Η αρχοντιά του Ιβάν, ο Ντέμης και η Άναμπελ

Στην Αγγλία, τη χώρα που γέννησε το σύγχρονο ποδόσφαιρο και άρα κάτι παραπάνω θα σκαμπάζουν οι κάτοικοί της από το άθλημα, είναι σύνηθες κάποιος βετεράνος του χώρου ν΄αναλαμβάνει ρόλο σχολιαστή ή και παρουσιαστή αθλητικής εκπομπής.

Ένας από τους πιο διάσημους γυρολόγους στα γήπεδα του νησιού ο Άντι Γκρέι, ήταν βασικός παρουσιαστής της Κυριακάτικης εκπομπής του Sky Sports. Πριν από μερικά χρόνια, θυμάμαι, παρακολουθώντας εκπομπή του ESPN, αναρωτιόμουν «βρε που τον ξέρω τον παρουσιαστή, που τον ξέρω, κάτι μου θυμίζει». Ήταν ο Τζον Μπαρνς μαζί στο στούντιο Γκλεν Χοντλ και Ίαν Ράιτ, όλος ο καλός ο κόσμος δηλαδή. Ως άνθρωπος του χώρου κι εγώ με διεθνή αναγνωρισιμότητα, ζήτησα να κάνω παρέμβαση για να πω στον τελευταίο «you remember Zisis, did you enjoy his tsoustouni ? Tell me re…», η αστοιχείωτη τηλεφωνήτρια όμως, έκανε πως δε με ήξερε…

Το εγχείρημα του Open να παρουσιάσει αθλητική εκπομπή όπου κεντρικό ρόλο θα έχουν πρώην ποδοσφαιριστές, είναι σίγουρα καινοτόμο για τα Ελληνικά δεδομένα.

Αν μη τι άλλο είχε καταντήσει κουραστικό να ακούς ανιαρές και τυποποιημένες αναλύσεις από δήθεν ειδικούς δημοσιογράφους, που επειδή ασχολούνται επαγγελματικά με το χώρο της ενημέρωσης, λανσάρονται ως γνώστες του αθλήματος.

Παλιά είχα λιώσει βινύλια των AC/DC, δεν κατάφερα ωστόσο να μάθω ηλεκτρική κιθάρα, ακούγοντας Angus…
Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα κι ο Σπυρόπουλος, που κατέχει το άθλημα περισσότερο από κάθε άλλον στο χώρο, είχε περιορισμένο ρόλο, επικουρικό θα έλεγα. Όταν έχεις τριγύρω σου, Ντέμη, Κατσούρ αλλά και Μπασινά, πόσο να μιλήσεις και τι να πεις ;

Η διαφορά φάνηκε και από τις συνεντεύξεις του Πέλκα και του Δώνη, ήταν χαλαροί και άνετοι, όταν βρίσκεσαι σε συναδελφικό περιβάλλον που μιλούν την ίδια γλώσσα με σένα, απελευθερώνεσαι. Είθισται οι πρωταγωνιστές να λένε π@π@ριές στις συνεντεύξεις τους, όταν καλείσαι όμως να απαντήσεις σε ξύλινα ερωτήματα του τύπου «πόσο δύσκολη ήταν η νίκη, μέχρι που μπορεί να φτάσει η ομάδα σου», ανάλογου επιπέδου θα είναι κι οι απαντήσεις.

Για τον Γιώργο Μίνο πχ, είναι κάτι σαν θεσμός να ρωτάει πάντα τον σκόρερ, «πως αισθάνεται για το γκολ που έβαλε».
Πως να αισθάνεται ρε Γιώργο, στα πρόθυρα της κατάθλιψης είναι, λίγο ακόμα και θα το ρίξει στα ναρκωτικά, για να το ξεπεράσει…

Αν κάτι με ξένισε αρχικά, ήταν ο ρόλος του Ντέμη, εξ΄όσων είχα διαβάσει, θα ήταν ο κεντρικός παρουσιαστής. Με εξαίρεση τον αρχικό χαιρετισμό, πήρε θέση σχολιαστή και την παρουσίαση ανέλαβε αυτός ο Μόγλης, Βόγλης, πως τον λένε, που επιδόθηκε στα κλασικά και βαρετά, λες και είχε ενσωματωμένο mp3 στο λάρυγγα. Ο τύπος είναι κλώνος του πουρουπουπού, τον ακούς και σε πιάνει υπερένταση, ψάχνεσαι μήπως ξέχασες τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μήπως άφησες ανοιχτό το θερμοσίφωνο, αντί να σε χαλαρώσει για να απολαύσεις γκολ και φάσεις, σε γεμίζει άγχος.

