Αυτό δεν είναι Παναθηναϊκός

Μακριά από μας λογικές «υποχρέωσης στη νίκη». Στο μπάσκετ υπάρχουν δύο αποτελέσματα, αλλά είναι υποχρέωση να δώσεις τον αγώνα κι όπου σε βγάλει. Ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ έπαιξε στην Κωνσταντινούπολη, ΔΕΝ κοίταξε ποτέ την Εφές (δεν είναι δα και μεγαθήριο) σαν ίσος, ΔΕΝ είχε αρχή, μέση, τέλος. Κι αν όλα αυτά είναι μια κακή βραδιά, που και οι καλύτεροι έχουν δικαίωμα να ζήσουν, το ότι δεν δείχνει σημάδια βελτίωσης είναι ανησυχητικό.

Από πού να ξεκινήσουμε και πού να σταθούμε; Αόρατος και πάλι ο Λάνγκφορντ, ο Λάσμε δεν έχει σχέση με τον παίκτη που είχε πρωτοέρθει στα μέρη μας, ο Λεκαβίτσιους παίζει ένα παιχνίδι στα πέντε (μάλλον υπερβολικά καλό είναι αυτό για να περιγράψει την εικόνα του), Παππάς, Μήτογλου και Βουγιούκας κολλάνε ένσημα, ο Τόμας είναι παίκτης μισού γηπέδου.

Αν προσπεράσουμε (κάνοντας νοητικό άλμα) τα τρία πρώτα δεκάλεπτα, στο τέταρτο, όταν οι Τούρκοι πέτυχαν το πρώτο καλάθι στο 4ο λεπτό, έβαλαν με απόσταση δίλεπτου ένα φόλοου κάρφωμα με τον Ντάνστον κι έβλεπαν το καλάθι με… κιάλι, δεν έβαζαν πόντο για να εκμεταλλευτούν τη χαμηλή καμπύλη στο αγωνιστικό διάγραμμα των παικτών του Αταμάν.

Πρόβλημα και στις δύο πλευρές του γηπέδου κι ο Τσάβι Πασκουάλ οφείλει να βρει λύσεις. Ακολουθεί ένα «αιώνιο» ντέρμπι, που μπορεί να θολώσει την κρίση. Αν οι «πράσινοι» νικήσουν για δεύτερη φορά τον Ολυμπιακό, μπορεί να πιστέψουν ότι όλα είναι καλά. Αλλά δεν είναι… Αν χάσουν μπορεί να πυροδοτηθούν εξελίξεις, οι οποίες θα γίνουν υπό το πρίσμα της πίεσης κι όχι της λογικής.

Στον Παναθηναϊκό έχουν να αντιμετωπίσουν κατάσταση κρίσης και πρέπει να το κάνουν βγάζοντας από την εξίσωση την αναμέτρηση της Κυριακής. Να δουν αν αυτό το σχήμα μπορεί κάποια στιγμή να βρει χημεία. Για την ώρα δεν πείθει, με κάποιους να παίζουν άμυνα και άλλους να παίζουν επίθεση. Στο σύγχρονο μπάσκετ δύσκολα κρύβεις περισσότερους από έναν…

Αλλαγές; Ο Πασκουάλ θα αποφασίσει, αλλά τέσσερις σέντερ για να απολαμβάνει τη μοναξιά ο Γκιστ, ο Καλάθης να κοιτάζει πίσω και να είναι μόνος του, δύο τρύπες στην άμυνα (Λάνγκφορντ, Τόμας) και δύο παίκτες που να μοιάζουν τόσο πολύ τα χαρακτηριστικά τους και στις δύο πλευρές του παρκέ (Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου) δεν κολλάνε με τίποτα. Όπως επίσης δεν γίνεται να έχεις μόνο ένα «2άρι» που εμπιστεύεσαι (Λάνγκφορντ) και να μην έχεις στον νου σου τον Παππά. Ή του δίνεις ρόλο, ή παίρνεις άλλον παίκτη στη θέση του.

Όσο για τον Λοτζέσκι, όσο αντέχει βγάζει ποιότητα, αλλά είναι παίκτης που βγάζει τραυματισμούς, που δεν μπορεί να έχει ενέργεια σε διάρκεια. Εν ολίγοις, μοιάζει με κουβάρι ο Παναθηναϊκός, αλλά αυτό που είδαμε στην Πόλη ΔΕΝ είναι Παναθηναϊκός.