Η Ιεράπετρα που πέρασε, ο ΟΦΗ που έρχεται

Δεν είναι ωραία η εικόνα και σίγουρα ξενίζει το να παίρνει ο Παναθηναϊκός μια ισοπαλία από ομάδα Γ’ Εθνικής στην τελευταία φάση ενός αγώνα. Έστω κι αν έπαιζε με μια ομάδα που δεν θα παίξει ξανά μαζί, έστω κι αν παρατάχθηκε με μέσο όρο ηλικίας κοντά στα 20.

Θα έμενε… στίγμα στην ιστορία του συλλόγου μια εντός έδρας ήττα από ομάδα τρίτης κατηγορίας. Και γι’ αυτό το γκολ του Καμπετσή, που το έψαχνε σε όλο το ματς και το βρήκε στο φινάλε, έμοιαζε με λύτρωση. Μετά από 5-10 χρόνια λίγοι μπορεί να θυμούνταν πως και κάτω από ποιες συνθήκες θα είχε διαμορφωθεί αυτό το Παναθηναϊκός – Ιεράπετρα 1-2. Οι περισσότεροι θα το θυμούνταν ως τη… Μηχανιώνα του Παναθηναϊκού. Για όσους δεν κατάλαβαν, ο Ποσειδώνας Μηχανιώνας είχε κερδίσει κάποτε την ΑΕΚ. Κι αυτά τα «στίγματα» δε φεύγουν εύκολα.

Ο Δώνης είπε πως έβγαλε συμπεράσματα με αυτά που είδε. Είναι βέβαιο πως δεν είναι και πολύ θετικά αυτά τα συμπεράσματα. Και ας μην ήθελε να μιλήσει στα μίντια, προφανώς για να προστατεύσει κάποια από τα παιδιά που αγωνίστηκαν. Καλά έκανε. Η ψυχολογία τους είναι πολύ σημαντική σε τούτη τη στιγμή της καριέρας τους. Και ο προπονητής τους είναι εκεί για να τους διαχειριστεί καταλλήλως.

Γνωρίζουν άλλωστε και τα ίδια τα παιδιά ότι θα μπορούσαν καλύτερα. Το 1-2 που υπήρχε μέχρι το 94′ δεν ήταν προϊόν ενός παιχνιδιού που τους στράβωσε. Η Ιεράπετρα δεν έπαιξε με σκοπιμότητα. Έτρεξε, πρέσαρε, είχε καλή τακτική προσέγγιση, έβγαλε αντεπιθέσεις, θα μπορούσε να σκοράρει και τρίτο γκολ. Δεν υπάρχει η δικαιολογία «τα κάναμε όλα σωστά, δεν έμπαινε η μπάλα μέσα και σε δύο φάσεις δεχτήκαμε δύο γκολ». Δεν ήταν αυτή η εικόνα του αγώνα. Ιδιαίτερα του πρώτου μέρους, εκεί που κυριάρχησε η επιπολαιότητα από όλους. Όλοι ήθελαν να σκοράρουν, όλοι ήθελαν να δείξουν, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην είναι ομαδικοί.

Η άρον – άρον είσοδος του Μπουζούκη ήταν εκείνη που άλλαξε την εικόνα του Παναθηναϊκού. Ο μικρός έχει τόση ποιότητα που η παρουσία του στη μεσαία γραμμή μπορεί να ομορφύνει όλο το παιχνίδι της ομάδας του. Το έκανε. Ο Μπουζούκης ζητούσε μπάλα, κουβαλούσε όταν χρειαζόταν, άπλωνε το παιχνίδι, έψαχνε την κάθετη, δημιουργούσε. Με αυτόν στο γήπεδο ο Παναθηναϊκός έγινε επιθετικός, απειλητικός, κυρίαρχος. Τα χαλούσαν οι επιθετικοί. Καμπετσής και Εμμανουηλίδης έμοιαζαν πνιγμένοι στο άγχος όταν έφταναν μπροστά στην αντίπαλη εστία. Πήραν το αίμα τους πίσω, αφού αυτοί οι δύο είναι που συμμετέχουν στο γκολ του 2-2.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Δεν υπάρχει λόγος ούτε για αφορισμούς, ούτε για «ξεφώνημα». Αφού δεν ήρθε μια ήττα – ντροπή, όχι γι’ αυτά τα παιδιά, αλλά για το γόητρο του συλλόγου, το παιχνίδι αυτό μένει πίσω, ο Παναθηναϊκός θα ασχοληθεί και πάλι με το Κύπελλο στις 19 Δεκεμβρίου, που θα σφραγίσει και μαθηματικά την πρόκριση απέναντι στον Κισσαμικό αλλά έως τότε έχει δύο πολύ δύσκολα παιχνίδια. Με τον ΟΦΗ στην Κρήτη και με τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ. Με αυτά πρέπει να ασχοληθούν άπαντες προκειμένου να κλείσει ο πρώτος γύρος του πρωταθλήματος όπως κύλησε από το ξεκίνημα. Επιτυχημένα, ευχάριστα και με φιλοδοξία για ακόμα καλύτερα.