Η επιβεβαίωση του κανόνα με τον Τουρέ

Είναι χαρακτηριστικό του Ολυμπιακού. Το έχει η φανέλα του προφανώς. Και δεν μιλάμε μόνο για την «χρυσή» εποχή του Ολυμπιακού αλλά και για τα δύσκολα χρόνια, τα «πέτρινα». Δεν ξεχνιέται εύκολα ο Ολυμπιακός από κανέναν. Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια όταν ο Όλεγκ Προτάσοφ είχε επιστρέψει στον Ολυμπιακό, αρχικά σε πόστο στο τιμ και στην συνέχεια ως προπονητής του 7ου συνεχόμενου τίτλου, μια κουβέντα που είχαμε κάνει. Για τους μικρούς να θυμίσω βεβαίως πως ο Όλεγκ Προτάσοφ είχε έρθει στα ντουζένια του στον Ολυμπιακό μαζί με τα άλλα δύο «Mig» (Λιτόφτσενκο, Σάβιτσεφ) επί εποχής του… βασιλιά των ρουμπινιών, κατά κόσμο Αργύρη Σαλιαρέλη.

Εκείνες τις… χρυσές εποχές για τους άλλους, όχι για τον Ολυμπιακό. Εκείνα τα χρόνια που θέλουν να… αναβιώσουν τώρα οι… εξυγιαντές για τον Ολυμπιακό. Αλλά ξέφυγα… Επιστρέφω.
Τότε λοιπόν στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο υπήρχαν δύο σέντερ φορ. Νο1 ο Βαν Μπάστεν, Νο1 ο Προτάσοφ.

Ο Σοβιετικός, τότε, στράικερ ήρθε στον Ολυμπιακό προκαλώντας πάταγο. Δεν μπόρεσε βεβαίως να πετύχει πολλά γιατί και τότε υπήρχε μια μορφή σκληρής… εξυγίανσης. Έφυγε από τον Ολυμπιακό έχοντας χάσει πολλά λεφτά. «Όσα λεφτά και αν έχασα, που ήταν πολλά, ποτέ δεν ξέχασα τα χρόνια που ήμουν στον Ολυμπιακό. Πάντα ονειρευόμουν να επιστρέψω σε αυτή την ομάδα» ήταν τα λόγια που τότε, ως προπονητής πλέον του Ολυμπιακού είχε πει ο Προτάσοφ σε κουβέντα που είχαμε.

Ο Προτάσοφ που δεν σάρωσε τους τίτλους με τον Ολυμπιακό, ούτε έγινε πλούσιος παρά το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο που είχε αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε στο οικονομικό του κομμάτι.
Και ο Προτάσοφ δεν είναι η εξαίρεση αλλά η επιβεβαίωση του κανόνα. Που τον είδαμε να εφαρμόζεται και πάλι μέσα στο 2018 δύο φορές μάλιστα. Ο Κέβιν Μιραλάς τον περασμένο Ιανουάριο και ο Γιάγια Τουρέ τον Σεπτέμβριο γύρισαν στον Ολυμπιακό που τους ανέδειξε όχι για να… κονομήσουν αλλά γιατί γούσταραν να φορέσουν και πάλι την ερυθρόλευκη φανέλα.

Και οι δύο δεν μπόρεσαν στο χορτάρι να δικαιώσουν τις μεγάλες προσδοκίες που γέννησε η επιστροφή τους. Έφυγαν σαν φίλοι. Ο Ιβοριανός άσος παρότι προσπάθησε, παρότι πήρε τις ευκαιρίες από τον Μαρτίνς έδειξε πως δεν είναι σε θέση να βοηθήσει την ομάδα. Δεν θέλησε να «κάτσει» στο συμβόλαιο ούτε να χαλάσει τις εξαιρετικές σχέσεις που έχει με την ομάδα που τον ανέδειξε. Έφυγε σαν φίλος και όχι μόνο αυτό, αλλά στο μυαλό του είναι ξανά η επιστροφή, προφανώς σε άλλο πόστο όταν πια θα έχει κρεμάσει τα παπούτσια του.

