Επίσημη έναρξη της επιστροφής, στον ποδοσφαιρικό Μεσαίωνα

Η συνεργασία της ΕΠΟ με τον Άγγελο Αναστασιάδη, σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη της επιστροφής στον ποδοσφαιρικό Μεσαίωνα.

Όπως ακριβώς στην προ-Ρεχάγκελ εποχή, που οι επιλογές των ομοσπονδιακών γίνονταν υποχρεωτικά από το ντόπιο πανέρι, με την εθνική να γίνεται περίγελος..

Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς πάντως, θα μιλήσουμε για την προ-Ιορντανέσκου περίοδο, ο Βασίλης Γκαγκάτσης που ήταν ήταν ο εμπνευστής βγάζοντας την εθνική από την αφάνεια, έχει να λέει πως οι πρώτες βάσεις είχαν μπει από τον Ρουμάνο.

Δεν ήταν θέμα ικανότητας μόνο, αλλά και γενικότερης φιλοσοφίας, ο Ιορντανέσκου έκανε κάποιες βασικές αλλαγές που ίσως σήμερα ακούγονται αυτονόητες, για τα ισχύοντα εκείνων των χρόνων όμως συνιστούσαν κάτι σαν επανάσταση..

Μέχρι και πριν από εκείνον, ο βασικός προγραμματισμός της εθνικής δεν είχε διαφορά από την προετοιμασία ενός low budget ταξιδιού, από κάποιον μεροκαματιάρη που έψαχνε τ φθηνότερο ξενοδοχείο και πως θα ξοδέψει τα λιγότερα, τέλος πάντων.

Με αυτό το σκεπτικό επιλέγονταν και οι προπονητές, που ήταν εκλεκτοί των κομμάτων που κυβερνούσαν τη χώρα.

Ένας από τους όρους που είχε βάλει πριν αναλάβει, ήταν πως η εθνική θα μένει στα καλύτερα ξενοδοχεία, οι παίκτες θα τρώνε τα καλύτερα φαγητά κι ο καθένας θα μένει σε μονόκλινο.

«O παίκτης είναι σταρ και πρέπει να το αισθανθεί, κάτι που ξεκινάει από τα βασικά. Αν έφερνες τον Πάριο για συναυλία, θα τον έβαζες σε ξενοδοχείο 3 αστέρων και στο ίδιο δωμάτιο με τον κιθαρίστα του;» έλεγε χαρακτηριστικά.

Μετά ήρθε ο Ρεχάγκελ κι έκοψε κάθε επαφή του αγωνιστικού τμήματος με το διοικητικό σκέλος της ΕΠΟ, έκανε πέρα και τους δημοσιογράφους, δίπλα στην εθνική επιτρεπόταν μόνο ο πρόεδρος.

Τον διαδέχτηκε ο Σάντος, μια ψιλή Ρανιέρι κι αμέσως μετά ο Σκίμπε, το ότι οι δυο τελευταίοι απέτυχαν, δε σημαίνει πως το πισωγύρισμα σε Έλληνα προπονητή, αποτελεί λύση. Ο μόνος δρόμος είναι ξένος προπονητής, διότι απλά «Έλληνας προπονητής» δεν υφίσταται ως έννοια. Υπάρχει μόνο στη θεωρία, όπως στη θεωρία μπορείς να βρεις ουίσκι Μαδαγασκάρης και βότκα Μάλτας. Αν θες κανονικό ουίσκι όμως θα πάρεις Εγγλέζικο και Βότκα από Ρωσία-Σκανδιναβία. Κι από εκεί ενδέχεται να ψωνίσεις μπόμπες, αλλά αν έχεις ελπίδα να βρεις ποιότητα, εκεί θα ψάξεις.

