Λαχεία οι παίκτες τύπου Αρμενάκα, αλλά αν σου κάτσουν…

Ο Παναθηναϊκός και τον Γενάρη θα έχει περιορισμό στις μεταγραφές. Έχει το δικαίωμα να αποκτήσει έναν Έλληνα άνω των 23 ετών κι απεριόριστους κάτω από το συγκεκριμένο ηλικιακό όριο.

Ο Πάνος Αρμενάκας συγκαταλέγεται φυσικά στη δεύτερη κατηγορία. Είναι 20 ετών (τα έκλεισε τον περασμένο Αύγουστο) και καλείται να πείσει τον Δώνη ότι έχει στοιχεία για να κερδίσει συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό. Ένας σύλλογος που αποτελεί τεράστιο βήμα στην καριέρα του. Επειδή αγωνίζεται σε μία θέση, αυτή του εξτρέμ, όπου το «τριφύλλι» έχει ανάγκη από επιπλέον λύσεις, όλα δείχνουν ότι θα αποκτηθεί μιας και διαθέτει, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, εξαιρετική τεχνική κατάρτιση. Απλώς δεν έχει μπει σε καλούπια, αν κι έμαθε ουσιαστικά το ποδόσφαιρο στην Ιταλία, όπου η τακτική είναι το Α και το Ω.

Μεταγραφές τύπου Αρμενάκα, πάντως, μόνο οφέλη μπορεί να έχουν για τον Παναθηναϊκό. Η επιλογή του βασίζεται στο πλάνο που έχουν θέσει οι Νίκος Νταμπίζας, Γιώργος Δώνης εξαιτίας και των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων. Η φιλοσοφία τους από τη στιγμή ειδικά που δεν διαθέτουν και τα εφόδια είναι απλή και αποδείχθηκε και στις κινήσεις τους το περασμένο καλοκαίρι. Βασίζεται στο τρίπτυχο ταλέντο-νοοτροπία νικητή-φιλοδοξία. Ο Αρμενάκας έχει το πρώτο και το τρίτο. Το δεύτερο θα το διαπιστώσει ο Δώνης στην πορεία.

Ο νεαρός ποδοσφαιριστής έχει ποιότητα και πριν 3-4 χρόνια συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα 50 μεγαλύτερα αστέρια παγκοσμίως. Έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν σε μεγάλα κλαμπ όπως οι Μπαρτσελόνα, Μίλαν, ενώ φερόταν ν’ απασχόλησε σε ηλικία 17 ετών και τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ, Λίβερπουλ. Αν κι όλα αυτά τα σενάρια, τις περισσότερες φορές είναι υπερβολές έως και παραμύθια των μάνατζερ και των media. Σίγουρα επίσης έχει κίνητρο. Σε καμία ομάδα δεν κατάφερε να σταθεί, να γίνει σημείο αναφοράς.

Η Ουντινέζε, η οποία φημίζεται για το σκάουτινγκ στις μικρές ηλικίες, του έδωσε τριετές συμβόλαιο, αρχικά έως το 2017 και κατόπιν το επέκτεινε έως το 2018. Απόδειξη ότι κάτι διέκρινε σ’ αυτόν. Αλλά κάπου στον δρόμο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν οι δυο πλευρές. Δόθηκε δανεικός στην Τουμπίζ, στη δεύτερη κατηγορία του Βελγίου. Λογικά ένα σούπερ ταλέντο στη συγκεκριμένη ομάδα και ειδικά στο Βέλγιο, όπου παίζεται επιθετικό ποδόσφαιρο με ανοικτές άμυνες που ευνοούν τους επιθετικούς, θα έπρεπε να γίνει πρωταγωνιστής. Έπαιξε, ωστόσο, μόλις σε έξι ματς… Αυτό δεν είναι ενθαρρυντικό.

Ένας πλούσιος Παναθηναϊκός, το έχουμε τονίσει πολλές φορές, ενδεχομένως να μην κοιτούσε καν τον Αρμενάκα. Κι όχι μόνο. Ίσως να μην έφερνε ποτέ τον Χατζηθεοδωρίδη, τον Καμπετσή, τον Βέργο. Πολύ πιθανό να μην έδινε καν χρόνο και σε παίκτες όπως οι Στάικος, Μαυρομμάτης. Για να μην πάμε και σε πιο έμπειρους. Για παράδειγμα, αν το «τριφύλλι» διέθετε εκατομμύρια ευρώ δεν θα έπαιρνε τον Πούγγουρα ή τον Παντελάκη, αλλά έναν πιο έμπειρο και ποιοτικό στόπερ.

Τώρα, λοιπόν, οι Νταμπίζας, Δώνης κυνηγούν τα λαχεία. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα πράγματα είναι απλά. Αγοράζεις ένα λαχείο, δεν σου κάθεται το πετάς. Μικρό το κακό. Ξόδεψες ένα ποσό απ’ αυτά που διαθέτεις και δεν… τα κλαις αργότερα. Αλλά αν σου κάτσει; Τότε το κέρδος είναι μεγάλο. Μεταγραφές τύπου Αρμενάκα, μόνο οφέλη έχουν.

