About London, our black & white country house…

Το Λονδίνο το έχουμε συνδέσει με αξέχαστες ποδοσφαιρικές αναμνήσεις, ο ΠΑΟΚ είναι αήττητος στο νησί. Είναι μια πραγματικότητα, χωρίς να φτάνουμε στα επίπεδα γραφικότητας των οπαδών «ο Άρης» που έχοντας βγει 17 φορές στην Ευρώπη επαίρονται για το αήττητο μισού αιώνα της έδρας τους, αφού προσμετρούν και τις χρονιές σε Β, Γ όπως και τις υπόλοιπες που δε βγήκαν στην Ευρώπη…

Η τελευταία περίπτωση αφορά ένα φιλικό με την ΚΠΡ τέσσερα χρόνια πριν, τις δυο πρώτες πήραμε ισάριθμες προκρίσεις και όχι με τυχαίο αντίπαλο.

Η πρώτη ήταν κόντρα στην  Άρσεναλ στο ξεκίνημα της εποχής Βενγκέρ και αντιπάλους όπως ο Μπέργκαμπ κι ο Όβερμαρς, με τον Βρύζα να ισοφαρίζει προς το τέλος της αναμέτρησης. Η επόμενη κόντρα στην Τότεναμ του Μπέιλ, λίγο πριν μεταγραφεί στη Ρεάλ, όπου κερδίσαμε αν και αγωνιστήκαμε στο μεγαλύτερο διάστημα με δέκα. Το πέναλτι με το οποίο μείωσαν οι γηπεδούχοι που προκάλεσε την αποβολή του Σταφυλλίδη μάλιστα, ήταν Κασναφέρειας έμπνευσης…

Μ΄αυτά τα δεδομένα, αποκαλούμε σαρκαστικά το Λονδίνο και ως εξοχικό, μια χαρά είναι αν σκεφτείς πως δεν επιβαρυνόμαστε με ΕΝΦΙΑ.

Η ζωντάνια των αναμνήσεων σιγοντάρεται και από το όλο περίβλημα, αν πχ ήμασταν αήττητοι στη Φραγκφούρτη, στη Μόσχα ή στις Βρυξέλλες, θα το είχε πάρει χαμπάρι μόνο ο Σταύρος Πετρακόπουλος…

Το Λονδίνο είναι η πρωτεύουσα της χώρας του σύγχρονου ποδοσφαίρου, είναι και όλο το περιβάλλον που σε φτιάχνει και σε σαγηνεύει.

Εντελώς υποκειμενική η άποψη εννοείται, έχω την εντύπωση όμως πως η Βιέννη, η Ρώμη, η Βαρκελώνη, στο Παρίσι, όσο όμορφες κι αν είναι αρκεί ένα σύντομο διάστημα για να τις βαρεθείς, το Λονδίνο δεν είναι απλά πόλη, είναι πλανήτης, μπορείς να τριγυρνάς ασταμάτητα και να μην το χορταίνεις.

Η καθαριότητα στους δρόμους, η αρχιτεκτονική όπου το παραδοσιακό παντρεύεται ιδανικά με το σύγχρονο, οι μουσικές που ακούς παντού από γκρουπάκια που τραγουδούν χύμα στους δρόμους είτε και στα υπόγεια του μετρό  συνθέτουν ένα σκηνικό που δεν το συναντάς αλλού.

Εξαρτάται και από τα ενδιαφέροντα του καθενός εννοείται, αν είσαι του μπάφου δηλαδή λογικό να ψηφίζεις Άμστερνταμ, εκεί μπορείς να ξεχαστείς για μια πενταετία και να σου φανεί εβδομάδα. Ή και το αντίστροφο…

Όσον αφορά την ποδοσφαιρική πλευρά του θέματος διότι αυτή μας αφορά πρωτίστως, το μόνιμο πρόβλημα στο Λονδίνο είναι τα εισιτήρια, οι Άγγλοι έχουν πάρει χαμπάρι πως δε μας αρκούν όσα δικαιούμαστε βάσει νόμου και ψάχνουμε κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, για να μπούμε στο γήπεδο. Κι ως Έλληνες, δεν ησυχάζουμε ποτέ, αν κι όπως έχουν εξελιχθεί  τα πράγματα με τις αγορές να γίνονται μόνο ηλεκτρονικά, τα περιθώρια έχουν στενέψει.

Την πρώτη φορά με την Άρσεναλ η κατάσταση ήταν κάπως απλοποιημένη, αρκούσε ένας συγγενής, φίλος ή και γνωστός γνωστού, που ζούσε στο νησί, για να σου εξασφαλίσει όσα ήθελες.

Έτσι και η δική μου παρέα, είχαμε πάρει εισιτήρια σε κερκίδα των γηπεδούχων, κάναμε μια απόπειρα να μπούμε στη δική μας, μας πήραν χαμπάρι και μας έκοψαν.

Το ίδιο και τη δεύτερη.