Σαφέστατα άπαντες πιστέψαμε και ελπίζαμε πως ο Τουρέ θα μπορέσει να προσφέρει αγωνιστικά στον Ολυμπιακό σε μια δύσκολη χρονιά, σε μια χρονιά επανεκκίνησης. Διαψευστήκαμε από τα γεγονότα. Ο Τουρέ τελικά δεν μπορούσε. Βεβαίως ουδείς βλέπει το μέλλον (από όσο γνωρίζουμε τουλάχιστον…) για να προβλέψει τι θα συμβεί. Ούτε υπήρχε κανείς που θα του έλεγαν πως θα του φέρουν στην ομάδα του τον Μιραλάς και τον Τουρέ και θα έλεγε «όχι». Για να μην ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε.

Όσον αφορά τις αποτυχημένες επιστροφές στον Ολυμπιακό οι Μιραλάς και Τουρέ δεν αποτελούν τον κανόνα. Θυμίζω πως όταν επέστρεψε στον Ολυμπιακό ο Μήτρογλου δεν απέτυχε. Αντίθετα πέτυχε καμιά 20αρια γκολ και πανηγύρισε το πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό. Ένας δανεισμός που κόστισε περίπου 5 εκατ. ευρώ στον Ολυμπιακό τότε. Και ο Μήτρογλου βεβαίως ήταν ένας ακόμη ποδοσφαιριστής που θέλησε να επιβεβαιώσει τον κανόνα της επιθυμίας να επιστρέψει στον Ολυμπιακό.

Όπως παλιότερα ο Γρηγόρης Γεωργάτος που θυμίζω πως αρχικά είχε πάει στον Κόκκαλη και του είχε πει πως «βάλε εσύ τα λεφτά στο συμβόλαιο» αλλά ο Λεμονής τον είχε «κόψει». Όταν στον Ολυμπιακό έπαψε να υπάρχει ο Λεμονής ο «Γκεό» πλήρωσε από την τσέπη του για να σπάσει το συμβόλαιο με την ΑΕΚ και να επιστρέψει στην ομάδα που λατρεύει. Το έκανε και έζησε μια δεύτερη θητεία επιτυχιών στον Ολυμπιακό.

Θυμίζω επίσης πως ο Βασίλης Τοροσίδης επιστρέφοντας από μια άκρως επιτυχημένη καριέρα στην Ιταλία επέλεξε τον Ολυμπιακό, την ομάδα που έκανε το μπαμ ποδοσφαιρικά. Και η παρουσία του στον Ολυμπιακό ξέχωρα από την ηγετική φυσιογνωμία και αγωνιστικά είναι εξαιρετική έως τώρα.

Παλιότερα ο Ιβάν Μαρκάνο είχε προστεθεί και αυτός στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών που ήθελαν να έχουν και δεύτερη θητεία στον Ολυμπιακό όπως το περασμένο καλοκαίρι και ο Γιάννης Φετφατζίδης. Μπορεί τα πράγματα να μην πηγαίνουν όπως θα τα ήθελε ο «Φέτφα» όμως ξαναλέμε αυτά δεν μπορείς να τα προβλέπεις.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο και κάθε φορά απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον ποδοσφαιριστή και τον σύλλογο, σχέση που δεν την συναντάς αλλού σε τέτοιο επίπεδο. Και τα παραδείγματα είναι πολλά. Ακόμη και όταν η δεύτερη θητεία δεν πετυχαίνει αγωνιστικά όλοι φεύγουν σαν φίλοι και όλοι επιθυμούν να έχουν και τρίτη, από άλλο πόστο. Δείτε άλλωστε ποιοι είναι ή ήταν σε σχετικά πόστα στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Παλιότερα ο Ίλια Ίβιτς, αργότερα ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς, τώρα ο Καρμεπέ και ο Μοντέστο.

MUST READ

Live η αναμέτρηση της Λίβερπουλ με τη Σαουθάμπτον

Και τα παραδείγματα βεβαίως συνεχίζονται και στους προπονητές με πρώτη και καλύτερη την περίπτωση του μεγάλου Ερνέστο Βαλβέρδε. Είπαμε, το έχει ο σύλλογος.