Και δύο αβγά Τουρκίας…

ΠΡΕΜΙΕΡΑ σήμερον ο Καίσαρης στο to10.gr και θα πρέπει κατ’ αρχήν να ξηγηθούμε. Αν κάτι με ενοχλεί μέχρι αηδίας, είναι η αυτοαναφορικότητα. Ποιoς είσαι, δηλαδή εσύ κύριε δημοσιογράφε, που γράφεις για την πάρτη σου; Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ; Ποιος είσαι, πού διασκέδασε χθες, πού πήγες διακοπές. Κανέναν δεν ενδιαφέρει, πόσες δουλειές έχει αλλάξει, ο κάθε δημοσιογράφος. Πόσα γράμματα ξέρει. Αν έχει αποφοιτήσει από το Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου, σαν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Αν έχει σπουδάσει στο «Εργαστήρι», του Σταύρο Θεοδωράκη, που έφτασε ψηλά και μπορεί να λέει, «έχω μια ενδιαφέρον πρόταση». Ή το Κολέγιο Αθηνών σαν τον Αντώνη Κατσαρό, που έχει αναρωτηθεί, σε ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, αν «το ένα δοκάρι είναι πιο κοντό από το άλλο». Κανέναν δεν ενδιαφέρει, πόσο χρόνων είναι ο κάθε δημοσιογράφος. Αν είναι παντρεμένος. Αν έχει πέντε παιδιά , όπως ο Μπέος, λιγότερα ή περισσότερα. Και κακώς, μπαίνουν οι μουτσούνες τους, στα κείμενα. Αυτός που γράφει, είτε με τα χέρια , είτε με τα πόδια, δεν είναι σταρ. Σταρ είναι ο Γιώργος Αυτιάς. Σταρ είναι ο Δημος Βερύκιος. Σταρ είναι, ο Σάκης Ρουβάς.Ο Αντώνης Ρέμος κι ο Αλέξης Τσίπρας. Πού πουλάνε πρώτα τη φάτσα τους κι ύστερα τη δουλειά τους. Οχι ο γραφιάς. Αν, σ’ αυτές τις τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, σ’ αυτή τη δουλειά, κρατάω κάτι, είναι μια κουβέντα , που μου έχει πει ο Γιώργος Λιάνης. Που ακόμα χρησιμοποιεί, στυλό κι έχει μείνει στο χειρόγραφο: «Ειναι σημαντικό , να ζεις, από το γραπτό σου». Πέραν τούτου, ουδέν.

Αντε λοιπόν να κάνουμε σεφτέ:

ΓΙΑ ΝΑ ξεφτιλιστεί το ΠΑΣΟΚ, χρειάστηκε να περάσουν επτά-οκτώ χρόνια εξουσίας. Ο Αντρέας, να το έχει ρίξει στις βόλτες με το κότερο, αλαμπρατσέτα με τη Δήμητρα και οι πονηροί και γρήγοροι σαν το Μένιο, στα αλισβερίσια με τον Κοσκωτά. Γιά έρθει στη συνέχεια, η συμμορία-Σημίτη και να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Αφάγωτα, τα έχουν ακόμα οι πονηροί, τα μερτικά από τη μεγάλη μπΙζνα του Χρηματιστηρίου. Από τη δεκαετία του 80, ωστόσο, έχουν περάσει τριάντα συναπτά έτη. Ο κόσμος έχει αλλάξει. Η Ελλάδα έχει φουντάρει. Ο πολιτικός χρόνος, που έχουν οι νταραβεριτζίδες της εξουσίας είναι ελάχιστος. Οι κυβερνήσεις είναι μιας χρήσεως. Σαν τις σερβιέτες. Σαν τα χαρτομάντηλα. Σκουπιζεις τη μύξα και το πετάς. Χθες, την τράπουλα, τη μοίραζε ο Μπαλτάκος. Σήμερα ο Αλέκος ο Φλαμπουράρης. Αύριο κάποιος άλλος. Η δουλειά να γίνεται. Η Βουλή να ψηφίζει, αυτά που πρέπει κι άμα λάχει ο Πρωθυπουργός, να είναι καλό και πρόθυμο παιδί, του δίνουμε και κανένα βραβείο. Όπως του Αλέξη, εις τας Παρισίους. Όπως έχει πει άλλωστε ο Τζιάνι Ανιέλι, «υπάρχει ένα είδος Αριστεράς, που είναι πιο χρήσιμη, από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά, που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν μπορεί να κάνει η Δεξιά».

