Στον ΠΑΟΚ ο τίτλος, στον Ολυμπιακό η γκρίνια

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί. Πως το μότο της προηγούμενης εικοσαετίας, φτιάξτε ομάδα για να κερδίζετε και τη διαιτησία, » άλλαξε» στρατόπεδο. Αντί πλέον να το λένε οι ερυθρόλευκοι στους αντιπάλους τους, ακούνε τους άλλους να τους το λένε. Μοιραία, λοιπόν, εκνευρίζονται, χάνουν την ψυχραιμία τους και προβαίνουν σε δηλώσεις που ελάχιστα απέχουν από το να χαρακτηριστούν γραφικές. Ο Ολυμπιακός της εποχής Μαρινάκη δεν είχε συνηθίσει να έχει απέναντι του μεγάλο ανταγωνισμό. Μόνο πέρυσι και φέτος υπάρχουν αντίπαλοι που όχι μόνο τον απειλούν, αλλά στο τέλος του παίρνουν και τους τίτλους. Το 2010 όταν ανέλαβε τον Σύλλογο του Πειραιά ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν υπήρχε Σαββίδης, η ΑΕΚ ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και είχε ξεκινήσει και η αντίστροφη μέτρηση στον αιώνιο αντίπαλο για την πολυμετοχικότητα. Το έργο, επομένως, δεν ήταν εύκολο, ήταν όμως απλούστερο από τώρα. Η μεγάλη ευκολία με την οποία κατακτούσε τα πρωταθλήματα η ομάδα από το μεγάλο λιμάνι, έκανε την διοίκηση της να πιστεύει, πως ότι και να κάνει σε επίπεδο απόκτησης παικτών, επιλογής προπονητή και αλλού ο τίτλος ήταν περίπου δεδομένος.

Η είσοδος του Ιβάν Σαββίδη στον Δικέφαλο του Βορρά αντιμετωπίστηκε με χλευασμό στην αρχή από τους οπαδούς των υπολοίπων ομάδων, ενώ και η ταυτόχρονη πτώση της ΑΕΚ, μέχρι και την τρίτη Εθνική, αλλά και του Παναθηναϊκού επέτεινε τη ραστώνη στο στρατόπεδο των ερυθρόλευκων. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, το σκηνικό άλλαξε και ο Ολυμπιακός πιάστηκε στον ύπνο. Ο ΠΑΟΚ ισχυροποιήθηκε, δυνάμωσε τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων, η ΑΕΚ επέστρεψε διεκδικήτρια στην πρώτη Εθνική και οι ερυθρόλευκοι δεν κατάλαβαν από που τους ήρθε. Η απώλεια των σκήπτρων τους εκνεύρισε, τους έκανε να θολώσουν και να προβούν σε βιαστικές και σε ορισμένες περιπτώσεις ακατανόητες επιλογές. Πολλές αλλαγές προπονητών μέσα στη σεζόν, πολλαπλές αποχωρήσεις και αποκτήσεις ποδοσφαιριστών κάθε καλοκαίρι έφεραν, στην ομάδα ανακατατάξεις και θέματα που τελικά μάλλον της κόστισαν μιας και δεν μπόρεσε να τις απορροφήσει και να συνεχίσει στο ίδιο επίπεδο και ρυθμό.

Ερχόμαστε στο σήμερα. Η πραγματικότητα πια είναι αδυσώπητη. Είναι πασιφανές ότι οι ερυθρόλευκοι δεν ελέγχουν την κατάσταση. Η απώλεια του περυσινού τίτλου και η διαφαινόμενη του φετινού έχει φέρει πολλά νεύρα και εσωτερικά ζητήματα στους ερυθρόλευκους. Το κακό είναι αλλού. Ότι οι ιθύνοντες του Συλλόγου αντί να βλέπουν το δάσος κοιτάνε επίμονα το δέντρο και εξηγούμαι. Προτιμούν να βλέπουν τα λάθη, είτε υπάρχουν είτε όχι, του εκάστοτε διαιτητή και όχι τις δικές τους αβλεψίες στη στελέχωση της ομάδας στην προηγούμενη μεταγραφική περίοδο. Αλήθεια τι είναι σημαντικότερο για τον Ολυμπιακό, ή πιο σωστά τι του κοστίζει περισσότερο, μια λανθασμένη απόφαση ενός ρέφερι ή ότι οι ερυθρόλευκοι είναι μια ομάδα που για να πετύχει γκολ πρέπει να κάνει πρώτα δήλωση του νόμου 105 με χαρτόσημα; Αλήθεια τι κοστίζει πιο πολύ ένα ανάποδο φάουλ ή το γεγονός ότι το καλοκαίρι δεν αποκτήθηκαν ακραίοι με έφεση στο σκοράρισμα; Νομίζω πως η απάντηση είναι δεδομένη. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Ολυμπιακό είναι ο μηδενισμός. Να φθάσουμε στο τέλος της σεζόν και να θεωρηθούν όλοι άχρηστοι ή λίγοι. Μετά από πολύ καιρό οι ερυθρόλευκοι φαίνεται ότι βρήκαν έναν προπονητή που ξέρει τι κάνει, έχει πλάνο και άποψη. Δεν » μάσησε» από ονόματα, βάζοντας τον Τουρέ στο περιθώριο, η ομάδα αγωνιστικά δεν έχει καμία σχέση με το περυσινό συνονθύλευμα και αξιοποιεί, στο μέτρο του δυνατού, τους νέους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Συμπέρασμα; Αφήστε τον Πορτογάλο να δουλέψει, να αποφασίσει για τις αλλαγές και ο Ολυμπιακός θα βρει το δρόμο του.