Την τρίτη, είδαμε κάτι σουρωμένους ΠΑΟΚτσήδες να οδηγούνται προς την είσοδο κυκλωμένοι από έφιππη αστυνομία, χωθήκαμε κάτω από τα άλογα, μπήκαμε στο μπούγιο και τελικά τα καταφέραμε…

Στο παιγνίδι με την Τότεναμ τα πράγματα έμοιαζαν το ίδιο απλοποιημένα στην αρχή, όσοι εδέησαν κι έκλεισαν εισιτήριο μόλις έγινε η κλήρωση, δεν είχαν πρόβλημα.

Αυτό δημιουργήθηκε από τους οπαδούς της Σάμροκ, μιας Ιρλανδικής ομάδας που συμμετείχε στον ίδιο όμιλο. Με μοναδικό κίνητρο το μίσος για τους ντόπιους, όταν έπαιξαν στο Λονδίνο έκαναν πραγματική απόβαση, όντες περισσότεροι από τους ντόπιους κι επί 90 λεπτά τραγουδούσαν συνθήματα κατά των Άγγλων, ούτε που τους ενδιέφερε ο αγώνας και το σκορ.

Οι Άγγλοι τα χρειάστηκαν και στο επόμενο παιγνίδι υψηλής επικινδυνότητας για δεύτερη κατάληψη, με τον ΠΑΟΚ δηλαδή, απαγόρευσαν την αγορά εισιτηρίων σε κατόχους καρτών που δεν έφεραν Αγγλικά ονόματα.

Οι της Τσέλσι το πήγαν αρχικά ένα βήμα παραπέρα, ενέκριναν την πώληση σε Αγγλικά ονόματα, με την προϋπόθεση να έχουν αγοράσει κατά το παρελθόν εισιτήριο για αγώνα της ομάδας τους, τουλάχιστον μια φορά.

Διαπιστώνοντας στην πορεία πως ούτε αυτό τους κάλυπτε απολύτως, αφού λίγο πολύ οι περισσότεροι Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι έχουν πάει μια φορά στο γήπεδο από περιέργεια έστω, οπότε λειτουργούσαν ως ενδιάμεσοι, αποφάσισαν να εγκρίνουν πωλήσεις αποκλειστικά στα μέλη του κλαμπ.

Κλείνοντας κάπως Σαλονικιώτικα, χαλαρά δηλαδή, στο παιγνίδι με την Τότεναμ είχε γίνει το εξής ωραίο σκηνικό.

Έξω από το Γουάιτ Χαρτ Λέιν βρίσκονταν συνωστισμένοι περίπου 5χιλ ΠΑΟΚτσήδες, οι μισοί με εισιτήριο για την κερκίδα των φιλοξενούμενων, μερικές εκατοντάδες με εισιτήριο της Τότεναμ και οι υπόλοιποι χωρίς. Οι τελευταίοι απομακρύνθηκαν από την αστυνομία, μια παρέα ΠΑΟΚτσήδων με εισιτήρια των γηπεδούχων λοιπόν και διακριτικά της ομάδας, μπήκε στο γήπεδο.

Αμέσως έγινε αντιληπτή από την ασφάλεια του γηπέδου κι ένας από αυτούς τους ενημέρωσε ευγενικά πως είναι ευπρόσδεκτοι μεν, αρκεί να μην προκαλέσουν, προσέχοντας γενικότερα τη συμπεριφορά τους, αφού θα περιστοιχίζονται από αντιπάλους.

Ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε μόλις στο 9ο λεπτό και πάνω στην τρέλα της στιγμής, οι ΠΑΟΚτσήδες έγιναν ένα κουβάρι, πανηγυρίζοντας έξαλα. Αμέσως εμφανίστηκε ο υπεύθυνος ασφαλείας, υπενθυμίζοντάς τους με μικρότερη δόση ευγένειας, πως πρέπει να συμπεριφέρονται κόσμια.

Τον καθησύχασαν, ποιος μπορούσε να φανταστεί άλλωστε πως πέντε λεπτά αργότερα η ομάδα θα έβαζε και δεύτερο. Καταλαβαίνετε λοιπόν τις εκδηλώσεις, χοροπηδούσαν πάνω στα καρεκλάκια και κόντεψαν να μπουν στο γήπεδο για ν΄αγκαλιάσουν τον Κλάους..

Ο σεκιουριτάς εμφανίστηκε πάλι, αυτή τη φορά με οργισμένος, προειδοποιώντας σε αυστηρό ύφος «σας ζήτησα κάτι αλλά δεν ανταποκρίνεστε, αν επαναληφθεί θα σας βγάλω εκτός γηπέδου», για να εισπράξει την πληρωμένη απάντηση:

«Αν βάλουμε και τρίτο ρε καρντάσι δε χρειάζεται να μας βγάλεις εσύ, φεύγουμε και μόνοι μας, μετά δε θα υπάρχει κάτι άλλο να δούμε…»