Καλλιτέχνης θα πει…

Ναι ήταν ένα πέναλτι. Όμως καμιά φορά και τα πέναλτι είναι πιο όμορφα και από ένα γκολ διαφορετικό και πιο δύσκολο. Ειδικά όταν αυτά έρχονται σε σημείο που η μπάλα «καίει». Και ειδικά όταν αυτά έρχονται με έναν τρόπο τόσο γοητευτικό, τόσο καλλιτεχνικό, όσο αυτόν που επέλεξε ο Τάσος Χατζηγιοβάνης.

Όχι ο «Χάτζη» δεν εκτέλεσε ένα από πέναλτι σαν όλα τα άλλα. Αποφάσισε, παίρνοντας την μπάλα και στήνοντάς τη στη βούλα, πως θα το κάνει ακριβώς έτσι. Είχε τόση σιγουριά, τόση αυτοπεποίθηση, τόσο βεβαιότητα πως θα τη δει να αναπαύεται στα δίχτυα. Την είχε κερδίσει γιατί γνώριζε από πριν πως αν υπάρξει πέναλτι, θα το εκτελέσει ο ίδιος. Το παραδέχτηκε ο ίδιος Δώνης μετά το ματς. «Και ο Μακέντα να έπαιζε, ο Τάσος θα εκτελούσε. Το κέρδισε μέσω της προπόνησης».

Αυτή η προπόνηση που την ακούμε πολύ, αλλά δεν της δίνουμε πολλή σημασία. Απ’ αυτή την προπόνηση κερδίζεις ή χάνεις πόντους στα μάτια του προπονητή σου. Κερδίζεις ή χάνεις μια θέση στην ενδεκάδα. Κερδίζεις ή χάνεις το δικαίωμα να δείξουν εσένα στο 93’ για να εκτελέσεις ένα πέναλτι που «καίει». Ο Χατζηγιοβάνης το εκτέλεσε έτσι γιατί είναι «έτσι» ο ίδιος. Δεν του αρκεί να το βάλει. Θέλει να το βάλει και να μείνει. Να «χαράξει». Χτίζει προσωπικότητα έτσι. Χαρακτήρα. Αποκτά… cojones.

Ο Χατζηγιοβάνης είναι ένας καλλιτέχνης της μπάλας και ως τέτοιος θέλει να κάνει καριέρα. Και οι καλλιτέχνες επιζητούν το χειροκρότημα. Το ίδιο κάνει κι εκείνος. Η δική του σκηνή είναι το γήπεδο. Και όταν βρίσκεται σ’ αυτό, θέλει χειροκρότημα από την εξέδρα. Θέλει να την ξεσηκώνει.

Το πέναλτι που σημείωσε χάρισε στον Παναθηναϊκό ένα βαθμό, που με κόπο προσπάθησε να του στερήσει ο Τζοβάρας νωρίτερα. Δεν πιστεύω πως ο Παναθηναϊκός μπήκε για κάποιο λόγο στο στόχαστρο του συγκεκριμένου ρέφερι ή οποιουδήποτε άλλου. Για την ακρίβεια, δεν βρίσκω κανέναν λόγο να τον κυνηγήσουν οι διαιτητές. Δεν τους ενοχλεί. Δεν ενοχλεί, δεν φωνάζει, δεν κάνει φασαρία στα κέντρα αποφάσεων. Καλά – καλά οι παίκτες του δεν διαμαρτύρονται, ακόμα και αν νιώθουν αδικημένοι.

Ο Τζοβάρας κάνει μια διαιτησία τόσο κακή, που σου δίνει το δικαίωμα να σκεφτείς και πιο πονηρά. Δεν μπαίνει στο πνεύμα του αγώνα ποτέ, αφήνει το σκληρό παιχνίδι του Άρη, δίνει στο τέλος τρία λεπτά καθυστερήσεις σε αγώνα που είχε τουλάχιστον πέντε. Η διάθεσή του φάνηκε στο ξεκίνημα όχι από τα πέναλτι, αλλά από ένα μαρκάρισμα πάνω στον Γιόχανσον, που είναι φάουλ και κάρτα και εκείνος αν και μπροστά στη φάση, λέει να συνεχιστεί ο αγώνας.

MUST READ

Με επιστροφές αλλά χωρίς Έσε ο Ολυμπιακός κόντρα στην ΑΕΚ

Γιατί έκανε μια τόσο κακή διαιτησία, εις βάρος του Παναθηναϊκός, μόνο ο ίδιος μπορεί να το απαντήσει. Αποδεικνύεται, ωστόσο, πως τα μέτρα θα πρέπει να είναι δραστικά. Γιατί μπορεί να παιχτούν στόχοι στον πόντο. Και να κριθούν από σφυρίγματα τύπου Τζοβάρα και πέναλτι – φαντάσματα όπως αυτό που έδωσε στην ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ φάση του Γιόχανσον.