H διαφορά… κάθεται στους πάγκους

Υπάρχουν μια σειρά από ενδιαφέροντα δεδομένα. Για παράδειγμα ολοένα και πληθαίνουν οι υποστηρικτές της άποψης πως ο Ολυμπιακός παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Και μάλιστα εναρμονίζονται με αυτή πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας, όπως ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο Κώστας Κατσουράνης, ο Παναγιώτης Κονέ. Υπάρχουν επίσης πάρα πολλοί που από το ξεκίνημα εκθειάζουν την προσπάθεια του Παναθηναϊκού των τόσων προβλημάτων. Μιας ομάδας που χτίστηκε στην «άμμο» το καλοκαίρι, δίχως μπάτζετ και διοίκηση ικανή να στηρίξει το πλάνο έστω στα βασικά.

Αντίστοιχα οι περισσότεροι πλέον εκτιμούν ότι το μεγάλο βαθμολογικό προβάδισμα του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα δεν συνάδει με την αγωνιστική εικόνα του. Περνά από το ατομικό ταλέντο κάποιων ποδοσφαιριστών του, και σε γενικές γραμμές από το… εύκολο τακτικά για μια ομάδα που ουσιαστικά είναι ίδια για δεύτερη σεζόν: Την καλή ανασταλτική συμπεριφορά της. Και βέβαια αρκετοί καταλαβαίνουν το πρόβλημα της ΑΕΚ που «έσκασε» τον τελευταίο μήνα όχι μόνο ως προϊόν διαχείρισης της διοίκησης, αλλά και αβλεψίας σε πολλά σημαντικά ποδοσφαιρικά «κεφάλαια» μιας ομάδας που έβαλε τον πήχη ψηλά.

Πως θα μπορούσαν όλα αυτά να γίνουν μια σύντομη σούμα; Με… φωτογραφίες από τον πάγκο. Ο Μαρτίνς και ο Μοντέστο. Ο Δώνης και ο Νταμπίζας. Ο Λουτσέσκου και ο Μίχελ που έδωσε ήδη τη θέση στον αντικαταστάτη του (Μπράνκο). Ο Ουζουνίδης και ο Λυμπερόπουλος ή όποιος τέλος πάντων είναι στα αλήθεια ο τεχνικός διευθυντής της πρωταθλήτριας.

Στον Ολυμπιακό βλέπεις καλό ποδόσφαιρο, γιατί υπάρχουν ρόλοι. Γιατί υπάρχει μια σταθερή στόχευση τακτικά. Γιατί προηγήθηκε από το κλαμπ η επιλογή ενός καλού προπονητή που μπορεί να παρουσιάσει επιθετικό ποδόσφαιρο. Γιατί το καλοκαίρι οι πολλές μεταγραφές έγιναν κρίκος της ίδιας αλυσίδας. Γιατί χτίστηκε ένα πλάνο πάνω στο οποίο «πάτησε» το νέο ρόστερ. Γιατί δεν προέκυψαν αφορισμοί. Γιατί πρόσωπα όπως ο Ποντένσε και ο Καμαρά μπήκαν στην ίδια εξίσωση με τον καλύτερο Φορτούνη, τον καλύτερο Σισέ, τον διαφορετικό Βούκοβιτς, τον αναγεννημένο Ομάρ, τον Κούτρη. Γιατί ο προπονητής έχει φροντίσει να πάρει κάτι από όλους, εξαιρώντας τον Τουρέ που ουσιαστικά δεν μπήκε ποτέ στην εξίσωση. Οι Ερυθρόλευκοι έχουν κάνει σπουδαία διαχείριση δεδομένων και αν ήταν λιγάκι πιο τυχεροί στην υπόθεση σέντερ φορ (με τους διαδοχικούς τραυματισμούς του Χασάν που επί της ουσίας δεν έχει προλάβει να ενταχθεί) τότε ήδη το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη καλύτερο.

