Τα πάντα για ένα πακέτο τσιγάρα

ΤΕΛΙΚΑ τον βιάσανε ή δεν τον βιάσανε τον 19χρονο, οι Αλβανοί και οι γύφτοι, που του την πέσανε στις φυλακές του Αυλώνα; Ο ίδιος λέει ότι ξύπνησε ξεβράκωτος χωρίς να θυμάται τίποτα. Από το νοσοκομείο, μιλάνε για κάποια ευρήματα στον δακτύλιο του πρωκτού. Χωρίς όμως να προκύπτει παρά φύση συνουσία. Ενδέχεται να είναι από σκουπόξυλο. Θα τα πούμε αυτά παρακάτω. Και γίνεται ολόκληρη κουβέντα για το εθιμικό δίκαιο των φυλακών. Να περιποιούνται οι φυλακισμένοι τους παιδεραστές και τους βιαστές. «Ενδεδειγμένη λύση, η κτηνωδία το λιντσάρισμα στις φυλακές»; Σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Να αποδώσουνε δικαιοσύνη ποιοι; Τα ρεμάλια, που δεν τους έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας. Που για ένα πακέτο τσιγάρα μπορούν να κάνουν τα πάντα. Ρεμάλια και κατακάθια, όχι επειδή είναι φυλακή. Ρεμάλια και κατακάθια, επειδή δεν έχουν τίποτα μέσα τους.

ΤΟ σωστό, το είπε Τάσος Θεοφίλου. Ο αναρχικός κομμουνιστής που κάθισε έξι χρόνια φυλακή, τζάμπα και βερεσέ για τη ληστεία στη τράπεζα της Πάρου: «Δεν επιτίθονται στον βιαστή. Επιτίθονται στον αδύναμο». Κι έτσι είναι. Τι αξιακούς κώδικες μπορούν να έχουν, εφτά ρεμάλια με μαχαίρια εναντίον ενός; Για ποιο λόγο το έκαναν; Είναι απλό: Για να ξεχαρμανιάσουν. Να τραβήξουνε βίντεο, να το στείλουνε στα κανάλια και να πάρουνε  μετά τηλέφωνο την Τατιάνα, να καμαρώσουνε για τη χειρονομία της πράξεώς τους. Η φυλακή είναι σκληρή. Ο Ηλίας δύο μέτρα άντρας, λίγο πάνω από τα 20, όταν τον πήγανε στο Δομοκό και τον βάλανε σε θάλαμο 35 ατόμων, έκανε να κοιμηθεί μία εβδομάδα.

ΑΠΟ τον φόβο του, μην τον πηδήξουνε. Μετά, έπιασε δουλειά στο καφενείο. «Πήγαινε έναν γλυκύ βραστό στον μεγάλο». Σιγά που ο Στεφανάκος π.χ. θα πήγαινε ο ίδιος να πάρει τον καφέ του. «Τον έφερες τον καφέ; Πιες τον. Και φέρε έναν μέτριο». Ερχότανε ο μέτριος. «Πιες τον κι αυτόν. Φέρε τώρα, έναν γλυκύ βραστό». Τον τρίτο καφέ ήπιε ο μεγάλος. Έτσι έκανε υψηλές γνωριμίες ο Ηλίας. Και πέρασε φίνα. Και κάθε πρωί που πήγαινε τον καφέ, είχε και το φιλοδώρημά του. Όχι τίποτα ψιλά. Πενηντάρικο ή στην εσχάτη εικοσάρικο. Να μην το ξεχάσω. Ένας μάγειρας που μία φορά δεν δοκίμασε τα μακαρόνια με κιμά που είχε φτιάξει, τον πήρανε και του βάλλανε από πίσω τρία σκουπόξυλα. Όχι ένα. Τρία.

ΞΕΦΥΓΑΜΕ όμως. Είναι κι αυτή η μανία που έχει ο κόσμος. Η περιέργεια. Το κουτσομπολιό. Τι ακριβώς της κάνανε της κοπέλας; Τι είπε στην απολογία του, ο 19χρονος; Τι είπε ο 21χρονος; Τι λένε οι γείτονες; Τι λένε οι φίλες της κοπέλας; Μέχρι και η σύντροφος του 21χρονου βγήκε στα κανάλια. Όλοι θέλουν να μιλήσουν και να πούνε κάτι. Κι όλοι θέλουν να ακούσουνε. Να μάθουνε. Όσο το δυνατόν περισσότερα. Μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Τι κερδίζει δηλαδή ο λακαμάς ο τηλεθεατής, έτσι και μάθει ποιος από τους δύο την κοπάνισε με το σίδερο; Για να φτάσουμε στο πλέον τρομερό. Στο αδιανόητο. Στους γονείς της κοπέλας. Μορφωμένοι, εκπαιδευτικοί αμφότεροι αν δεν κάνω λάθος. Να κάνουν δηλώσεις. Να απαντάνε στα τηλέφωνα της Τατιάνας Στεφανίδου, του Γιώργου Παπαδάκη και της Ζήνας Κουτσελίνη. Να βιώνεις αυτόν τον απερίγραπτο, αυτόν τον αβάσταχτο πόνο και να σηκώνεις το τηλέφωνο στον κάθε σαχλαμαράκια ( αρσενικού η θηλυκού γένους) και να μιλάς μαζί του.

ΝΑ βγαίνεις στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Να πεις τι; Πήρανε τηλέφωνο τον πατέρα να σχολιάσει τον ξυλοδαρμό του 19χρονου, στις φυλακές. Κι ο άνθρωπος βγήκε και μίλησε. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Για τον άνθρωπο. Τι έχει μέσα η γκλάβα του. Δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Διαβάζεις κάτι ή ακούς μουσική. Χτυπάει το τηλέφωνο, κάποιος φίλος ή γνωστός είναι και χαλιέσαι. Επειδή σε διακόπτει. Σε βγάζει από την ησυχία σου. Μεγάλη κουβέντα, το «μη μου τους κύκλους τάραττε». Και σε έχει βρει αυτή η συμφορά και σηκώνεις το τηλέφωνο στον κάθε περίεργο που θέλει να βγάλει μεροκάματο, από τον πόνο σου. Τι μπορεί να είναι αυτά που συντελούνται μέσα σου και σε οδηγούν σ’ αυτή τη συμπεριφορά; Μετά απ’ αυτή τη καταστροφή, να μπορείς να αντέχεις τη Τατιάνα Στεφανίδου;

Στη μουσική επιλογή Sugar Blue & Louisiana Red- Pontiac Blues.

https://www.youtube.com/watch?v=2jrbZvOguEo&app=desktop