Ένα γράμμα για τον Ντέμη! Και όχι σε σπαστά Ελληνικά

Ακόμα καλύτερος ήταν ο Ντέμης στην δεύτερη εκπομπή στο Open, πιο αεράτος και χαλαρός, ξεπερνώντας άμεσα ακόμα και το δεδομένο τρακ της πρεμιέρας. Πριν κάνει καλά καλά τα πρώτα του βήματα, το έχει καβαλήσει που λέμε, βρίσκεται σε στούντιο και κατευθύνει το παιγνίδι όπως γουστάρει, με άνεση που θα ζήλευε κι ο πιο περπατημένος άνθρωπος της τηλεόρασης.

Με τη φόρα που έχει πάρει, θα ξεφτιλίσει κάθε τηλεοπτικό προηγούμενο…

Ο Αρναούτογλου θεωρείται πως κάνει talk show, σε περίπτωση που απομαγνητοφωνήσεις αυτά που λέει, θα χρειαστείς διερμηνέα, χώρια που θα τρίζουν τα κόκαλα του Τζάρτζανου. Αν ο Αρναούτογλου θεωρείται showman της tv, τον Ταμπάκη που έβγαινε στην Αννίτα, τον λες και Φρανκ Σινάτρα.

Το ίδιο ισχύει για κάθε μορφή τηλεοπτικού κατεστημένου, δίπλα στον Ντέμη που είναι πρώην ποδοσφαιριστής και το πιθανότερο είναι να πήρε απολυτήριο λυκείου με βίσμα, βάλε τον Μόγλη, που υποτίθεται πως είναι έγκριτος δημοσιογράφος, όπως τους αποκαλούν οι μορφωμένοι.

Ποιος σε εμπνέει περισσότερο, ποιος σου δίνει την αίσθηση πως κατέχει καλύτερα το σπορ της παρουσίασης, ποιος κάνει καλύτερο γκελ, ποιος έχει περιεχόμενο στο λόγο του;

Η δημοσιογραφία, παρακλάδι της οποίας είναι και η παρουσίαση, είναι κάτι έμφυτο, ή το έχεις ή δεν το έχεις. Σε όσες σχολές και να πας, όσα πτυχία κι αν μαζέψεις, όποιοι δάσκαλοι κι αν σου διδάξουν, αν δεν το κουβαλάς μέσα σου, προκοπή δε θα δεις.

Είναι όπως η μουσική, ο Καζαντζίδης δεν πήγε σε κανένα ωδείο, έπιασε το μικρόφωνο κι άρχισε να κελαηδάει. Αν δεν το έχεις, δε πα να κάνεις ιδιαίτερα με τον Μικ Τζάκερ, τραγουδιστής δεν πρόκειται να γίνεις.

Έτσι είναι κι ο μπαγάσας ο Ντέμης, το παιδί είναι χαρισματικό, όπως και να το κάνουμε. Από τότε που έπαιζε ποδόσφαιρο, φαινόταν πως έχει ταλέντο όχι μόνο κλωτσώντας το τόπι, αλλά και στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο.

Διαθέτοντας χάρισμα λοιπόν, κουβαλά πακέτο και όλα τα υπόλοιπα που απαιτούνται, με πρώτο και καλύτερο τη δημοσιογραφική πονηριά. Με την καλή έννοια εννοείται, δεν είναι παρεξηγήσιμο αυτό, όταν πηγαίνεις για συνέντευξη, έχεις έναν, δυο το πολύ βασικούς θεματικούς άξονες στο κεφάλι σου και τους δουλεύεις καλά, όλα τα υπόλοιπα είναι τα συνοδευτικά, για να γεμίσει το τραπέζι που λέμε.

Και πάμε τώρα, επί προσωπικού.

Στη συνέντευξη με τον Βιειρίνια, Ντέμη, κυρίαρχος στόχος σου ήταν να απαντήσει στα περί κλοπής του πρωταθλήματος, πήγες να τον συναντήσεις, επειδή αυτό σε έκαιγε, σαν original που είσαι.

Και δεν το λέω ειρωνικά, ούτε απαξιωτικά, σέβομαι τους ανθρώπους που δεν έκρυψαν ποτέ τις πεποιθήσεις τους, ούτε προσπάθησαν να το παίξουν κάπως αλλιώς, απ΄ότι πραγματικά είναι..

