«Δεν μπορείς να μάθεις σ’ ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα»!

Πρώτα ήταν ο Ανέστης πέρσι τέτοιο καιρό (αλλά οι αντιδράσεις ήταν υποτονικές, παρουσία των Μπάρκα, Τσιντώτα και υπό την συσπείρωση για τη μάχη του τίτλου), το καλοκαίρι ακολούθησαν οι Βράνιες, Γιόχανσον, Κονέ, Μασούντ, Χριστοδουλόπουλος και Αραούχο (αλλά και πάλι οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές υπό την επήρεια της μέθης του τίτλου και της ελπίδας για ισάξιους αντικαταστάτες) και πριν βγει ο Νοέμβριος πήραν σειρά οι Μπακασέτας, Σιμόες, Λαμπρόπουλος και Αϊντάρεβιτς…

Μια 11άδα πρωταθληματική ξηλώθηκε, επειδή οι περισσότεροι εξ αυτών (πλην Βράνιες που μοσχοπουλήθηκε και Αραούχο που κρίθηκε πανάκριβος) αρνήθηκαν να δεσμεύσουν περισσότερο το μέλλον τους με την ΑΕΚ του Δημήτρη Μελισσανίδη! Του Δημήτρη Μελισσανίδη που δεν «υπηρετεί» την ομάδα, όπως αυτοκολακευτικά δήλωσε στους ποδοσφαιριστές (άλλωστε δεν είναι του χαρακτήρα του το «υπηρετείν»), αλλά τη διοικεί ως τσιφλικάς, υπό την ανοχή που του παρέχεται εξαιτίας της ανέγερσης του γηπέδου (σπουδαιότατο έργο, πνοής και μέλλοντος, αλλά δεν μπορεί να λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ στις επαναλαμβανόμενες αστοχίες του παρόντος)…

Η άρνηση όλο και περισσότερων ποδοσφαιριστών, που ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν σκίζονταν όποτε αγωνίζονταν, να παραμείνουν στο κλαμπ υπό τους όρους που τους προτείνονται, έχει δύο αναγνώσεις: Καλά κάνουν, καθώς εκτιμούν πως αξίζουν περισσότερα και θα τα βρουν στην αγορά ή καλά κάνει η ομάδα που τους κοστολογεί τόσο, βάσει της γενικότερης οικονομικής πολιτικής της κι αν τους χάσει θα τους αντικαταστήσει επάξια με το ίδιο κόστος…

Σε καμία, όμως, από τις δύο αναγνώσεις (που μόνο το μέλλον θα αποδείξει ποια ήταν πιο σωστή) δεν χωρά η απολύτως αντι-ποδοσφαιρική πρακτική της απενεργοποίησης, μεσούσης της περιόδου, των υπηρεσιών τους. Ούτε από την δική τους πλευρά δικαιολογείται (τυχόν) να προσπαθούν λιγότερο, ούτε φυσικά από πλευράς διοίκησης να τίθενται στο περιθώριο, όντες με ενεργά συμβόλαια για παραπάνω από έξι μήνες! Πόσο δε όταν -κυριολεκτικά- μέχρι χτες ήταν βασικές επιλογές στον καταρτισμό της 11άδας…

Αυτές, λοιπόν, οι εντολές του «αφέντη», που βρίσκουν πειθήνιο όργανο και τον προπονητή, εκτός του ότι φανερώνουν -χωρίς χρεία άλλων μαρτύρων- χαρακτήρες, αντιλήψεις, κοσμοθεωρίες, καταδεικνύουν για άλλη μια φορά και τις αιτίες που οι ελπίδες, οι οποίες γεννήθηκαν με την επιστροφή στην κορυφή έπειτα από 24 χρόνια, ήταν φρούδες. Εξηγούν και τα περίεργα μεταγραφικά του καλοκαιριού και τα αλλεπάλληλα πήγαινε – έλα των τεχνικών διευθυντών, που έχουν καταντήσει ανέκδοτο (ποιος είπαμε ότι είναι στη θέση αυτές τις μέρες;), φωτίζουν πλήρως το «ράβε ξήλωνε» και την ματαιότητά του…

Και, φυσικά, δίνουν μια απάντηση στην απορία του τι παθαίνουν ξαφνικά και μαζικά οι ποδοσφαιριστές των πρωταθλητών και αναζητούν, μακριά από την ομάδα που δόξασαν και δοξάστηκαν, την επόμενη μέρα τους…

Ο σοφός λαός, βέβαια, όλα τα παραπάνω τα περιγράφει εύστοχα και λιτά: «Δεν μπορείς να μάθεις σ’ ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα»…