Οταν δεν αναζητάς δικαιολογίες, βρίσκεις λύσεις και δεν πηγαίνεις κόντρα στο ποδόσφαιρο…

Καμία ήττα δεν είναι ευχάριστη. Πόσο μάλλον όταν αποδίδεις, όταν παλεύεις μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου, όταν βλέπεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο ότι μπορείς και αξίζεις το κάτι παραπάνω. Ο Ολυμπιακός έχασε στη Σεβίλλη γιατί σπατάλησε πάλι κραυγαλέες ευκαιρίες, αλλά και γιατί η τύχη του γύρισε ξανά την πλάτη. Ή αν θέλετε, διότι έπαιξαν ρόλο η ικανότητα του αντιπάλου και τα άστοχα τελειώματα. Αυτές οι επιλογές στην τελική προσπάθεια, που τόσο τον έχουν πληγώσει φέτος.

Ο Ολυμπιακός, ωστόσο, δεν έψαξε δικαιολογίες στο Μπενίτο Βιγιαμαρίν. Δεν μπήκε στη διαδικασία να ασχοληθεί με το γεγονός ότι πήγε χωρίς επιθετικό, δεν ασχολήθηκε με τα προβλήματά του, δεν αναζήτησε δικαιολογίες. Αναζήτησε και βρήκε τις απαραίτητες λύσεις ώστε να εμφανιστεί αντάξιος της περίστασης. Και τα κατάφερε. Τρόμαξε την Μπέτις, έπαιξε ποδόσφαιρο, «απάντησε» σε όσα έκανε η εξαιρετική ομάδα του Κίκε Σετιέν, ξεδίπλωσε όλο το εύρος της ποιότητας και της ικανότητας του ρόστερ του και τελικά βγήκε από τον αγωνιστικό χώρο πιο σοφός. Ηττημένος, αλλά με πλήρη συναίσθηση του τι είχε προηγηθεί.

Οι Ερυθρόλευκοι επέλεξαν φέτος να μην πάνε κόντρα στο ποδόσφαιρο. Επέλεξαν να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο μονοπάτι για να βρουν τον δρόμο προς την επιστροφή στην κορυφή. Επέλεξαν συγκεκριμένα υλικά για να χτίσουν τη νέα ομάδα τους και επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι δεν λάθεψαν. Η απόδοση, η ικανοποίηση που προκαλεί η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς με την απόδοσή της, είναι η απάντηση του ποδοσφαίρου σε όσους προσπαθούν να μειώσουν την προσπάθεια που ξεκίνησε το καλοκαίρι και συνεχίζεται.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού είναι απαιτητική και θέλει αποτελέσματα. Λογικό, για τον Ολυμπιακό μιλάμε άλλωστε. Ωστόσο είναι σαφές ότι αυτή η εξαιρετική εικόνα των Πειραιωτών είναι πρωτίστως δική της επιτυχία και δευτερευόντως του προπονητή και των παικτών (σ.σ. για πολλούς και διάφορους λόγος, που θα αναλυθούν/καταγραφούν/αποκαλυφθούν όταν έρθει η ώρα). Και επειδή βλέπει ότι κάτι καλό χτίζεται και η πρώτη ύλη έχει ήδη βρεθεί, ετοιμάζεται να κάνει ό,τι χρειαστεί για να δώσει την ώθηση που απαιτείται. Είτε αυτό λέγεται απόκτηση σέντερ φορ-γκολτζή, είτε λέγεται εμπιστοσύνη και υπομονή είτε λέγεται προστασία της ομάδας από ακρότητες και κακόβουλες φωνές.

Ο Ολυμπιακός είναι καταδικασμένος να ζει με την ασφυκτική, αφόρητη πίεση της επιτυχίας να τον «κυνηγάει». Αλλά αυτή είναι η φύση του και για αυτό παλεύει να επιστρέψει εκεί που αξίζει και ανήκει. Η ανοικοδόμηση ποτέ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αλλά επειδή ξεκίνησε από τα θεμέλια και όχι από την… ταράτσα, θα έχει αποτέλεσμα. Και υπάρχει πίστη ότι θα δικαιωθεί και από τα αποτελέσματα. Πρωτίστως στο πρωτάθλημα, που είναι ο απόλυτος στόχος. Αλλά και στο Europa League. Με τον στόχο της νίκης επί της Μίλαν και της πρόκρισης στους «32» της διοργάνωσης, να είναι εξαιρετικά θελκτικός και ιντριγκαδόρικος. Και σε καμία περίπτωση ουτοπικός.