Ο Βιειρίνια βεβαίως είναι Πορτογάλος, τα Ελληνικά τα μιλάει σπαστά, δεν είναι η μητρική του γλώσσα για να αντιλαμβάνεται απόλυτα όσα ακούει και κυρίως να εκφράζεται με την ίδια ευκολία, οπότε στην αιφνιδιαστική σου ερώτηση «δηλαδή εγώ που είμαι με τους άλλους, σε έκλεψα;», ήταν λογικό να μην απαντήσει, όπως έπρεπε.

Στην πραγματικότητα, την απάντηση όφειλες να τη δώσεις εσύ Ντέμη, που και αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τη γλώσσα και είσαι σχολιαστής πλέον.

Απάντηση στη δική σου ερώτηση εννοείται, απλώς αντεστραμμένη, «όταν οι αντίπαλοι βρίσκουν αστείες αφορμές για να μην αγωνιστούν κι η ομάδα που κερδίζει τους περισσότερους βαθμούς στο χορτάρι, δε βγαίνει πρώτη στη βαθμολογία, πως αλλιώς ονομάζεται, αν όχι κλοπή ;»

Εσύ ο ίδιος άλλωστε λίγο αργότερα, υποστήριζες με θέρμη την αναγκαιότητα να κρίνονται οι αγώνες στο χόρτο, η απάντηση λοιπόν είναι δική σου.

Όταν ο Βιειρίνια αναφέρθηκε στο θέατρο που έπαιξαν οι παίκτες της ομάδας σου, το παραδέχτηκες βέβαια σε μια αποστροφή του λόγου, λέγοντας «πάνω από τους αθλητές υπάρχουν διοικήσεις…»

Άμεσα και με απόλυτη σαφήνεια λοιπόν, επιβεβαίωσες αυτό που καταλάβαμε όλοι, μια χαρά ήταν οι παίκτες, τα περί τρόμου ήταν εντολή της διοίκησης και άλλοθι για να την κάνετε μ΄ ελαφρά και να κερδίστε στα χαρτιά.

Αυτός που είχες απέναντί σου όμως, όταν μπήκε ο δικός του πρόεδρος κάνοντας σινιάλο αποχώρησης, του έκανε νεύμα με το χέρι πως όχι, θα μείνουμε να παίξουμε.

Εκείνος λοιπόν παράκουσε την εντολή της δικής του διοίκησης, επειδή ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο, έβαλε στη θέση του τον πρόεδρο και μάλιστα σε κοινή θέα, το θυμάσαι καλά. Τον είχες αποθεώσει την επόμενη, γράφοντας respect κάτω από τη φωτογραφία που απεικόνιζε το περιστατικό..

Όσο άξιος σεβασμού είναι ο Βιειρίνια λοιπόν, άλλο τόσο ανάξιοι σεβασμού είναι οι παίκτες της ομάδας σου, που αποφάσισαν να βγάλουν την αθλητική περιβολή και να μετατραπούν σε θεατρίνους, επειδή έτσι τους διέταξε η διοίκηση…

Δεν τα λέω εγώ, είναι το αυτονόητο συμπέρασμα των δικών σου λόγων.

Αν δεν ισχύει ένα από τα δυο, δεν ισχύει και το άλλο, οπότε ή αποσύρεις το respect στον Βιειρίνια ή παραδέχεσαι πως κλέψατε το πρωτάθλημα, κάνοντας θέατρο..

Και δεν είναι μόνο ο Βιειρίνια, Ντέμη, είσαι κι εσύ, όταν κάποτε έπαιζες στον Απόλλων Αθηνών κι ο Αλαμάνος σε πούλησε στον Ολυμπιακό, αρνήθηκες να κάνεις αυτό που αποφάσισε για σένα, ο πρόεδρος σου.

Τότε ήταν που κέρδισες όχι μόνο το δικό μου σεβασμό που δεν ήμουν υποστηρικτής ούτε της ομάδας που απέρριψες ούτε της αγαπημένης σου που επέλεξες, αλλά ολόκληρης της Ελλάδας. Ακόμα και των γαύρων που είχαν κάθε λόγο να νιώθουν προσβεβλημένοι από τη χυλόπιτα, ενδόμυχα όμως υποκλίθηκαν σε έναν άνθρωπο που έκανε αυτό που θεωρούσε αξιοπρεπές για εκείνον, ακολούθησε τις εντολές της καρδιάς του, άσχετα αν τ΄αφεντικά του τον πίεζαν για το αντίθετο.

