Ενάντια στην κρατική αυθαιρεσία, όχι μόνο την αστυνομική

Η σημερινή μέρα που σηματοδοτεί τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έχει σοβαρό λόγο και αιτία για να μνημονεύεται, και να τιμάται ως επέτειος…

Οι υπόλοιπες, παρεμφερείς, που γίνεται προσπάθεια να μπουν στο ίδιο κάδρο, δεν είναι κάτι περισσότερο από απόπειρες καπηλείας, συγκεκριμένων ιδεολογικοπολιτικών χώρων ή φορέων.
Φάνηκε από τις αντιδράσεις του κόσμου αυτό, που ξεχύθηκε αυθόρμητα στους δρόμους, χωρίς κάποιος να τον παρακινήσει.

Η δολοφονία Γρηγορόπουλου και οι αντιδράσεις που προκάλεσε, περιέχουν έναν βαθύτατο συμβολισμό, αυτό είναι που καθιστά διαφορετική τη σημερινή μέρα, άξια αναφοράς και καθιέρωση της ως επέτειο.

Πότε δεν κατάλαβα αλήθεια, για ποιο λόγο ηρωποιήθηκε ο Φύσσας, ήρωας είναι όποιος παλεύει για ιδανικά που αφορούν κυρίως την κοινωνία, γνωρίζοντας πως θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του.
Ο Κολοκοτρώνης ας πούμε, είναι ήρωας διότι αφιέρωσε τη ζωή του στη μάχη για τη λευτεριά της πατρίδας, έχοντας πλήρη επίγνωση των κινδύνων που διέτρεχε. Δεν τον πήρε ξώφαλτσα κάποιο βόλι, την ώρα που πήγαινε στο χωράφι…

Εννοείται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν ιεραρχεί την αξία της ανθρώπινης ζωής, ο θάνατός είναι θάνατος, όσο πόνεσε η μάνα του Αλέξανδρου, το ίδιο πόνεσε κι η μάνα του Παύλου και το ίδιο με αυτές η μάνα της φοιτήτριας που σκότωσαν πρόσφατα στη Ρόδο.

Άλλο αυτό όμως κι άλλο ο συμβολισμός κάθε περίπτωσης, για την κοινωνία εννοείται και όχι κάθε νεκρό ή την οικογένεια του…

Ο Παύλος Φύσσας ήταν θύμα ενός αέναου πολέμου ακροαριστερών και ακροδεξιών, όπου βρουν οι μεν τους δε, στην καλύτερη σπάνε κεφάλια.

Το ότι ένας ιδεολογικός χώρος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός για να αποδείξει πως «εμείς είμαστε οι καλοί, οι δημοκράτες κι άλλοι είναι οι κακοί και οι φασίστες», δεν πείθει ούτε τους ίδιους, οπότε αν υπάρχουν κάποιοι που σκυλεύουν τη μνήμη του, είναι αυτοί που μόλις προανέφερα…

Σε περίπτωση δηλαδή που κάποιος υποστηρίζει μια ιδέα που αυτοί τη βαφτίζουν φασιστική, πχ ότι η Μακεδονία είναι μόνο Ελληνική και η παραχώρηση όχι του ονόματος αλλά έστω και γράμματος αυτής συνιστά προσβολή στην ιστορία, θα σου απαντήσουν «ενδιαφέρουσα άποψη, ελάτε να κάνουμε διάλογο» ή θα σε κάψουν ζωντανό;

Είναι προφανές πως χρησιμοποιούν έννοιες κι εκφράσεις, αγνοώντας τη σημασία τους, θυμίζει επικοινωνιακή πολιτική ΠΟΚεμον κατά του ΠΑΟΚ «στο Καραΐσκάκη οι βοηθοί μπορούν έχουν μονίμως σηκωμένη τη σημαία, το χαρτί δικαιούται να βάζει γκολ οφσάιντ και να παίρνει πέναλτι έξω από την περιοχή, το χέρι του Βιεϊρίνια όμως αποτελεί τεκμήριο χαρισμένου πρωταθλήματος».

Η περίπτωση Γρηγορόπουλου ξεπερνά ακόμα και την παλιότερη υπόθεση Καλτεζά με την οποία αδίκως συγχέεται, το να βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε κλούβα των ΜΑΤ και να βομβαρδίζεσαι από μολότοφ, δε μπορεί να συγκριθεί με την περίπτωση της εν ψυχρώ εκτέλεσης ενός 15χρονου, που έγινε με κρύο αίμα, εν πλήρη ηρεμία και απόλυτη συνείδηση της πράξης και των συνεπειών της.
Αν και στη σημερινή εποχή τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα αφού κάποιος μπάτσος θα μπορούσε ν΄αρχίσει τους πυροβολισμούς δηλώνοντας τρομοκρατημένος από φλεγόμενη κλούβα που είδε σε φωτογραφία, η διαφορετικότητα των δυο περιστατικών προκύπτει εύκολα, μόνο από το γεγονός πως 10 χρόνια μετά, ο δράστης αρνείται πεισματικά να ζητήσει συγγνώμη, έστω για τα μάτια του κόσμου.

Η φράση του μάλιστα πως «δεν πρόκειται να ζητήσω συγγνώμη από κανένα 15χρονο» ενισχύει τη σημασία της σημερινής επετείου, που συμβολίζει κάτι πολύ περισσότερο από καταδίκη της αστυνομικής αυθαιρεσίας, όπως έχει περάσει προς τα έξω.

Στην πραγματικότητα είναι η αντίδραση στην κρατική αυθαιρεσία και στο νταηλίκι, ο Κορκονέας άλλωστε ήταν κρατικός υπάλληλος.

Δεν είναι ανάγκη να είσαι αστυνομικός για να οπλίσεις και να σκοτώσεις έναν αθώο, την ίδια δουλειά μπορείς να κάνεις όντας υπουργός, εκτελώντας ταυτόχρονα πολλαπλάσιους.

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι από ζητιάνους, άστεγους που ψάχνουν μια είσοδο πολυκατοικίας για να κουρνιάσουν, ή πεινασμένους που αναζητούν αποφάγια στα σκουπίδια, η συντριπτική πλειοψηφία είναι άνθρωποι που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από έναν πολιτικό συρφετό που τους προέτρεψε να επενδύσουν στο χρηματιστήριο, τους άφησε απροστάτευτους όταν οι τράπεζες μοίραζαν διακοποδάνεια, καλλιεργώντας με δόλο την ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας, για να ενημερωθούν στη συνέχεια πως η χώρα βουλιάζει και πως αν δεν πληρώσουν χαράτσι για να κρατήσουν το σπίτι που αγόρασαν, θα πάψει να είναι δικό τους.

Δε βλέπω διαφορά ακόμα και στον εφοριακό που θα διαπιστώσει φορολογική παράβαση κάποιου φουκαρά και του ζητά χρήματα για να μην του επιβάλει πρόστιμο. Ο λόγος που δεν εκτελεί άμεσα, είναι πως περιμένει το φακελάκι.

Ο Κορκονέας θεωρητικά είναι ένας, αυτός που γνωρίζουμε όλοι και βρίσκεται στη φυλακή.

Αν αποφυλακιζόταν ποτέ θα ήταν δύσκολο να αποτελέσει μέλος της κοινωνίας, οι υπόλοιποι Κορκονέες ζουν ανάμεσα μας και θεωρούνται ευυπόληπτοι

Στους τελευταίους μάλιστα, συμφέρει να πιστεύεις πως ο Κορκονέας είναι ένας, αυτός στη φυλακή και άρα δεν κινδυνεύεις…