ΥΓ. Ο Ολυμπιακός δεν ακολούθησε την ποδοσφαιρική λογική με την επιλογή να φέρει στην Ελλάδα τον Γιάγια Τουρέ. Αλλά ακόμη κι έτσι απέκτησε έναν παγκόσμιο σταρ του ποδοσφαίρου, ένα ποδοσφαιρικό τοτέμ, που άλλοι δεν θα μπορούσαν καν να ονειρευτούν. Το έκανε γιατί έτσι έχει μάθει να λειτουργεί ως σύλλογος. Γιατί οι οπαδοί του, η χαρά τους, είναι πάντα ένα σοβαρό κριτήριο για να παίρνονται αποφάσεις. Πάντα έτσι θα είναι. Κι αν ο Τουρέ είχε την όρεξη και τη διάθεση να αποδώσει αυτά που μπορεί, τώρα θα συζητάγαμε άλλα πράγματα. Αλλά τέτοιες περιπτώσεις έρχονται να μας θυμίσουν πως σε καμία ομάδα δεν μπορεί να επικρατήσει η μονάδα. Και ο Ολυμπιακός, ξέχωρα από κάθε Τουρέ, έχει φτιάξει μία εξαιρετική ομάδα. Με ατέλειες, μεν, αλλά διορθώσιμες.

ΥΓ2. Και κάτι κόντρα στο ρεύμα. Ο Ζοσέ Σά ήταν εξαιρετικός στη Σεβίλλη. Ο Πορτογάλος είναι καλός τερματοφύλακας και το επιβεβαιώνει. Αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι θεωρώ «φάουλ» του Πέδρο Μαρτίνς τον τρόπο που χειρίζεται τους γκολκίπερ του. Ο Ανδρέας Γιαννιώτης δεν είναι τερματοφύλακας χειρότερος από τον Σα. Κι όμως, είναι ανενεργός εδώ και έναν μήνα. Επίσης, είναι τερματοφύλακας που ανήκει στον Ολυμπιακό, είναι περιουσία του. Και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η εξαφάνισή του. Η κακή στιγμή με τον ΠΑΟΚ δεν είναι δικαιολογία. Είναι κατανοητό ο Μαρτίνς να εμπιστεύεται τον γκολκίπερ που ο ίδιος ανέδειξε στη Μαριτίμο, αλλά δεν μπορεί να αναιρεί τον εαυτό του, αλλάζοντας τους κανόνες του rotation που ο ίδιος έθεσε. Επιλέγω συνειδητά να καταθέσω την άποψή μου για το συγκεκριμένο θέμα τώρα, μετά από μία σούπερ εμφάνιση του Σα (και όχι ας πούμε μετά την κακή παρουσία του με τον Ατρόμητο), ώστε να μην θεωρήσει κανείς ότι είναι ευκαιριακή κριτική. Διότι ο Ολυμπιακός έκανε υπομονή, περίμενε και τελικά είδε την περίπτωση του Γιαννιώτη να του «βγαίνει». Τώρα, λοιπόν, που βρήκε Ελληνα τερματοφύλακα για 10 χρόνια, δεν μπορεί να ακυρώνεται. Εκτός κι αν οι Μπάρκας, Πασχαλάκης είναι καλύτεροι και καλούνται/παίζουν στην Εθνική και στις ομάδες τους με αξιολογικά κριτήρια…

ΥΓ3. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα έδειχνε έξω από τα νερά του. Λογικό. Μόλις στα 21 του έφυγε από την Ισπανία, όπου ζούσε από τα 14 του χρόνια. Χρειάστηκε χρόνο να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον, στις νέες συνθήκες, στις νέα απαιτήσεις. Ο Ολυμπιακός έδωσε τον χρόνο που χρειαζόταν στον Ματίας Ναουέλ. Και κερδίζει έναν εξαιρετικό παίκτη. Έναν ποδοσφαιριστή με πάνω από 150 επίσημες, επαγγελματικές συμμετοχές στην Ισπανία, που επιβεβαιώνει ότι «κάτι» έχει.

ΥΓ4. Ο Σισέ θα μάθει. Ακόμη είναι επιπόλαιος σε κάποιες στιγμές, αλλά στα 23 του και μετά από σχεδόν 1,5 χρόνο στον Ολυμπιακό, αλλάζει. Βελτιώνεται και κερδίζει δίκαια τη θέση του βασικού κεντρικού αμυντικού των Πειραιωτών. Αλλωστε δεν βρίσκεις εύκολα παίκτη στην Ελλάδα (και όχι μόνο) με τα δικά του προσόντα.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

ΥΓ5. Ο Φορτούνης διάγει περίοδο εξαιρετικής φόρμας και ο Ολυμπιακός πρέπει να το(ν) εκμεταλλευτεί. Ειδικά ενόψει του κρίσιμου αγώνα με τον Παναιτωλικό, η φρεσκάδα του είναι απαραίτητη για τους Ερυθρόλευκους.