Ένας παίκτης στην ηλικία των 20 ετών θα σε βοηθήσει, εφόσον διακρίνεις ότι αξίζει, καταρχάς αγωνιστικά. Θα σου δώσει λύσεις. Ακόμα κι αν δεν είναι αυτός που θα κάνει τη διαφορά, θα είναι θετικό να ενταχθεί ομαλά σε ένα σύνολο. Να είναι ένας μικρός κρίκος. Σε μία ολόκληρη σεζόν και 15-20 ματς να μετρήσει, αν είναι παίκτης του 7, τότε έχεις όφελος. Αν όμως ξεχωρίζει και γίνει βασικός, όπως ο Μπουζούκης κι ο Χατζηγιοβάνης ή έχει τεράστιες προοπτικές όπως ο Καμπετσής, τότε σε 1-2-3 χρόνια μπορεί να «σφυρίζουν» και τα εκατομμύρια.

Ο Αρμενάκας εντάσσεται σ’ αυτή τη φιλοσοφία. Είναι ελεύθερος και το συμβόλαιό του δεν θα είναι κάτι ιδιαίτερο. Λογικά αν υπογράψει θα είναι για 2,5-3,5 χρόνια. Γνωρίζοντας τις ετήσιες αποδοχές των υπόλοιπων παικτών της ηλικίας του, θεωρώ απίθανο να κοστίσει τουλάχιστον για τον πρώτο χρόνο περισσότερα από 50.000-70.000 ευρώ καθαρά. Ελάχιστα για έναν παίκτη 20 ετών με ταλέντο, γνωστό στα τμήματα σκάουτινγκ μεγάλων συλλόγων και με τρομερή κάψα να διακριθεί επιτέλους σε μία ομάδα και δη ένα τεράστιο ευρωπαϊκό κλαμπ όπως ο Παναθηναϊκός. Αν μάλιστα καθιερωθεί κι επιστρέψει στην Εθνική Ελπίδων (έχει παίξει στην Κ17 αρχικά της Ελλάδας και κατόπιν της Αυστραλίας κι έχει δικαίωμα να συνεχίσει στα γαλανόλευκα), σίγουρα θα ανεβάσει τη χρηματιστηριακή του αξία.

Ανάλογου τύπου ήταν η μεταγραφή Χατζηθεοδωρίδη. Ένας αξιοπρεπής παίκτης που ήρθε από ομάδα της Τσάμπιονσιπ, στην οποία δεν υπολογιζόταν. Έχει έως τώρα δύο γκολ κι όποτε χρειαστεί μπαίνει για να δώσει ό,τι μπορεί. Αν στο μέλλον δεν εξελιχθεί ο Κατερινιώτης, η ομάδα πάει για άλλα. Δεν της κόστισε ο κούκος αηδόνι. Αν όμως ανεβεί (ήδη είναι μέλος της Ελπίδων) ο Παναθηναϊκός θα έχει κάνει μία κίνηση που με ελάχιστα κόστος θα του αποφέρει πολλαπλάσια κέρδη. Τα ίδια ισχύουν και για τον Καμπετσή και για τον Βέργο. Ο τελευταίος έως τώρα δεν έχει προσφέρει. Μπορεί να βελτιωθεί μπορεί και όχι. Δεν θα κλάψουν στην ΠΑΕ, όμως, για πεταμένα λεφτά.

MUST READ

Η «κρυφή ατζέντα» με το Final Four – Τελικά τι συμβαίνει με την Euroleague;

Σε ό,τι αφορά τον Αρμενάκα, να σημειώσουμε και κάτι ακόμα. Έπειτα από τόσα χρόνια μεταξύ Αυστραλίας, Αγγλίας και Ιταλίας, θα έρθει για πρώτη φορά να παίξει ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο στη χώρα καταγωγής του. Έως τώρα ερχόταν μόνο για διακοπές. Σαφώς και χρειάζεται χρόνο προσαρμογής. Είναι θετικό, όμως, ότι ξεκίνησε προπονήσεις με τον Παναθηναϊκό Νοέμβριο μήνα, ώστε σε περίπτωση που πείσει και αποκτηθεί (όπως φαίνεται) να είναι διαθέσιμος αν χρειαστεί με την έναρξη του δεύτερου γύρου. Έχει μπροστά του ένα ικανό διάστημα για να προσαρμοστεί τακτικά στην ομάδα, να αποκτήσει την απαραίτητη φυσική κατάσταση κι επιπλέον για να συνηθίσει και πνευματικά στην πόλη και στις νέες συνθήκες. Δεν είναι και το πιο απλό για έναν 20χρονο που έχει μάθει στην οργάνωση με υψηλό βιοτικό επίπεδο των Αυστραλών, ή στο ήρεμο Ούντινε και σε μία ομάδα χωρίς απαιτήσεις και πίεση, ξαφνικά να έρχεται στην Αθήνα των εκατομμυρίων και σε έναν σύλλογο, όπου η μόνη λέξη με την οποία συμβιβάζεται ποδοσφαιρικά είναι η «νίκη».