Αντίστοιχη η ιστορία και στον Παναθηναϊκό. Ο Νταμπίζας και ο Δώνης στάθηκαν μακριά από τη φωτιά του ιδιοκτησιακού. Ξεκίνησαν να χτίζουν μια no budget ιστορία ποντάροντας στο ένστικτο τους και στη δουλειά. Οι Πράσινοι αγωνίζονται σε έναν «ρυθμό» και μια μονίμως καλή επανάληψη στο παιχνίδι του που επί της ουσίας σχημάτισαν ένα σύνολο πολύ πιο επιτυχημένο από τα προηγούμενα. Από εκείνα που είχαν ποδοσφαιριστές σαν τον Μπεργκ και υπογραφές σαν του Στραματσόνι και του Ουζουνίδη. Ένα ποδοσφαιρικό give and go, με φρεσκάδα και μπόλικη προσήλωση στο αγωνιστικό σχέδιο που ο Δώνης πέρασε πολύ γρήγορα στην ομάδα του.

Για τον Μαρίνο Ουζουνίδη η απόφαση να πάει στην ΑΕΚ ήταν win…win σε μια πρώτη ματιά. Δεν εξελίσσεται όμως έτσι, γιατί πέρα από τα πολλά λάθη και τις αστοχίες του σχεδιασμού στην μετάβαση από την περσινή σεζόν στη φετινή, και την ακατανόητη οικονομική πολιτική της, η πρωταθλήτρια δεν έχει… βοήθεια αγωνιστική. Οι μεταγραφές που έκανε έχουν αποδώσει ελάχιστα, ενώ ποδοσφαιριστές που πέρσι ήταν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα φέτος δεν θυμίζουν σε τίποτα τον προηγούμενο εαυτό τους. Για να μην αναφέρουμε και το αυτονόητο: Αυτό με τους άπειρους μυϊκούς τραυματισμούς που αν μη τι άλλο δείχνει πως ο αγωνιστικός σχεδιασμός στην ΑΕΚ είχε και άλλα προβλήματα ακόμη και στην μεθοδολογία της προπόνησης.

Δεν φταίει φυσικά ο Ουζουνίδης που δεν έχει τον Βράνιες, τον Λάζαρο, τον Αραούχο, τον Γιόχανσον, τον Μασούντ κλπ ούτε βεβαίως αποφάσισε εκείνος να σταματήσει μια ώρα αρχύτερα τους Σιμόες, Λαμπρόπουλο και Μπακασέτα που ως εδώ αποτέλεσαν την βάση της νέας ομάδας. Έχει ευθύνη όμως στο γεγονός ότι το ούτως ή άλλως μικρό ρόστερ της ΑΕΚ το κάνει να φαίνεται μικρότερο. Εκτός αν δεν συμμετείχε σε μεταγραφικές αποφάσεις για την απόκτηση π.χ του Γιαννιώτα ή αποδέχτηκε να υπάρχουν στην ομάδα του επιλογές που δεν τις πιστεύει! Έχει ευθύνη για την εικόνα του Μάνταλου, του Μπακάκη, του Λιβάγια και γιατί οι καλές «μεταγραφές» έχουν αποδώσει ελάχιστα, πλην του Οικονόμου. Υπάρχουν επίσης θέματα πειθαρχικού χαρακτήρα (μαλλιοτραβήχτηκαν ο Τσόσιτς με τον Χουλτ στο Μόναχο), πολλά νεύρα, αποβολές. Μια κατάσταση που δεν θυμίζει σε τίποτα το περσινό περιβάλλον.

Ίσως όμως ο μεγαλύτερος «χαμένος» ως εδώ στο δίπολο προπονητής-τεχνικός διευθυντής να είναι ο ΠΑΟΚ, και ας έχει ο Δικέφαλος του Βορρά για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες μια μεγάλη ευκαιρία να κατακτήσει το πρωτάθλημα και μάλιστα με ευκολία αν αναλογιστεί κανείς την βαθμολογική διαφορά-προίκα που ήδη διαθέτει. Ο Λουτσέσκου είναι ο μοναδικός που έμεινε στη θέση του, σε σχέση με τους περσινούς. Είχε δουλέψει καλά την ομάδα και την είχε φέρει σε ένα ελκυστικό οπτικά αγωνιστικό στάδιο. Η χρονιά τελείωσε με τον Ρουμάνο να είναι ο μεγάλος νικητής σε αυτή την ειδική κατηγορία. Στοιχεία που του έδιναν μεγάλα πλεονεκτήματα για τη συνέχεια. Και εσωτερικά, αλλά και στον ανταγωνισμό. Φέτος όμως ο ΠΑΟΚ αντί για βήματα εμπρός κάνει πίσω, και δικαιολογίες του στιλ «ξεκινήσαμε νωρίς» δεν ευσταθούν αφού πρόκειται για μια κατάσταση που την αντιμετώπισαν όλοι. Τα καλά ματς του ήρθαν το καλοκαίρι στα προκριματικά. Μετά η καμπύλη απόδοσης πέφτει. Έστω αντιστρόφως ανάλογα με τα αποτελέσματα του.

Ο Δικέφαλος ήταν χαρακτηριστικά άστοχος στις ως τώρα μεταγραφές του (ίσως με εξαίρεση τον Ζαμπά που όμως θέλε χρόνο μιας και είναι νεαρός) ενώ και μπάτζετ είχε «απεριόριστο» κατά τον Ιβάν Σαββίδη, και τις λιγότερες ανάγκες ενίσχυσης από τους ανταγωνιστές του. Ο Χατσερίντι είναι… παρελθόν από την άφιξη του. Ο Τόσκα τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Ακπόμ δεν έχει πάρει την εμπιστοσύνη που θα έπρεπε. Ο Καρέλης είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Ο Βέρνμπλουμ πολύ λίγα πράγματα σε σχέση με την φασαρία που έγινε το καλοκαίρι ως την απόκτηση του. Παράλληλα δεν φαίνεται να χρησιμοποίησε σωστά το «παράθυρο» των δανεικών. Ο Ουάρντα επέστρεψε αλλά είναι μια μέσα, μία έξω. Ο Γιαννούλης είναι μάλλον ένας από τους καλύτερους Έλληνες μπακ γενικώς, αλλά βρίσκεται στον Ατρόμητο. Ο Χατζηϊσαΐας στο Περιστέρι κάνει θαύματα αλλά στην 4άδα της Τούμπας δεν χώρεσε και τώρα ο Δικέφαλος ψάχνει για δύο στόπερ. Ακόμη και ο Κουλούρης δείχνει πολύ πιο συνεπής, σε σχέση με τους δύο επιθετικούς που ήρθαν να πλαισιώσουν τον σούπερ Πρίγιοβιτς. Δεν έφυγε τυχαία ο Μίχελ δίνοντας τη θέση του στον Μάριο Μπράνκο. Δεν είναι όμως όλα τα παραπάνω μόνο θέμα τεχνικού διευθυντή. Είναι και ο προπονητής…

Ως εδώ στο πρωτάθλημα ο Δικέφαλος του Βορρά παράγει 10,4 τελικές ανά ματς και επιτρέπει στους αντιπάλους του 8.5. Είναι πρώτος στο πρωτάθλημα γιατί δέχεται γκολ κάθε 25,5 τελικές του αντιπάλου! Ο… άγιος Πασχαλάκης και αυτό το φοβερό δίδυμο Βαρέλα-Κρέσπο που είναι σαφώς το πιο επιτυχημένο της Σούπερ Λιγκ! Πέρσι η ομάδα του Λουτσέσκου στο πρωτάθλημα εκτελούσε 12,1 τελικές ανά ματς και δέχονταν μόλις 5.7. Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη. Και φέρνει τον Ρουμάνο σε άβολη θέση, όταν επί της ουσίας έχει στα χέρια του την ίδια ομάδα. Το ίδιο ποιοτικό υλικό. Θα έπρεπε ο ΠΑΟΚ να είναι καλύτερος. Να μπορεί να τον κάνει ο Ρουμάνος με τη μεθοδολογία του και την παρέμβαση του καλύτερο. Και αυτό δεν συμβαίνει.

Η μόνη δικαιολογία είναι ότι κάποιοι παίκτες μεγάλωσαν έναν χρόνο, και το γεγονός ότι πέρσι η ομάδα είχε ένα ματς κάθε εβδομάδα. Όπως και να έχει όμως πρόοδο δεν συναντάς. Παρά ταύτα δεν μπορεί κάποιος να… αγνοήσει το ταμπλό. Είπαμε ο ΠΑΟΚ πάει για το πρώτο του πρωτάθλημα έπειτα από 34 ολόκληρα χρόνια. Και αυτό το κάνει με τον Λουτσέσκου.

Η ΑΕΚ του Ουζουνίδη στο πρωτάθλημα έχει 11,4 τελικές ανά ματς στην επίθεση και 7 στο παθητικό της. Η ΑΕΚ του Χιμένεθ ολοκλήρωσε την περσινή διαδρομή με 12.8 τελικές στην επίθεση και μόλις 4.8 στην άμυνα. Ο Ισπανός δεν ήταν συμπαθής σε πολλούς αλλά ουσιαστικά είχε καταφέρει να έχει την καλύτερη ομάδα «άμυνα-επίθεση» στην Ελλάδα. Αυτό το 4.8 στην άμυνα ήταν όλο το μυστικό. Η περσινή πρωταθλήτρια δεν επέτρεπε στον αντίπαλο πολλά-πολλά. Ήταν πολύ προσεκτική πίσω από τη μπάλα, είχε παίκτες-κλειδιά όπως ο Βράνιες, ο Μπακάκης, ο Τσιγκρίνσκι σε σπουδαία σεζόν. Το επόμενο τεύχος είναι κάτι… άλλο.

Ο φετινός Παναθηναϊκός στους αριθμούς μοιάζει με τον ΠΑΟΚ περισσότερο από όλους. Έχει 10.3 τελικές στην επίθεση ανά ματς και 9.6 στην άμυνα. Πέρσι οι αριθμοί του αντίστοιχα ήταν στο 10-7.7. Αλλά οι Πράσινοι δεν έβγαζαν ούτε την ίδια ένταση, ούτε είχαν τα ίδια ποσοστά. Γιατί φέτος βάζουν ένα γκολ κάθε 5,9 προσπάθειες και δέχονται ένα κάθε 12.8. Πέρσι το κοντέρ έγραφε ένα γκολ κάθε 10 τελικές στην επίθεση, και ένα κάθε 7.7 στην άμυνα. Σκοράρουν δηλαδή με μια βελτίωση της τάξης του 90% και αμύνονται καλύτερα με βελτίωση της τάξης του 70%.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Και ο Ολυμπιακός; Άλλη ομάδα. Φέτος οι αριθμοί του είναι «πρωταθλητισμού» όσο κανενός άλλου. Έχει 15,8 τελικές ανά ματς στην επίθεση και 6.4 στην άμυνα. Για κάθε επίθεση που δέχεται δηλαδή απαντά με… 2.5 δικές του! Πέρσι οι αριθμοί του ήταν 12.5-7.9. Βελτίωση δηλαδή και μάλιστα σημαντική και στις δύο «ζώνες». Τον πληγώνει όμως το ποσοστό της επίθεσης. Γιατί πέρσι σκόραρε ένα γκολ κάθε 6 τελικές και φέτος ως εδώ βάζει 1 κάθε 11.2. Του στοιχίζει πολύ αυτή η ιστορία και δικαίως τον οδηγεί στην αναζήτηση ενός σέντερ φορ που βλέπει δίχτυα με μεγαλύτερη άνεση.