Έχει κι αυτή τη φωνή, λες και φοράει μανταλάκι στη μύτη…

Έστω και με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση, αντιλήφθηκα το λόγο που η Άναμπελ το είχε βάλει στα πόδια και δεν ήθελε να δοκιμάσει μύγδαλα…

Ο Νικοπολίδης έλεγε κάποτε πως «αν εμάς τους πρώην αθλητές, μας βγάλεις από τις τέσσερις γραμμές, θα χάσουμε τον προσανατολισμό μας», εντούτοις ο Ντέμης είναι από τις απειροελάχιστες περιπτώσεις που διαθέτουν επίπεδο και αντιληπτική ικανότητα. Λογικά ως παιδί θα προτιμούσε σίγουρα τη μπάλα από το σχολείο, δείχνει ωστόσο εξαιρετικά καλλιεργημένος με κοινωνική μόρφωση κατά βάσει και μυαλό που στροφάρει.

Φαινόταν από τότε που έπαιζε ποδόσφαιρο, πως εγκεφαλικά απείχε έτη φωτός από το συνήθη μ.ο των συναδέλφων του.

Αυτός είναι ο λόγος που σε αντίθεση με τον παρουσιαστή που υποτίθεται πως είναι το αντικείμενό του, ήταν πιο ευχάριστος και είχε αέρα, λες και ήταν βετεράνος των πάνελ.

Ότι έλεγε ήταν αυθόρμητο, έβγαινε από μέσα του, όταν μιλούσε ο Μόγλης νόμιζες πως κάποιος πάτησε το start για να πάρει μπρος και ήξερες εκ των προτέρων, τι θα πει.

Επιστρέφοντας στην εισαγωγή, στις αθλητικές εκπομπές της Αγγλίας, ο χρόνος που αφιέρωναν σε κάθε αναμέτρηση ήταν ισόποσος, δέκα λεπτά πχ για κάθε παιγνίδι. Ας ήταν Λίβερπουλ- Μάντσεστερ το ένα και Γουότφορντ-Σάουθαμπτον το άλλο, στιγμιότυπα, δηλώσεις, κάποιες βασικές επισημάνσεις για σημεία αναφορικά με την τακτική που έκριναν το παιγνίδι και τέλος.

Όχι 40 λεπτά για το γαύρο, κάτι λιγότερο για το χαρτί και τον ΠΑΟΚ, βάζελο λόγω Δώνη και τσουβάλισμα των υπόλοιπων με ξεπέτα για να βγει η υποχρέωση, με όσους τηλεθεατές έχουν απομείνει να πάσχουν από προβλήματα αϋπνίας…

Στην αντίστοιχη εκπομπή του Sky Sports, πρώτο και κεντρικό θέμα θα ήταν η νίκη του Παναιτωλικού της Αγγλίας, προχθές στο Open ήταν η ήττα του χαρτιού.

Απλώς το αναφέρω, χωρίς πρόθεση να πουλήσω πνεύμα κι εγώ το ίδιο θα έκανα, σε διαφορετική περίπτωση θα με έβλεπαν συγγενείς και φίλοι. Στην Αγγλία η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού είναι κατ΄αρχήν ποδοσφαιρόφιλοι, γι αυτό βλέπουν αθλητικές εκπομπές. Εδώ θέλουμε να ξαναδούμε τα γκολ της ομάδας μας και σε περίπτωση ήττας, το γυρίζουμε στο Star για ταινία.