Μόλις σου θύμισα, το δεύτερο λόγο για τον οποίον άθελά σου, βάφτισες τους παίκτες της ομάδας σου, αναξιοπρεπείς και ανάξιους σεβασμού.

Θα μπορούσα να επικαλεστώ κι άλλη περίπτωση με σένα πρωταγωνιστή, τότε που είχες συγκρουστεί άγρια με τον Μάκη Ψωμιάδη.

Δεν ήταν τόσο ευχάριστο να τρως ντου στο σπίτι σου από τον αείμνηστο αγριάνθρωπο με τρία χιλιόμετρα μουστάκι, έκανες όμως αυτό που θεωρούσες εσύ σωστό και όχι εκείνο που σου υπαγόρευαν οι προϊστάμενοι σου…

Και κάτι τελευταίο Ντέμη, δέξου το και ως φιλική συμβουλή. Όταν μιλάμε στα καφενεία ή στις παρέες μας, μπορούμε να επικαλούμαστε «αυτά που λέει ή πιστεύει ο κόσμος» και πάνω σε αυτά να αναπτύσσουμε θεωρίες.

Όταν ο λόγος είναι δημόσιος, από επίσημο βήμα και απευθύνεται σε κοινό που περιμένει ενημέρωση ή άποψη από εμάς, αυτή επιβάλλεται να βασίζεται μόνο σε ντοκουμέντα, τεκμήρια και κανονισμούς (νόμους)..

Επειδή η προσφιλής τακτική μετά τα περσινά είναι να τσουβαλιάζουμε τα πάντα γιατί μόνο εντός ενός αχταρμά μπορεί να αμβλυνθούν διακριτικά οι διαφορές και να κρυφτεί η αλήθεια, τον -για- Όσκαρ δεν τον βαφτίσαμε εμείς θεατρίνο, αλλά τα καταγεγραμμένα περιστατικά. Το «πήρα την ομάδα κι έφυγα» του κυρ Σάββα, πριν καλά καλά ξετυλιχτεί το ρολό, η πεισματική άρνηση να εξεταστεί από τον γιατρό του αγώνα, η μεταφορά του σε ιδιωτικό νοσοκομείο, ο εξωτερικός τραυματισμός στο χείλος, χωρίς εξωτερικό τραύμα, κλπ.

Στην περίπτωση του Ίβιτς υπήρχε εμφανές τραύμα, έγιναν και ράμματα μάλιστα, ενώ ακολουθήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.

Για τον Ίβιτς έγιναν όσα προβλέπουν οι διατάξεις, στην περίπτωση -για- Όσκαρ είχαμε καραμπινάτη παράβαση κανονισμών.

Αν το κοινό, πιστεύει πως κάποιος που έκανε ράμματα τρώγοντας γεμάτη μπύρα στο κεφάλι, έπαιξε θέατρο, κι εκείνος που χαϊδεύτηκε από ένα ρολό χαρτί είναι το ίδιο, έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα, σχολιάζοντας σε ιστοσελίδες και ραδιόφωνα..

Εσύ δεν είσαι κοινό, κάνεις εκπομπή και σε χώρους όπως η τηλεόραση που παρέχουν ενημέρωση, αναφερόμαστε αποκλειστικά σε γεγονότα, πληροφορίες ή και προσωπικές απόψεις. Αυτά που επικαλέστηκες για να σαλαμοποιήσεις τα δυο περιστατικά, δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.

Η γνώμη του κόσμου καθορίζεται συνήθως από εκείνο που θα ήθελε προκαταβολικά να πιστέψει ο καθένας, οπότε αφορά κουβέντες εν ώρα ουζοκατάνυξης, δεν αποτελεί επιχείρημα για να στηρίξουμε δημόσιο λόγο ή βάση σοβαρής συζήτησης.

Ο κόσμος ψήφισε Τσίπρα επειδή νόμιζε ότι θα σκίσει τα μνημόνια, δε σημαίνει πως θα τον πάρουμε στα σοβαρά και θα επικαλούμαστε τα πιστεύω του, για να κατασκευάσουμε ένα πολιτικό επιχείρημα…

ΥΓ. Το να πετάγεσαι από τον Ντέμη στον Κονέ που για να στροφάρει πρέπει κάποιος να γυρίσει υπομονετικά τη μανιβέλα, το λες και πολιτισμικό σοκ, δε γίνεται όμως ν’ αφήσω ασχολίαστη την απάντηση του πρώην της χάρτινης, που δήλωσε προσβεβλημένος από τα λεγόμενα του Βιειρίνια.