Τα ίδια θα έλεγα αν η επιλογή ήταν ο Λεμονής, ο Δώνης, ο Μπάμπης Τενές ή ο Σάκης Τσιώλης, όποιος και να ήταν δεν αλλάζει κάτι. Δεν υπάρχουν προπονητές στην Ελλάδα, για τον απλούστατο λόγο πως δεν υπάρχει Ελληνικό ποδόσφαιρο, από ποια σχολή να βγουν άραγε; Με ποιες προδιαγραφές και παραστάσεις;

Ο Αναστασιάδης εν προκειμένου, έκανε κάποτε τον προπονητή στον Διαγόρα και στον Εδεσσαϊκό, τον έφερε στον ΠΑΟΚ ο Κώστας Ορφανός μια και με κάτι Αρχοντίδηδες και Μπένγκστον που είχαμε τότε δεν τσουλούσε η ομάδα και βράζαμε στο ζουμί μας. Από το πουθενά λοιπόν και ως επιλογή απελπισίας, ανακηρύχθηκε προπονητής.

Σχεδόν όπου πήγε έμεινε κάνα 6μηνο, το ίδιο και οι υπόλοιποι που προηγουμένως κόλλησα δίπλα του, πήγαιναν ως συμβασιούχοι, έκαναν μερικές νίκες στην αρχή, έφερναν τον ενθουσιασμό και μετά άρχιζε η κατηφόρα. Εξαιρέσεις υπήρχαν, ο Τσιώλης ας πούμε έμεινε καιρό κι έκανε δουλειά στον Θρασύβουλο κι ο Αναστασιάδης τα πήγε καλά στον Ηρακλή, εάν αυτά όμως αποτελούν κριτήριο για να οδηγήσει την εθνική σε Γιούρο και Μουντιάλ, ζήτω που καήκαμε…

Γι αυτό ανέφερα προηγουμένως πως έχει σημασία η προϋπηρεσία και η μήτρα που γέννησε τον καθένα, ο Σκίμπε πχ είναι απόφοιτος της Γερμανικής σχολής και απάτη να αποδείχτηκε, η επιλογή του είχε μια βάση λογικής. Όταν είσαι σοβαρό μαγαζί κι έχεις στόχους, θα προσλάβεις κάποιον με περγαμηνές ή προοπτική, απόφοιτο του Χάρβαρντ, όχι των ΤΕΙ Κοζάνης.

Κι επειδή θα μου πεις πως κι ο ΓΑΠ απόφοιτος του Χάρβαρντ είναι, εξήγησα ήδη πως όποιος παίρνει πτυχίο από εκεί ή είναι τέκνο της Γερμανικής ποδοσφαιρικής σχολής, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αξίζει. Κάπου εκεί θα ψάξεις όμως.

Και στα ΤΕΙ Κοζάνης πάντως κάτι θα μάθεις, στην περίπτωση των Ελλήνων προπονητών μιλάμε για αυτοδίδακτους που μόλις κρέμασαν τα παπούτσια φόρεσαν φόρμες..

Πήραν κι ένα πτυχίο από την ΕΠΟ με καθηγητή τον Τέλη Μπατάκη και βγήκαν παγανιά να διδάξουν συστήματα.

Καμμιά περαιτέρω εξειδίκευση, κανένα ενδιαφέρον για επιμόρφωση, ούτως ή άλλως αυτά είναι ψιλά γράμματα για την Ελλάδα, εκείνο που μετράει βασικά είναι να πρόκειται για δικό μας παιδί, ώστε να έχει δέσιμο με την ομάδα..

Υπήρχε περίπτωση ποτέ, να πάρει ο ΠΑΟΚ προπονητή με προϋπηρεσία σε Εδεσσαϊκό και Διαγόρα;

Ποτέ των ποτών, σε μια δύσκολη φάση όμως έχρισε προπονητή κάποιον με μοναδικό εχέγγυο πως ήταν πρώην παίκτης άρα είχε δέσιμο με την κερκίδα, οπότε θα γινόταν αρχικά αποδεκτός. Ως φυσιογνωμία, όχι ως προπονητής, είπαμε, αυτά είναι ασήμαντα για το επίπεδο του Ελληνικού ποδοσφαίρου;

Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός κι εκεί με το ίδιο σκεπτικό, θα τον επέλεγαν ποτέ αν δεν είχε φορέσει την πράσινη φανέλα;

Ο γαύρος ας πούμε δε θα επέλεγε ποτέ ως προπονητή τον Αναστασιάδη, ήταν ξένο σώμα βασικά κι αυτό είναι που μετράει. Το συναίσθημα, όχι η ουσία.

Έκανε προπονητή τον Λεμονή όμως, θα γινόταν ποτέ αυτό, αν δεν ήταν πρώην ποδοσφαιριστής της ομάδας;

Ο τελευταίος δε θα πήγαινε ποτέ στο χαρτί, εκεί όμως έχρισαν προπονητή στον Κωστένογλου.

Κατ΄αυτόν τον τρόπο λοιπόν, εξαργυρώνοντας γραμμάτια από την εποχή που έπαιζαν ποδόσφαιρο και χωρίς κάποιο αξιόπιστο δείγμα, βαφτίστηκαν προπονητές και μετά τη χαριστική θητεία τους, συνέχισαν να παριστάνουν τους προπονητές σε Πλατάνια, Λιβάδια και παρόμοια λιμά, με τα ψέματα, ένα-δυο τα χεράκια, παίζουμε 4-4-2, μπείτε και φάτε τους…

Όπως διάβαζα χθες μάλιστα, ο Αναστασιάδης είπε στους διεθνείς πως «θα κάνουμε προετοιμασία επιπέδου Champions league», σε ποια σχολή την σπούδασε άραγε;

Μήπως είδε σε Θεόπνευστο όραμα, πως δουλεύουν οι προπονητές του C.L;

Ή μήπως είχε στον Πλατανιά και στον ΠΑΣ παίκτες με παραστάσεις από το θεσμό, που του είπαν «πω πω ρε κόουτς, από τα χρόνια που παίζαμε σε Μπάγερν και Μπάρτσα έχουμε να διδαχθούμε τακτική, τόσο υψηλού επιπέδου….»

Παρεμπιπτόντως, αυτό είχε πει και την τελευταία φορά που ανέλαβε τον ΠΑΟΚ κι η ομάδα κλάταρε στις αρχές του χειμώνα, σπάζοντας κάθε ρεκόρ συλλογής ταρίφας, από κάθε πικραμένο..

Για τον Αναστασιάδη έγραφα πρόσφατα, αναφερόμενος στις θητείες του στον ΠΑΟΚ, πως ο άνθρωπος έχει μείνει στην εποχή του Λόραντ και κάνει αυτός τις προετοιμασίες λειτουργώντας ως γυμναστής, ενώ η μόνη ειδικότητά του είναι τ΄ αμπέλια

Στην προκειμένη περίπτωση πάντως δεν είναι κάτι που παίζει ρόλο αφού οι ποδοσφαιριστές πηγαίνουν στις ομοσπονδίες προπονημένοι από τους συλλόγους τους και στην εθνική γίνεται συντήρηση, αποτελεί ωστόσο σαφή ένδειξη πως προπονητικά, ζει στην εποχή του Νεάντερταλ.

Μεταξύ μας βέβαια, ο συγκεκριμένος είναι ικανός να ξυπνήσει στραβά κάποιο χάραμα και να πάει την ομάδα για μαραθώνιο, με ασκήσεις ταχυδύναμης στο ενδιάμεσο.

Ειδικά αν έχει κατεβάσει κάνα λίτρο τσίπουρο το προηγούμενο βράδυ, είναι ικανός για όλα…

Για να τα λέμε όλα, το ενδεχόμενο πως το ξεκίνημα του Άγγελου στην εθνική θα είναι συμπαθητικό συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες, δεν αποκλείεται να φέρει αναπάντεχα καλά αποτελέσματα, όπως συμβαίνει σε όλες τις ομάδες του στην αρχή.

Στο ξεκίνημα της σεζόν στον ΠΑΟΚ είχε αποκλείσει την Άρσεναλ, όπως και στον Παναθηναϊκό όταν κέρδισε έστω και τους εννιά παίκτες της Γιουβέντους.

Στην αρχή όλα είναι μέλι γάλα στις ομάδες του, ο Αναστασιάδης ως άνθρωπος βασικά, κερδίζει τους πάντες ως πρώτη εικόνα και τους πιάνει στο φιλότιμο.

Ότι γινόταν παραδοσιακά δηλαδή με τις ομάδες του Αλέφαντου που στην αρχή φαινόταν να τις ανασταίνει και στη συνέχεια ξεφούσκωναν όπως τα μπαλόνια.

Δεν είναι τυχαίο, πως με εξαίρεση το προσωπικό του fan club στον ΠΑΟΚ, στους υπόλοιπους είναι γνωστός ως «ο Αλέφαντος της Β. Ελλάδος».

Επειδή όμως στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό που αρχικά δείχνει, ο εγωισμός του ξεπερνάει τόσο τα επίπεδα ψυχασθένειας και δεν του επιτρέπει να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση, η κατάρρευση έρχεται στην πορεία. Δεν υπάρχει πρώην ομάδα του που τα αποδυτήρια να μην έγιναν μπάχαλο, να μη χωρίστηκαν στα δυο, αυτοί που έπαιζαν από τη μια που ήταν τα παιδιά του κι οι άλλοι που δεν έπαιζαν, επειδή ήταν άθεοι, μεταμφιεσμένοι σατανάδες, απεσταλμένοι του Βελζεβούλ, «δεν μπορούν τα παλικάρια» ή ότι άλλο του καρφωνόταν στο μυαλό.

Εκείνοι που παίζουν βέβαια έχουν κάθε λόγο να πίνουν νερό στ΄ όνομα του κόουτς, η ικανότητα του προπονητή είναι να πείσει κι όσους δεν παίζουν, πως καλώς συμβαίνει αυτό και πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο.

Όπως μου έλεγε κάποτε ο Βασίλης ο Μπορμπόκης για τον Μπάγεβιτς, πως ήταν τόσο δίκαιος, που ακόμα κι αυτοί που δεν έπαιζαν, καταλάβαιναν το λόγο κι έδιναν δίκαιο στον προπονητή τους.

Στη Θεσσαλονίκη πάντως ο Αναστασιάδης έχει ακόμα έναν πυρήνα προσωπικών θαυμαστών μεταξύ των οποίων και κάτι απομεινάρια από δημοσιογκράφιτυ, που είναι οπαδοί του ΠΑΟΚ κατ΄επίφαση, στην πραγματικότητα είναι οπαδοί του Αναστασιάδη. Δεκαετίες τώρα, περίμεναν ένα στραβό αποτέλεσμα για να πάρουν αμπάριζα ιστοσελίδες και ραδιόφωνα, κραυγάζοντας «φέρτε τον Άγγελο, μόνο αυτός μπορεί…».

Το μόνο αυτός, σημαίνει πως ούτε ο Σερ Άλεξ, ούτε Γκουαρντιόλα, ή ο Κλοπ, μπορούσαν, μόνο ο Αγγελάρας με τ΄αμπέλια ήταν ικανός.

Απέφευγαν μάλιστα να μιλήσουν για το αντικείμενο που ήταν το τόπι, επιδίδονταν σε συνωμοσιολογίες του τύπου, τέρμα οι κλίκες, τέρμα οι μίζες στους μάνατζερ και παρόμοια δακρύβρεκτα.

Έτσι και τώρα, διαβάζεις για τέλος εποχής της κλίκας Κουτσολιάκου που έκανε κουμάντο, λες το ζητούμενο δεν είναι η πορεία της εθνικής, αλλά οι φαντασιώσεις του καθενός.

Λες και ο Αναστασιάδης δεν είναι ομοσπονδιακός προπονητής, αλλά ο Έλιοτ Νες στους Αδιάφθορους!

Αυτό γινόταν συνέχεια στον ΠΑΟΚ, με αυτούς τους όρους μιλούσαμε, η τελευταία του επιστροφή είχε και τα καλά της όμως, αφού γλυτώσαμε οριστικά από τα «φέρτε τον Άγγελο, μόνο αυτός μπορεί…».

Πλέον, η κωμωδία θα παίζεται σε πανελλήνια μετάδοση και θα γελάει κάθε πικραμένος…