Το μπασκετικό… μπούλινγκ

Είναι πολλά τα παιδιά που γεμίζουν τις ακαδημίες των ομάδων κι είναι δεδομένο (κοινός νους) ότι όλα δεν θα μετεξελιχθούν σε μπασκετμπολίστες (και μπασκετμπολίστριες) πρώτης γραμμής. Πολλά από αυτά τα παιδιά θα σταματήσουν στην εφηβεία τους, στοχεύοντας στην είσοδο στο Πανεπιστήμιο (με την ευρεία έννοια του όρου), άλλα θα σταματήσουν γιατί απλά… βαρέθηκαν. Πόσα παιδιά θα σταματήσουν λόγω του άτυπου πλην ουσιαστικού μπούλινγκ που δέχονται;

Θα προσπεράσουμε -ως αυτονόητο- το γεγονός ότι γονείς παιδιών, που γνωρίζουν ότι ποτέ δεν θα παίξουν μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών, συντηρούν με τις συνδρομές τους τα ερασιτεχνικά (κι όχι μόνο) σωματεία. Θα προσπεράσουμε -ως αυτονόητο- το γεγονός ότι παιδιά που δεν έπαιξαν μπάσκετ, μπορούν εύκολα να γίνουν μεγαλώνοντας χρηματοδότες, σπόνσορες, απλοί φίλαθλοι ομάδων. Ως εκ τούτου καμία προσέγγιση ως προς το ωφελιμιστικό σκέλος της αξιοποίησης των παιδιών των ακαδημιών.

Μας ενδιαφέρει μόνο η ψυχολογική διάσταση του θέματος. Ένα παιδί, με περιορισμένο ταλέντο, που δεν έχει ιδιαίτερα αθλητικά προσόντα (κατά συνέπεια τίποτα δεν προοιωνίζει μέλλον στο άθλημα) συμμετέχει στο αντίστοιχο ηλικιακό τμήμα της ομάδας που επέλεξε. Είτε τα κριτήρια είναι χωροταξικά, είτε «οπαδικά», το παιδί εντάσσεται σε μια κοινωνία, άρα εξ ορισμού είναι δυνάμει φίλαθλος του κλαμπ.

Από τη στιγμή που μετέχει των προπονήσεων είναι στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε προπονητή να έχει ενεργό ρόλο και στα παιχνίδια. Φευ!… Η θέση του είναι στον πάγκο και όταν μπαίνει να παίξει (στα λεγόμενα τρίλεπτα του αγρότη) συνήθως γίνεται στόχος αρνητικών σχολίων, ενίοτε και χλευασμού. Το αθλητικό μπούλινγκ, άτυπο και συνάμα βάναυσο, ξεκίνησε.

Μετέχουν της μυσταγωγίας οι γονείς, που έχουν ξεθάψει από τα σπλάχνα τους τον προπονητή που έκρυβαν, οι οποίοι όταν δεν γκρινιάζουν στις μεταξύ τους συζητήσεις για τη χρησιμοποίηση του «άχρηστου», βαριανασαίνουν, ενοχλούνται, σε κάθε άτσαλη προσπάθεια συνεισφοράς του μικρού στην ομάδα.

Μετέχουν της μυσταγωγίας οι παραγοντίσκοι, οι οποίοι στις συζητήσεις, στις αναφορές, σε ό,τι έχει να κάνει με την ομάδα, κάνουν σαν να είναι αόρατος ο συγκεκριμένος αθλητής, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους στα ταλαντούχα παιδιά.

Το παιδί, που πήγε για να παίξει, για να κοινωνικοποιηθεί μέσα από την παρέα, τη μικρή ομαδική κοινωνία (πλεονασμός), νιώθει ήδη την απαξίωση, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι χρήσιμο, θέλει να ανοίξει η γη να το καταπιεί, καθώς οι βολές του σπάνια βρίσκουν τον στόχο, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τις ευθείες βολές του κόουτς προς αυτό. Κι έτσι, αντί να πηγαίνει με χαρά να παίξει, νιώθει τα πόδια του βαριά, όσο πλησιάζει στο γήπεδο. Έτσι, αντί να αγαπήσει το σπορ και την ομάδα, γεννιέται μέσα του (αν όχι μίσος) απέχθεια.

Αλήθεια, γι’ αυτό το μπούλινγκ μίλησε κανείς; Εξήγησε στους προπονητές ότι δεν είναι οι εκλεκτοί του Θεού για να πλάσουν τον νέο Αντετοκούνμπο (αυτόν, το όνομα του οποίου δυσκολεύεται να απομνημονεύσει ο Άδωνης), τον Έλληνα Κάρι; Τους είπε, άραγε κανείς, ότι για να είναι σε αυτά τα κλιμάκια (ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία) κι εκείνοι δεν είχαν ανάλογο ταλέντο στην προπονητική; Είπε κανείς στους παράγοντες, ότι αντί για εραστές του αθλήματος, έχουν καταντήσει άθλια ανθρωπάκια, με ύφος αποτυχημένου λογιστή;

Είπε, αλήθεια, κανείς στους γονείς που νιώθουν ότι το καμάρι τους είναι ό,τι καλύτερο γέννησε το μπασκετικό γίγνεσθαι, πως απλά το ντροπιάζουν με αυτές τις συμπεριφορές; Είπε, αλήθεια, κανείς από τους γονείς των άλλων παιδιών στα παιδιά τους ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύουν τον συμπαίκτη τους, αλλά να σταθούν δίπλα του, να τον εμψυχώσουν, να ενισχύσουν την προσπάθειά του και να πανηγυρίσουν όχι το καλάθι (που ίσως να μην πετύχει), αλλά την ίδια την προσπάθεια;

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Αντί επιλόγου: Έχω την τύχη να διαθέτει η κόρη μου εξαιρετικό προπονητή, να είναι οι άλλοι γονείς που συναναστρεφόμαστε μακριά απ’ όσα περιέγραψα και κυρίως την τύχη να έχει μάθει από μικρή ότι δεν την αγαπάμε για ό,τι πετυχαίνει, αλλά γι’ αυτό που είναι. Συνεπώς δεν είναι αυτοβιογραφική κατάθεση ψυχής, αλλά φωνή αγωνίας, βλέποντας παιδιά να έρχονται και αντί να είναι χαρούμενα που θα παίξουν, να περιμένουν πότε θα τελειώσει το μαρτύριο…