κυνηγούν Θεοί και δαίμονες. Εκείνος που εδώ και χρόνια βλέπει την αγάπη του για την ομάδα που τον μεγάλωσε, να έχει γίνει αιτία για έναν προσωπικό πόλεμο που δύσκολα κάποιος άλλος θα μπορούσε να αντέξει. Δεν το σκέφτηκε ποτέ. Είναι πάντα στην πρώτη γραμμή. Και έτσι θα συνεχίσει με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος. Ακόμη και αν τομάρια στήνουν ψεύτικες δικογραφίες, ακόμη και αν το προφίλ ενός τόσο επιτυχημένου επιχειρηματία βάλλεται από κάθε «μηχανισμό» συμφερόντων. Είναι πολύ μεγάλη η αποδοχή του, από το Ερυθρόλευκο κοινό. Όχι για τους τίτλους, και τα τρόπαια. Ούτε για επιτυχίες σαν τη χθεσινή. Πρωτίστως γιατί είναι και ο ίδιος κομμάτι του. Και το καταλαβαίνεις ακριβώς σε τέτοιες στιγμές… Το dna που λέγαμε και κείνο το σύνθημα «Είναι τρελός ο πρόεδρος» που έσκισε τον αέρα.

Λίγο αργότερα στα αποδυτήρια της ομάδας, στήθηκε πανηγύρι. Πρώτοι-πρώτοι στους πανηγυρισμούς εκείνοι που δεν έπαιξαν. Τραυματίες όπως ο Λάζαρος και ο Ναουέλ, ή ακόμη και ο Πάρντο που δεν είναι καν στην ευρωπαϊκή λίστα του κλαμπ. Ιδιαίτερη λεπτομέρεια και αυτή. Δείγμα ομάδας που νιώθει το ίδιο, θάβοντας το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Στα αποδυτήρια ως και ο -προπονητής πια- Εστεμπάν Καμπιάσο αλλά και ο Παναγιώτης Ρέτσος της Λεβερκούζεν. Ο μικρός μάλιστα με τις πατερίτσες μιας και μόλις πέρασε μια δύσκολη εμπειρία χειρουργείου. Αλλά εκεί. Πλάι στην ομάδα. Πλάι στον μεγάλο αθλητικό αυτό οργανισμό που αν τον βάλεις μια φορά στην καρδιά σου, δεν τον αποχωρίζεσαι ποτέ. Να είστε βέβαιοι πως θα ήταν εκεί ακόμη και αν το αποτέλεσμα ήταν ανάποδο. Όχι μόνο ο Ρέτσος. Όλοι. Με διαφορετικά συναισθήματα, αλλά με την ίδια αγάπη.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Είναι πολύ μεγαλύτερες αυτές οι μικρές ιστορίες, από την ίδια την πρόκριση. Είναι ο τρόπος του Ολυμπιακού. Είναι ο τρόπος σκέψης και η φιλοσοφία του κλαμπ. «Είναι μια γροθιά και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε». Όλοι μαζί. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Είναι οικογένεια. Και αυτός είναι ένα τίτλος που δεν μπορεί να του τον πάρει κανείς, όποιον διαιτητή και να του βάλουν την Κυριακή απέναντι του…