Το ίδιο ισχύει για τις τεχνικές αναλύσεις, προτιμάμε τηλεδιαιτητές για να ποστάρουμε στο facebook «πέναλτι ήταν ρε, το είπε κι ο Βαρούχας, μας έσφαξε το κοράκι…»

Σε γενικές γραμμές μου άρεσε η εκπομπή, ιδιαίτερο concept που ξέφευγε από τα τετριμμένα, αν και στο ασπρόμαυρο περιβάλλον των social media που αναπνέω κατά βάσει, οι κριτικές δεν ήταν καλές, σε σημείο αποδοκιμασίας.

Ίσως οι περισσότεροι περίμεναν εκπομπή με φόντο πανί της θύρας 4 «ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί», τους συντελεστές με φανέλα Πρίγιοβιτς, όπου το πρώτο μισό θα αφορούσε θριαμβολογίες για την ξέφρενη πορεία του ΠΑΟΚ, στο δεύτερο μισό θα γινόταν συγκρίσεις της εκτέλεσης φάουλ του Μαουρίσιο με παραπομπές σε αντίστοιχες του Πλατινί και στο φινάλε θα βλέπαμε το ντου του Καραπαπά με κάμερες από drone.

Δεν ξέρω ποιον θα ικανοποιούσε αυτό το μοντέλο, σίγουρα όχι την ενημέρωση όμως και συμπληρωματικά, δε θα ήταν διόλου τιμητικό για τον Ιβάν Σαββίδη κυρίως, αλλά και τους συντελεστές.

Το «εγώ σας πληρώνω, θα λέτε αυτά που θα ήθελα να ακούσω», προσβάλει τους πάντες, μεγαλύτερος δημοσιογραφικός ξεπεσμός από την αλήστου μνήμης εκπομπή στο Σκάι με τον Κύζα, τότε που το σαθρό συναπάντημα πουλούσε εκδούλευση στον εργοδότη, για να δικαιολογήσει το μισθό, κάνοντας την τρίχα τριχιά, δε θα μπορούσε να υπάρξει.

Για την ιστορία, ο μόνος που δεν είχε συμμετοχή στο παραλήρημα, ήταν ο Σπυρόπουλος, που μάλλον αισθανόταν άβολα, με τόσους γλείφτες τριγύρω…

Είναι κι αυτό ένα αξιόπιστο δείγμα ποιοτικής διαφοράς και αρχοντιάς του Ιβάν Σαββίδη, έκανε ένα κανάλι που δεν έχει στόχο την καταπάτηση των στοιχειωδών κανόνων ελεύθερης έκφρασης.

Σύμφωνοι, κανένας επιχειρηματίας δεν έχει ως αυτοσκοπό την ενημέρωση του κοινού, άλλο όμως το χρησιμοποιώ ένα κανάλι ως όχημα για τα προσωπικά μου συμφέροντα, που λες πως κυμαίνεται εντός κάποιου πλαισίου στα όρια του θεμιτού κι άλλο έχω σκλάβους όπου αποκλειστικό τους μέλημα είναι, να μου χαϊδεύουν τ΄αυτιά.

Προτιμώ χίλιες φορές να μην αρέσει στους ΠΑΟΚτσήδες που δεν βλέπουν έναν Σκάι διαφορετικής απόχρωσης όπως ίσως φαντάζονταν, από στρατευμένα παπαγαλάκια που ξεπερνούν τα όρια της αυτογελοιοποίησης, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπιστίας, για να γίνουν αρεστοί στον εργοδότη τους…

Ενόχλησε ο Ντέμης επειδή υποστήριξε πως η νίκη του γαύρου ήταν δίκαιη, μα γι αυτό πήγε ο Ντέμης στο Open, για να λέει αυτό που πιστεύει.

Σε διαφορετική περίπτωση, ας ανέθεταν την παρουσίαση της εκπομπής, στον Γιώργο Σαββίδη.

Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνείς με τον κάθε Ντέμη, μπρος στο γεγονός όμως πως λέει αυτά που βλέπει, χωρίς πονηριά, υστεροβουλία και ανιδιοτέλεια, παύει κάθε συζήτηση.

MUST READ

Live η αναμέτρηση της Λίβερπουλ με τη Σαουθάμπτον

Η διαφορά με την ΕΡΤ και παλιότερα με τον Σκάι, είναι αυτό ακριβώς, πως δεν τα πιστεύουν, τα λένε επειδή έτσι πρέπει…