Όποιος χάνει φεύγει…

Είναι στον… κίνδυνο του επαγγέλματος να μείνει ένας προπονητής χωρίς δουλειά, μεσούσης της περιόδου. Είναι ένα ενδεχόμενο, που πάντα έχουν στο μυαλό τους αμφότεροι, παράγοντες και κόουτς, όταν υπογράφουν συμφωνία συνεργασίας, ανεξάρτητα με τα χρόνια που προβλέπει το συμβόλαιο. Αυτό που συμβαίνει, όμως, φέτος στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό.

Ήδη ο Πανιώνιος μετρά τρεις προπονητές, καθώς μετά τους Χουγκάζ και Φραγκιά (έφυγαν για διαφορετικούς λόγους), έρχεται η σειρά του Οικονόμου, ο οποίος επέστρεψε μετά από δύο χρόνια στην «πλατεία». Ο Μυκονιάτης πήγε μια θέση πιο μέσα, για να καθίσει στην άκρη του πάγκου του Ρεθύμνου ο Ζιάγκος, ο Βετούλας έφυγε από τον Κολοσσό και πήγε στον Ιωνικό Νικαίας (απ’ όπου έφυγε ο Γούναρης), ο Καστρίτης παραιτήθηκε κι η Κύμη αναζητεί τον αντικαταστάτη του. Κι όλα αυτά πριν ολοκληρωθεί η 7η αγωνιστική!

Παλιά κάναμε πλάκα στα δημοσιογραφικά στέκια, έχοντας δύο… σταθμούς. Την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και τα… Χριστούγεννα. Αν κρίνουμε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, είναι ακόμα μακριά οι γιορτινές μέρες κι άλλοι κινδυνεύουν να βρεθούν σε ανάλογη θέση. Μάνι μάνι είναι υπό κρίση ο Αγγέλου στον Άρη, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Πασκουάλ δεν ανταποκρίνεται σε αυτά που θέλει (κυρίως σε ότι αφορά στην Ευρωλίγκα) ο Παναθηναϊκός. Φανταστείτε να μην είχε και δύο νίκες σε ισάριθμους αγώνες επί του Ολυμπιακού…

Είπαμε δεν είναι έξω από τη λογική, αλλά δεν είναι και φυσιολογικό να αλλάζουν τόσοι προπονητές, ακόμα κι αν συμφωνήσουμε ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και πως η άθροιση εμπεριέχει και στοιχεία αυθαιρεσίας. Όπως και να ‘χει, η πίεση για το αποτέλεσμα, οι εκπτώσεις (όχι στην Black Friday, αλλά στις αγορές του καλοκαιριού), η παρεμβατικότητα πολλές φορές των διοικούντων, δημιουργεί ασφυκτικό περιβάλλον.

Ελαχίστως θα μας ενδιέφερε (σε τελική, οι κόουτς το γνωρίζουν πως από τη στιγμή που ανακοινώνονται αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση), αν αυτό δεν δημιουργούσε ιδιαίτερες συνθήκες, που δεν βοηθούν το άθλημα. Αν κάθε προπονητής ελέγχεται ανά αγώνα για το αποτέλεσμα, ποιος θα δώσει χώρο και χρόνο στους νεαρούς Έλληνες παίκτες;

Είναι τόσο κακοί οι Έλληνες προπονητές, ή κρίνονται αυστηρά; Είναι υπερβολικές οι απαιτήσεις των παραγόντων; Είναι τα εύκολα θύματα;

Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί κι άλλα τόσα. Αυτό το «όποιος χάνει φεύγει» είναι χαρακτηριστικό της λογικής που διέπει τα αθλητικά δρώμενα στη χώρα, είναι χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας των παραγόντων, πολλοί εκ των οποίων αγνοούν βασικές αρχές, αλλά ταυτόχρονα είναι κι ενδεικτικό του ότι πολλοί προπονητές αναγκάζονται να βάλουν τόσο νερό στο κρασί τους, προκειμένου να πάρουν τη δουλειά, που στο τέλος δεν πίνεται…