Ισχυρίστηκε κατ΄ αρχήν πως ξύπνησε ένα πρωί και από το +5 βρέθηκε στο +2, σε μια γεμάτη Τούμπα.

Το αμέσως προηγούμενο βράδυ που κοιμήθηκε με -1 υποχρεωμένο να παίξει για δυο αποτελέσματα, και ξύπνησε στο συν, προφανώς δεν το θυμάται, μάλλον δε θα ήπιε καφέ!

Ο Βιειρίνια λοιπόν που ως ποδοσφαιριστής ήθελε να κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται και να παίξει ποδόσφαιρο, προσέβαλε αυτόν που ενώ θεωρείται ποδοσφαιριστής αποφάσισε να το γυρίσει στην υποκριτική θέτοντας όρους για να επιστρέψει στο χορτάρι και τι όρους μάλιστα!

Να τον ενημερώσει ο διαιτητής αν μέτρησε το γκολ κι επειδή ο τελευταίος δεν του έκανε τη χάρη, θυμήθηκε πως είχε κρυώσει από την αναμονή και αποφάσισε να μην αγωνιστεί.

Λόγια του Κονέ είναι αυτά στη δημόσια τηλεόραση, όχι δικά μου.

Μέχρι την Κυριακή θεωρούσα πως χάρτινο είναι μόνο το πρωτάθλημα που πήρε, προχθές διαπίστωσα πως από παρόμοιο υλικό είναι φτιαγμένη και η υποτιθέμενη σχέση που έχει με τον Πορτογάλο!

Συνάδελφοι, αλλά στα χαρτιά….

Υποστήριξε επίσης πως είναι υπέρ της εφαρμογής των κανονισμών, σε αυτό θα με βρει στο πλάι του.

Ο ΠΑΟΚ για την εισβολή Σαββίδη τιμωρήθηκε με αφαίρεση δυο βαθμών από το επόμενο πρωτάθλημα, η ομάδα του αποχώρησε από ένα παιγνίδι ενώ ο άρχοντας της αναμέτρησης της ζήτησε να επιστρέψει στο γήπεδο. Αντί λοιπόν να τιμωρηθεί με αφαίρεση βαθμών όπως προβλέπουν οι κανονισμοί, επιβραβεύτηκε με τρεις βαθμούς που δεν είχε κερδίσει στο χόρτο, συν την τιμωρία του αντιπάλου, που κέρδισε και ήθελε ν΄αγωνιστεί.

Ελπίζω να επιμένει στην ίδια άποψη ο Κονέ και το κόβω κάπου εδώ, γιατί είναι σίγουρο πως χρειάζεται τουλάχιστον μια εβδομάδα ανάγνωσης των παραπάνω ξανά και ξανά, μέχρι να εμπεδώσει τη γκέλα που έκανε.

Σε αντίθεση με τον Ντέμη, ο Κονέ δεν το έχει, πέφτει μόνος του σε αντιφάσεις και μάλιστα μονολογώντας! Το λες και κατόρθωμα, φαντάσου να είχε και αντίλογο…

Δεδομένου πως δεν έχει ομάδα και είναι ωραίο παιδί, θα μπορούσε να το γυρίσει στην τηλεοπτική διαφήμιση.

Ακούγοντάς τον, θυμήθηκα εκείνο το «καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς…».

ΥΓ. 1. Κι επειδή δε λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή, μόνο ο ρεπόρτερ Πατατάκιας, θα μπορούσε να κάνει σημαία, την επική αρλούμπα του Κονέ και να πανηγυρίζει.

Οι καρπαζιές διαρκείας και οι αγωνιστικοί διασυρμοί του προκάλεσαν τόση απόγνωση, που γιόρταζε το αυτογκόλ.

Διότι ο Πατατάκιας, δε μπορεί ούτε να μασήσει, μόνο να παραστήσει τον γιαλαντζί ρόκερ!

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Αν μπορούσε να κάνει και κάτι διαφορετικό, απλά, δε ήταν Πατατάκιας…