Ευάλωτος ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ δεν πέφτει, αυτή είναι η διαφορά

Σύμφωνα με τον αστικό ποδοσφαιρικό μύθο, στο φετινό πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ που προηγείται δεν παίζει μπάλα, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό που τον ακολουθεί κι ευφραίνει τις αισθήσεις των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων.

Η αλήθεια είναι πως και στα εσωτερικά του ΠΑΟΚ παρατηρείται μια σχετική δυσφορία για την εικόνα της ομάδας, ειδικά μετά από μέτριες εμφανίσεις στην Ελλάδα και ήττες στην Ευρώπη.

Υπάρχει ένα δεδομένο πάντως κι αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι έχει δώσει τους περισσότερους αγώνες από κάθε άλλον. Αυτό είχε τη σημασία του τέλη Σεπτέμβρη, τότε που η ομάδα έπρεπε να βγει αλώβητη από εκείνο το μίνι πρόγραμμα φωτιά. Όσο περνάει ο χρόνος και τα κοντέρ γράφουν 90λεπτα για τον καθένα, οι συν και πλην δυο αγώνες δεν κάνουν διαφορά, σχεδόν έχουν μηδενιστεί.

Εκείνο που δεν αλλάζει, είναι ότι ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε προετοιμασία νωρίτερα από τον καθένα και με περισσότερες απαιτήσεις από τον καθένα, αρχίζοντας  τις υποχρεώσεις του με παιγνίδια φωτιά. Δεν μπορούσε να κάνει και κανονική προετοιμασία και να είναι φρέσκος στα προκριματικά.

Η αλήθεια είναι πως ουδέποτε κατάλαβα τι σημαίνει το «παίζω μπάλα», παίζω δηλαδή επιθετικά, προσφέρω θέαμα, ακόμα περισσότερο κάνω τσαλιμάκια, τακουνάκια και τέτοιες ομορφιές για να ξεσηκώσω τον κόσμο;

Αν είναι αυτό ή κάτι περίπου σαν αυτό, τότε ο Ολυμπιακός παίζει μπάλα, ποιος γαύρος όμως είναι ικανοποιημένος από αυτό που βλέπει; Ή καλύτερα, ποιος αρκείται στο χορτασμό των οφθαλμών, χωρίς το αποτέλεσμα ;

Στις πρώτες του δηλώσεις κάθε νεοφερμένος και σε κάθε του συνέντευξη ο παλιότερος, συνήθως λένε «ήρθα για τίτλους, στόχος το πρωτάθλημα» κλπ, δεν άκουσα ποτέ «ήρθα για να μοιράζω σακούλες στους αντίπαλους αμυντικούς».

Το ίδιο και οι διοικήσεις, στα συμβόλαια προσφέρουν πριμ επίτευξης στόχων και διακρίσεων, δεν τάζουν πριμ σε όποιον κάνει τα περισσότερα τακουνάκια, μοιράσει τις περισσότερες ασίστ, ούτε προσφέρουν κίνητρο για τις περισσότερες τελικές.

Στην παγκόσμια ιστορία όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, οι ομάδες που κατάφερναν να κατακτούν πρωτιές και να πετυχαίνουν διακρίσεις, ήταν οι αποτελεσματικές, όχι οι θεαματικές.

Θεαματική ήταν η Βραζιλία του Πελέ και η dream team στο μπάσκετ, πάνω απ΄όλα όμως ήταν αποτελεσματικές κι έχοντας αυτό εξασφαλισμένο, έκαναν το ωραίο να δείχνει ομορφότερο.

Καμμιά ομάδα δεν κατάφερε να προσεγγίσει υψηλά επίπεδα αποτελεσματικότητας με εφαλτήριο το θέαμα, αφήστε που κι αυτές που ανέφερα ενδεικτικά ήταν εθνικές, μιλάμε δηλαδή για μια σειρά αγώνων διάρκειας ενός μήνα το πολύ.

Στην περίπτωσή μας μιλάμε για 9-10 μήνες φουλ σεζόν, πως θ΄αντεπεξέλθει μια ομάδα επενδύοντας κατ΄αρχήν στο θέαμα;

Αφήστε που μέσα στο χρόνο κάθε σύνολο επιβάλλεται να αποκτήσει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία στον τρόπο παιγνιδιού, αγωνιστική ταυτότητα όπως λέμε, ο γαύρος ας πούμε πως θα αντιμετωπίσει αύριο τη Μίλαν, σε αγώνα must win; Θα κατέβει με προοπτική να κάνει 25 τελικές και να είναι πιο τυχερός, προσεκτικός ή ότι άλλο, για να προκριθεί;

Κι άντε ας υποθέσουμε πως η Ευρώπη είναι πολυτέλεια, στην Τούμπα πως θα έρθει να παίξει την τελευταία του ζαριά στην καλύτερη και σε περίπτωση που δεν σκάσει κάνα ρολό χαρτί;

Θα κατέβει με πλάνο να κάνει τις τελικές, που βγάζει κατά μ.ο;

Ε τότε θα περάσει σίγουρα τη Μίλαν, αφού είναι καλύτερος από την Τσέλσι που μας έκανε 19 μετρημένες και όχι κλαιν, από στημένα.