ΕΠΕΙΔΗ όμως, όπως είπαμε, οι εποχές έχουνε αλλάξει, το ξεβράκωμα είναι άμεσο. Η εξουσία, που έτσι ή αλλιώς φθείρει, σε ξεφτιλίζει γρήγορα. Το ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα να βρει δανεικά, για να ταΐσει τις ορδές των πρασινοφρουρών. Ο Σύριζα από την πρώτη μέρα, πήρε τη χατζάρα κι άρχισε να κόβει: Μισθούς, συντάξεις, επιδόματα. Με μεγαλύτερη μαεστρία και ικανότητα από τους Σαμαράδες και τους Βενιζέλους. Αλλο είναι δηλαδή, να σε πηδάει ένα ωραίο και μπάνικο αγόρι σαν τον Αλέξη κι άλλο, ο 100+ κιλά, Ευάγγελος. Είναι και θέμα αισθητικής. Κούκλα είναι η Αχτσιόγλου στο Εργασίας. Αλλο είναι να σε βάζει στην κλίνη του Προκρούστη ο Βρούτσης κι εντελώς διαφορετικό, ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά όπως η Έφη.

ΟΛΑ αυτά βέβαια έχουν και το ανάλογο τίμημα. Αυτή η πουτάνα η εξουσία, θα σε κάνει ρόμπα. Θα σε ξεβρακώσει. Με τους Συριζαίους, ωστόσο, να τα κατεβάζουνε μόνοι τους. Πρόθυμα, εύκολα και γρήγορα. Αν μιλάγαμε για Νόμπελ αμοραλισμού, ο σύντροφος Κώστας Ζαχαριάδης, έχει αφήσει όλους τους άλλους πίσω, μισό ιππόδρομο. Γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σύριζα, ο εν λόγο Ζαχαριάδης, έκανε το Twitter να αναστενάξει:
«Μήπως θα υπάρξει Ειρήνη στην Υεμένη, αν δεν αν δεν πουλήσουμε τα βλήματα»;

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, υποκλίνεσαι στο μεγαλείο του ανδρός. Στο μεγαλείο του κυνισμού. Όταν μάλιστα, δεν πρόκειται για έναν «κανονικό» πόλεμο, αλλά για σφαγή αμάχων. Και δύο αβγά Τουρκίας όμως, για τον (χρήσιμο κατά τον Ανιέλι) Αριστερό Ζαχαρίαδη. Για να φτάσει σε τέτοια επίπεδα αναισθησίας, ο Πάγκαλος, έπρεπε να πιάσει τα εβδομήντα. Η χολή του Ζαχαριάδη, έσπασε, από τα σαράντα. Ιδού λοιπόν πως δύο μόλις, χρόνια εξουσίας, σε κάνουν ρόμπα ξεκούμπωτη. Το μήνυμα, που θέλει να περάσει ο ποιητής είναι σαφές και ξεκάθαρο:
– Αν δεν σπρώχνω εγώ πρέζα, θα σταματήσει το εμπόριο ναρκωτικών;
– Αν δεν βγάζω κορίτσια στη βίζιτα, θα σταματήσει η πουτανιά;

ΤΡΙΖΟΥΝ τα κόκκαλα του άλλου Ζαχαριάδη του Νίκου. Που είχε καλέσει τους Ελληνες το 1940 να πολεμήσουν τον Φασισμό. Αν ήταν αυτός ο Ζαχαριάδης, θα έγραφε από τη φυλακή: «Αν πολεμήσουμε εμείς, θα σταματήσουμε τους Ναζί»; Σημεία των καιρών. Κι ο εν λόγο Ζαχαριάδης δεν είναι μία μεμονωμένη περίπτωση. Όπως έχει πει ο Σόμερσετ Μομ, «αυτή τη στάνη έχουμε, αυτό το τυρί βγάζει». Ο αμοραλισμός είναι δεύτερη φύση των πολιτικών. Είτε παριστάνουν τους αριστερούς, είτε τους δεξιούς σαν τον Άδωνι. Για τις δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος πρόκειται. Αυτά…

Στο τραγούδι της ημέρας Rosa Balistreri και Terra ca nun senti

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια