Περίεργη περίπτωση ο Μίχελ

Ένα από τα πιο «καυτά» ερωτήματα των ημερών στην επικαιρότητα του ΠΑΟΚ είναι αν τελικά ο Λούμπος Μίχελ ήταν πετυχημένος ή αποτυχημένος ως τεχνικός διευθυντής στον Δικέφαλο. Τι… φρούτο ήταν;

Πως θα μπορούσε να είναι αποτυχημένος ο μακροβιότερος (σε συνεχή θητεία) τεχνικός διευθυντής του Δικέφαλου επί των ημερών του οποίου η ομάδα κέρδισε δύο συνεχόμενα Κύπελλα, της έκλεψαν ένα πρωτάθλημα (το περσινή) και είχε και μια 2η θέση (2017) η οποία θα μπορούσε να είναι και 1η αν ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει το ματς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη (στις 23/10/2016);

Αλλά από την άλλη αν είναι πετυχημένος γιατί να αποχωρήσει από το πόσο του;

Η απάντηση δεν είναι απλή, είναι σύνθετη και σηκώνει μεγάλη συζήτηση και πολλές επεξηγήσεις…

Συνολικά η θητεία του Μίχελ στο πόστο του τεχνικού διευθυντή του ΠΑΟΚ μπορεί να χαρακτηριστεί ως θετική, καθώς τα θετικά στοιχεία αυτής ήταν περισσότερα από τα αρνητικά.

Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν λειτουργούσε ως κανονικός τεχνικός διευθυντής, αλλά περισσότερο ως σύμβουλος μεταγραφών. (Και ως σύμβουλος μεταγραφών θα συνεχίσει να συνεργάζεται με τον ΠΑΟΚ όπως δήλωσε και ο ίδιος). Και ο διαχωρισμός (μεταξύ τεχνικού διευθυντή και συμβούλου μεταγραφών) έγκειται περισσότερο στο γεγονός ότι δεν είχε άμεση επαφή με την καθημερινότητα της ομάδας όπως θα έπρεπε και όπως είχαν οι προκάτοχοί του (Βρύζας, Κονσεϊσάο, Κωνσταντινίδης, Γεωργιάδης, Τσιστιακόφ, και Άρνεσεν).

Αυτό που έγραψε ο Λευτέρης ο Δούκας, ότι πολλοί παίκτες μπορεί να μην τον ήξεραν καν από κοντά είναι αλήθεια! Δεν πήγαινε στις προπονήσεις, δεν είχε άμεση επαφή με τους παίκτες και δεν τους μιλούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να ξέρει από πρώτο χέρι τις σκέψεις τους. Στα τρία χρόνια που ήταν τεχνικός διευθυντής δεν έκανε ούτε μια φορά ένα κάλεσμα, ένα τραπέζι για να μιλήσει στους παίκτες και να έρθουν πιο κοντά.

Ο ρόλος του ήταν κάπως περίεργος. Δεν ήταν αυτός που έπαιρνε τις τελικές αποφάσεις ή έκανε τις επιλογές για τις μεταγραφές, αλλά κατέθετε στο τραπέζι προτάσεις για παίκτες σε θέσεις που σημείωνε ο προπονητής ότι χρειάζεται η ομάδα.

Ήταν όμως ένας ακόμη συνδετικός κρίκος με την οικογένεια Σαββίδη, και μπορούσε να μιλάει απευθείας και με τον Ιβάν Σαββίδη για μεταγραφικά ζητήματα, καθώς ξέρει ρωσικά. Είχε επιφορτιστεί και τη διαχείριση του Γιώργου Σαββίδη, ο οποίος μαζί με τον πατέρα του έχουν ενεργό ρόλο στις μεταγραφές του ΠΑΟΚ. Φέτος αυτοί έκαναν τις επιλογές των Χατσερίντι, Βέρνμπλουμ και Λέο Ζαμπά.

Ο Μίχελ μέσα στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ δεν ήταν αντιπαθής, αλλά ούτε είχε και συμπάθειες. Δε θα λείψει από πολύ κόσμο μέσα στην ομάδα φεύγοντας από το πόστο του τεχνικού διευθυντή.   Είχε επαφές όμως απευθείας με την οικογένεια Σαββίδη αλλά ήταν χαρακτηριστική περίπτωση «Yes man». Δεν ήξερε να λέει «όχι» για να μένει αρεστός…

Με όλους τους άλλους ήταν αρκετά απόμακρος, αλλά μπορούσε να διαχειριστεί (όσο ίσως κανείς άλλος) θέματα που έπρεπε να περάσουν και από τον Σαββίδη.

Εν γνώσει του είχε αφήσει ο Σλοβάκος να του φορτώσουν διάφορα πράγματα ακόμη και που δεν ίσχυαν, διότι ήξερε ότι έχοντας απευθείας επαφές με τον Σαββίδη πως ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ θα ξέρει την αλήθεια γι’ αυτόν από πρώτο χέρι.

Γενικά παρότι έμεινε τρία χρόνια στο πόστο του, δεν ανέπτυξε ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους μέσα στον ΠΑΟΚ και περισσότερο λειτουργούσε ως σύμβουλος μεταγραφών.

Δεν είχε επαφή με την καθημερινότητα της ομάδας, αλλά ήταν καλός στο «lobbing» και είχε καλή δικτύωση στην ποδοσφαιρική αγορά του ανατολικού μπλοκ, κυρίως σε Ρωσία και Ουκρανία από όπου και ήταν οι περισσότερες κινήσεις που έκανε.

Ο Λέο Μάτος και ο Εβγκέν Σάκχοφ ήταν δικές του επιλογές και μεταγραφές, αλλά δεν ήταν όλες του οι κινήσεις και οι προτάσεις εξίσου καλές. Ούτε όλοι οι παίκτες που ήρθαν στον ΠΑΟΚ επί των ημερών του ήταν δικές του επιλογές. Ο Κάνιας, ο Κρέσπο, ο Μπίσεσβαρ και ο Τζάλμα ήταν επιλογές του Ίβιτς.

Ο Λεβέκ που του χρεώνουν δεν ήταν δική του επιλογή. Ούτε ο Μπρκιτς. Ο Σαμπράνο όμως ήταν δική του πρόταση και δεν ήταν καθόλου κακός. Το καλοκαίρι που πέρασε είχε κλείσει τον Πούκι, αλλά η οικογένεια Σαββίδη ήθελε κάτι καλύτερο και στο τέλος χάλασε η μεταγραφή καθώς ο Φινλανδός πήγε στη Νόριτς.

Επίσης πέρυσι το καλοκαίρι ο Μίχελ ήθελε να φέρει στον ΠΑΟΚ τον Σρνα κι ας ήταν 36 ετών. Υπήρξαν διάφορες αντιδράσεις και τελικά ο παίκτης κόπηκε.

Ούτε ο Λουτσέσκου ήταν επιλογή Μίχελ. Κάποιοι άλλοι συνεργάτες του Σαββίδη τον έψησαν ότι ο Ρουμάνος είναι καλός προπονητής. Ο Μίχελ ήθελε να κρατήσει τον Ίβιτς στην ομάδα, αλλά δεν τα κατάφερε παρά τις προσπάθειες που έκανε. Όχι ότι είχε θέμα με τον Λουτσέσκου (αντίθετα είχαν και έχουν καλές σχέσεις και είχαν καλή συνεργασία), αλλά δεν ήταν δική του επιλογή.

Συνολικά επί των ημερών του Μίχελ στο πόστο του τεχνικού διευθυντή του ΠΑΟΚ στην ομάδα ήρθαν οι Κρέσπο, Βαρέλα, Κάνιας, Μπίσεσβαρ, Τζάλμα, Πρίγιοβιτς, Ενρίκε, Ουάρντα, Λάμπρου, Λεβέκ, Μπρκιτς, Τιάμ, Σαμπράνο, Ρέι, Πασχαλάκης, Βιεϊρίνια, Μαουρίσιο, Ελ Καντουρί, Λημνιός, Μουλέν, Μιχόγεβιτς, Χατσερίντι, Λέο Ζαμπά, Ακπόμ, Τόσκα, Καρέλης και Βέρνμπλουμ.

Από τους σχεδόν 30 παίκτες (27 για την ακρίβεια) ούτε οι 10 δεν ήταν δικές του προτάσεις!

Δεν ήταν αντίθετος για τους υπόλοιπους (είπαμε, ήταν ιδιαίτερα «yes man» τύπος απέναντι στους προπονητές και στην οικογένεια Σαββίδη) αλλά δεν ήξερε να θέτει και όρια, να λέει πχ «αυτός δεν κάνει» ή «ο άλλος είναι καλύτερος».

Δεν το είπε αυτό ούτε για τον Στανόγεβιτς τον οποίο φόρτωσε στον ΠΑΟΚ ο Βούκιτς και «καθάρισε» με συνοπτικές διαδικασίες ο Σαββίδης τον Αύγουστο του 2017 για να φέρει τον Λουτσέσκου.

Ο Ιβάν Σαββίδης πάντως ξέρει τον ακριβή… λογαριασμό για κάθε άνθρωπο με τον οποίο συνεργάστηκε. Και τον ξέρει καλύτερα από τον καθένα.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η παρουσία του Μίχελ στον ΠΑΟΚ ήταν συνολικά θετική, αλλά ο Δικέφαλος ήθελε κάτι καλύτερο για το πόστο του τεχνικού διευθυντή και ελπίζει να το βρήκε στο πρόσωπο του Μάριο Μπράνκο.