Μεγαλώνεις κάθε φορά που αρνείσαι να χάσεις

Φοβερό αυτό το φετινό με τον Άρη. Η ομάδα αυτή για να νικήσει πρέπει να πατήσει κάτω τον αντίπαλό της. Αλλιώς όχι ισοπαλία δε θα πάρει, αλλά θα βρεθεί κι ένας τρόπος να χάσει και να φύγει με άδεια χέρια από το γήπεδο.

Το σημειώνω αυτό, για όσους πουν ενδεχομένως ότι ο Άρης πήρε το πρώτο ματς στη χρονιά που θα μπορούσε να λήξει με διαφορετικό αποτέλεσμα. Δεν το πιστεύω, ο Άρης έπρεπε να προηγηθεί και στο Ηράκλειο σήμερα το βραδάκι.

Η ιστορία με τα δοκάρια (ένα προς ένα είναι η αναλογία δοκάρι προς γκολ για το Γιουνές!), κρύβει μια αλληγορία για μένα. Δείχνει πόσο κοντά είναι φέτος κάτι μεγάλο για τον Άρη. Η ομάδα έχει ποιότητα. Τέτοια που πολλές φορές ακόμη και η ίδια δείχνει ότι δεν έχει μάθει να την αξιοποιεί.

Δε νίκησε επειδή ήταν τυχερός ο Άρης. Νίκησε επειδή –όπως και στη Ριζούπολη- απέδειξε ότι, πια, στα ματς που είναι καλύτερος από τον αντίπαλό του, αρνείται να χάσει. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος, αυτός ο θυμός, αυτή η τσατίλα που στο 1-1, κάνει όσους έπεσαν πάνω στο Γιουνές να του λένε «άλλο ένα, άλλο ένα», στο 93ο λεπτό του αγώνα.

Δεν είναι ώρα να μιλάμε για τις παρεμβάσεις του Σάββα Παντελίδη. Σε δέκα μέρες και σε εννιά προπονήσεις, τι να αλλάξει ο άνθρωπος. Αλλά οι αλλαγές που έκανε, ήταν όλες και σωστά στοχευμένες στους παίκτες που άλλαξε και έδιναν στην ομάδα του την κατεύθυνση προς την αντίπαλη εστία.

MUST READ

Με την πιο δυνατή ενδεκάδα…

Ο Άρης φέτος μπορεί να εκπλήξει τους πάντες από το Γενάρη και μετά. Χρειάζεται μια σταθερότητα στην απόδοση και θα έχει την ευκαιρία, την Κυριακή σ’ ένα κατάμεστο Χαριλάου, με την πρώτη νίκη σε ντέρμπι να επανακτήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Και κατόπιν θα χρειαστεί τα καλοκαιρινά υψηλά ποσοστά ευστοχίας στις επιλογές παικτών και στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Να κάνει δύο, ίσως τρεις κινήσεις, για να καταστεί πλήρης και να αντεπιτεθεί.