Ο ΠΑΟΚ δεν βγάζει πολλές τελικές, αν και στη διάρκεια του χειμώνα είναι σίγουρο πως θα ανεβάσει στροφές, αντίθετα με τον Ολυμπιακό όμως δείχνει πολύ πιο συγκεντρωμένος σε αυτό που παίζει. Έχει κι ο ΠΑΟΚ υλικό για να χαρίσει θέαμα δεν το σπαταλά όμως, προτιμά να επενδύει στην τακτική προσήλωση, χωρίς ιδιαίτερες αποκλίσεις.

Κι αυτό είναι που του προσφέρει τη δυνατότητα να πετυχαίνει γκολ με λίγες τελικές, διότι το μυαλό είναι πάντα καθαρό.

Το ένα γκολ με είκοσι τελικές δείχνει θολούρα και να πεις πως συνέβη σ΄ ένα-δυο ματς, να υποθέσεις πως έκαναν στην ομάδα βουντού ή πως η μερέντα που έφαγαν για πρωινό ήταν από τα Lidl.

Όταν όμως συμβαίνει σε σταθερή βάση, μαρτυρά έλλειψη αυτοπεποίθησης, πίστης δηλαδή σε εκείνο που διδάχτηκε στην προπόνηση.

Πλέον μάλιστα η εικόνα είναι πιο ξεκάθαρη από την αντίστοιχη του ξεκινήματος, όπου λόγω του Μάρτινς που ήταν καινούργιος, είχα επιφυλάξεις για το γαύρο. Πλέον έχει δείξει ξεκάθαρο δείγμα γραφής.

Οι παίκτες βρίσκονται μεταξύ τους, άρα τα περί φρέσκου προπονητή πηγαίνουν περίπατο.

Τους έμαθε ο Μάρτινς δηλαδή το δύσκολο, πως να συνδυάζονται και να βρίσκει ο ένας τον άλλον κι η ομάδα κολλάει στο εύκολο, που είναι να σημαδεύεις μια φορά εστία, ανά πέντε φάσεις που θα κάνεις;

Δε στέκει ούτε ως αστείο, χώρια που το πως θα βάλεις το σώμα σου για να πλασάρεις σωστά δεν ανήκει στο βασικό ρεπερτόριο διδασκαλίας προπονητή αντρικής ομάδας κι ούτε πιστεύω πως οι παίκτες που έχει ο γαύρος είναι για τα σκυλιά.

Με εξαίρεση κάνα δυο βέβαια κανείς δε θα έπαιζε εντεκαδάτος στον ΠΑΟΚ , δεν είναι όμως για να βρίσκονται στο -10 πριν ακόμα τελειώσει ο πρώτος γύρος. Γιατί 10 είναι οι βαθμοί, αναφερόμενοι βασικά σε αγωνιστικό σκέλος, αυτούς μετράμε, αυτοί δείχνουν τις διαφορές.

Την περίοδο που ο ΠΑΟΚ έφερε τον Πρίγιοβιτς, ο παίκτης απασχολούσε και τον Ολυμπιακό, αν και δεν ήταν βασικός του στόχος, ήταν μέσα στις περιπτώσεις που εξετάζονταν πάντως. Λίγους μήνες μετά, όταν ο ΠΑΟΚ κέρδισε στην Τούμπα 2-0 με τον Σέρβο να σκοράρει, παίκτες των ηττημένων σχολίαζαν «αυτός δεν πέφτει με τίποτα ρε, τον τραβάς, τον τζαρτζάρεις, του ρίχνεις αγκωνιές και μένει όρθιος».

Γενικεύοντας την παραπάνω εξατομικευμένη οπτική, βλέπουμε και τη βασικότερη διαφορά του ΠΑΟΚ με τους υπόλοιπους, ο ΠΑΟΚ δεν πέφτει εύκολα, δεν τσαλακώνεται.

Στο χώρο της πυγμαχίας κυριαρχεί το δόγμα πως «νικητής δεν είναι όποιος ρίχνει το περισσότερο ξύλο, αλλά εκείνος που το αντέχει». Πάνω στο ρινγκ, αμφότεροι θα φάνε και θα δώσουν, αν στις δυο πρώτες γροθιές που θα φάει ο ένας, ζαλιστεί ή τα χάσει, ακόμα και δυνατότερος να είναι δεν παίζει ρόλο, αφού δε θα είναι σε θέση ν’ ανταποδώσει.

Αυτό είναι το προτέρημα του ΠΑΟΚ, πως αντέχει και βρίσκει τον τρόπο σε όλες σχεδόν τις συνθήκες, δεν τα χάνει, δεν απογοητεύεται, δεν εκνευρίζεται, δε βιάζεται, γιατί έχει αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό του.

Ο Ολυμπιακός δεν το έχει, για αυτό και όσο περνάει ο χρόνος και δεν βάζει γκολ, αγχώνεται, γονατίζει από την πίεση και το άγχος.

Γι αυτό και είναι ευάλωτος και αμυντικά και μπορεί να φάει γκολ, ακόμα και από τον πιο απίθανο αντίπαλο!

Η πραγματικότητα αυτή είναι, όσοι δε θέλουν να την αντιληφθούν πρόβλημά τους, ας συνεχίζουν να ψάχνουν παρηγοριά μέσα από στατιστικές, χαμένες ευκαιρίες και δοκάρια….