Το μαύρο κουτί είναι από το πέναλτι ως το 2-0

Τόσα πολλά πράγματα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν στο δεύτερο μέρος του ματς στο Περιστέρι, μετά από ένα πρώτο μέρος στο οποίο είδαμε τον Άρη να συμμετέχει τόσο λίγο στο παιχνίδι. Οι κιτρινόμαυροι έκαναν συνολικά το παιχνίδι με την μικρότερη συγκέντρωση, ως τώρα στη σεζόν.

Για μένα το «μαύρο κουτί» του ματς είναι το διάστημα από το χαμένο πέναλτι ως το 2-0. Ο Άρης χάνει τρίτο πέναλτι στη σεζόν και αμφιβάλλω αν ως το τέλος του πρωταθλήματος υπάρξει ομάδα που θα τον ισοφαρίσει στην επίδοση αυτή. Και πολύ γρήγορα τρώει το δεύτερο γκολ από την κόντρα στο πλασέ του Κουλούρη.

Η ευκαιρία να ισοφαρίσει, να σβήσει με ένα γκολ την απογοητευτική του παρουσία στο πρώτο μέρος χάνεται. Και χάνεται με τον πιο σκληρό τρόπο στην ψυχολογία της ομάδας, με απώλεια πέναλτι, μετά από ένα ακόμη, μόλις στο προηγούμενο ματς. Με ποσοστό 50% στα πέναλτι, δεν θυμάμαι άλλη φορά τον Άρη.

Και πάλι, όμως. Στο 2-0, έρχεται το γκολ του Κωνσταντινίδη για το 2-1 και οι κιτρινόμαυροι μένουν ζωντανοί για το φινάλε, μπας και «κλέψουν» στο τέλος το βαθμό, όπως τον πήρε από σπόντα ο Παναθηναϊκός μια βδομάδα πριν. Και η εικόνα –όπως και στο 3-2- είναι αυτή μιας ομάδας που χωρίς μυαλό στο κεφάλι είναι στο μισό του αντιπάλου της και εκτεθειμένη στην πρώτη κιόλας απώλεια κατοχής, ενώ περιμένεις μια ομάδα που θα ζητήσει κυρίως από το πλάι αποφασιστικά μεν, αλλά με μια ισορροπία την ισοφάριση…

Η επιλογή του Κολάσο ήταν μια ευκαιρία που ο Αργεντινός δεν πήρε ποτέ. Ήταν απογοητευτικός, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να γίνει πάλι βασικός το άμεσα επόμενο διάστημα.

Ο Ματέο συνεχίζει το ντεφορμάρισμα μετά το εκρηκτικό ξεκίνημα και χρειάζεται βοήθεια για να μπορέσει να ανακάμψει. Νομίζω ότι εκτός από την πίεση που δέχεται σωματικά, έχει αρχίσει να πιέζεται πνευματικά στο να διαχειριστεί ότι για πρώτη φορά στην καριέρα του γίνεται ηγέτης στην ομάδα του αν και δεν ανήκει σε αυτήν. Δεν είναι εύκολο, τον καταλαβαίνω και του δίνω όλα τα ελαφρυντικά, θεωρώ ότι θα συνέλθει γρήγορα.

Ο Άρης έχει ξεκάθαρα θέμα στα άκρα της άμυνάς του. Δεξιά ο Κωνσταντινίδης δεν πήγε καλά με τον Παναθηναϊκό αλλά κι ο Τζανακάκης έγινε αλλαγή σε μια ώρα αγώνα σήμερα κι από την άλλη ο Μενέντεθ συνεχίζει τις εμφανίσεις με εναλλαγές «ζεστού – κρύου».

Στην άμυνα ο προπονητής επέλεξε το Μάβραϊ αντί του Δεληζήση και παρά το ότι ο Αλβανός δεν ήταν μοιραίος σε κάποια φάση και κέρδισε και το πέναλτι, έδειξε ότι δεν είναι ακόμη έτοιμος να πάρει τη φανέλα του βασικού και θα χρειαστεί να βελτιωθεί περισσότερο.

Οι αλλαγές ήταν σωστές για τους παίκτες που μπήκαν, οι δύο άλλωστε σκόραραν κι ο Ματίγια έβαλε με τη συμμετοχή του, στο παιχνίδι το Γκάμα που είχε δυσκολία στα δύο – τρίτα του παιχνιδιού πιεζόμενος.

Δεν έχω εικόνα του γηπέδου στο τρίτο γκολ του Ατρόμητου, σε σχέση με τη θέση του Κουέστα. Νομίζω, ότι καθώς ο Άρης ήταν στην επίθεση, ο γκολκίπερ, όπως συνηθίζεται πια στο παιχνίδι, ήταν ψηλά εκτός περιοχής. Στη μετάβαση του Ατρόμητου μετά το σουτ του Γκάμα, η μπάλα είναι σε ένα χώρο που –εκ του αποτελέσματος πιθανολογώ ότι- τον έκανε να πάρει το ρίσκο της εξόδου από αυτό της επιστροφής στα δοκάρια. Δεν του βγήκε και έμεινε εκτεθειμένος από την επιλογή του. Ο Κουέστα είναι καλός κίπερ. Απλώς, το λάθος του τερματοφύλακα «φαίνεται» και πάντα μετράει.

Ο Άρης πρέπει να ανακτήσει την ηρεμία και την αυτοκυριαρχία του. Είναι μεγάλο κλαμπ, υπάρχουν απαιτήσεις και προφανώς δεν το κατάλαβαν τώρα όσοι τον εκφράζουν αγωνιστικά ότι υπάρχουν στόχοι. Με την αλλαγή προπονητή, έβαλε πράγματα στο παιχνίδι του στα πρώτα δυο ματς, σήμερα, κλώτσησε την ευκαιρία να μπει στη διεκδίκηση αποτελέσματος, αλλά καμία ομάδα δεν έχασε το στόχο της τη 13η αγωνιστική.

Ο Άρης παραμένει ποιοτικός και ικανός να πετύχει τον ελάχιστο στόχο της Ευρωπαϊκής εξόδου, το Σάββατο θα έχει μια πιεστική βραδιά από πλευράς ψυχολογίας, πρέπει να νικήσει τον Παναιτωλικό για να επιβεβαιώσει τα αυτονόητα.

Δεν χρησιμοποιώ καθόλου στο σκεπτικό μου τις απουσίες των Ντιγκινί, Ναζλίδη και Μαρτίνες, όλες οι ομάδες έχουν κατά περιόδους απουσίες.